Jacek Merkel

Jacek Aleksander Merkel (ur. 20 listopada 1954 w Toruniu^[1]) – polski polityk, przedsiębiorca, w latach 1989–1993 poseł na Sejm X i I kadencji (1989–1993).

Jacek Merkel

Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1954 Toruń
Minister stanu w KPRP
Okres	od grudnia 1990 do marca 1991
Następca	Lech Kaczyński

Życiorys

W 1978 ukończył studia w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej^[1]. Do 1983 pracował w biurze projektowo-konstrukcyjnym w Stoczni im. Lenina w Gdańsku^[2][3]. W trakcie wydarzeń sierpniowych w 1980 uczestniczył w strajku w swoim zakładzie pracy, następnie został członkiem władz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Był wiceprzewodniczącym komisji zakładowej, członkiem prezydium zarządu regionu, delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku i członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „S”^[2]. Redagował lokalnie wydawane pismo „Rozwaga i Solidarność”^[2].

W stanie wojennym internowano go na okres ponad roku (od grudnia 1981 do grudnia 1982). Został następnie zwolniony z pracy w SG^[2]. Pracował następnie jako konstruktor na PG i w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku^[1]. Od 1985 był nominalnie zatrudniony jako konserwator kościoła św. Elżbiety w Gdańsku. Jednocześnie prowadził działalność opozycyjną, będąc bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy. W sierpniu 1988 kierował komitetem strajkowym w Stoczni Gdańskiej, do 1990 wchodził w skład organów „Solidarności”. Opuścił związek po II KZD z tegoż roku. Był też przewodniczącym rady nadzorczej Fundacji Gospodarczej NSZZ „Solidarność”^[2]. Wchodził w skład Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”^[2]. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu^[1]. W 1989 należał do fundatorów Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową^[4].

W latach 1989–1993 sprawował mandat posła na Sejm kontraktowy (z ramienia KO) oraz na Sejm I kadencji (z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego, do którego wstąpił w 1991)^[1][2]. W 1990 kierował kampanią Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich^[1]. Od grudnia 1990 do marca 1991 zajmował stanowisko ministra stanu w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej^[5]. W 1993 nie został wybrany na kolejną kadencję niższej izby parlamentu^[6]. Od 1994 do 2001 był członkiem Unii Wolności. W 2001 organizował pomorskie struktury Platformy Obywatelskiej^[2].

Od początku lat 90. związany z sektorem prywatnym, w latach 1991–1993 był prezesem banku Solidarność Chase DT Bank. Pracował też w spółce Caravana Polsko-Arabska. Powoływany w skład rad nadzorczych przedsiębiorstw PHZ Universal i Prokom Software, w latach 2000–2003 był przewodniczącym rady nadzorczej 4Media i spółek zależnych. W 2004 zajął się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej^[2].

Publikacje

• W imieniu własnym, Wydawnictwo Bursztyn, Gdańsk 1999, ISBN 83-87650-04-8.

Odznaczenia

W 2011 został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego, za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[7]; odmówił jednak przyjęcia tego orderu^[2].