Remove ads
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Języki nowoindoaryjskie (nowoindyjskie[a]) wykształciły się na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia. Wyznaczyły nowy etap w rozwoju języków indoaryjskich. W porównaniu do języków średnioindoaryjskich zachowały tylko dwa rodzaje gramatyczne – męski i żeński (zanikł rodzaj nijaki). Używane są głównie w północnych Indiach[1].
Umocniły się tendencje zapoczątkowane w okresie średnioindoaryjskim. Przykłady:
Języki literackie wyraźniej oddzieliły się od mowy potocznej, zastępując wyrazy pochodzenia perso-arabskiego formami sanskryckimi. Widać to wyraźnie w nowoindoaryjskim bengalskim, w którym z czasem utrwalił się podział na wysoki Sadhu-Bhasa i potoczny Calit-Bhasa.
Grupa nowoindoaryjska obejmuje: hindi, urdu, bengalski, marathi, pendżabski, grudźarati, orija, assamski, nepalski, syngaleski, sindhi i romski (cygański).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.