Języki celtyckie kontynentalne

Języki celtyckie kontynentalne – najprawdopodobniej parafiletyczna podgrupa językowa w ramach języków celtyckich, zawierająca wymarłe, stosunkowo słabo poświadczone dialekty używane w starożytności i wczesnym średniowieczu na terenie Europy kontynentalnej i Azji Mniejszej^[1]. Parafiletyczność podgrupy wynika z tego, że w przeciwieństwie do języków wyspiarskich, jej potencjalni członkowie zdają się nie wykazywać znaczących wspólnych cech^[2]. Określenie „kontynentalne” wiąże się zatem z ich dystrybucją geograficzną, z zastrzeżeniem, że język bretoński, mimo że od około 1500 lat używany jest w zachodniej części dzisiejszej Francji, ze względów historycznych i językoznawczych traktowany jest jako język wyspiarski^[3].

Tabliczka z Botorrita – zabytek języka celtyberyjskiego.

Poświadczone kontynentalne języki celtyckie to celtyberyjski, galatyjski, galijski i lepontyjski. Wzajemne relacje między tymi językami nie zostały ustalone, chociaż w nauce panuje względny konsens co do tego, że lepontyjski to wczesny dialekt języka galijskiego^[4].

Przypisy

1. Eska 2008 ↓, s. 165.
2. Fife 2010 ↓, s. 5.
3. Press 2010 ↓, s. 427.
4. J. Uhlich: Zur sprachlichen Einordnung des Lepontischen. W: S. Zimmer, R. Ködderitzsch, A Wigger (red.): Akten des zweiten deutschen Keltologen- Symposiums. Tübingen: Max Niemeyer, 1999, s. 277-304. (niem.).

Bibliografia

• Joseph F. Eska: Continental Celtic. W: Roger D. Woodland: The Ancient Languages of Europe. Cambridge: Cambridge University Press, 2008, s. 165–188. ISBN 978-0-521-68495-8. (ang.).
• James Fife: Typological aspects of the Celtic languages. W: Martin J. Ball, Nicole Müller: The Celtic Languages. Londyn: Routledge, 2010, s. 3–21. ISBN 978-0-415-42279-6. (ang.).
• Ian Press: Breton. W: Martin J. Ball, Nicole Müller: The Celtic Languages. Londyn: Routledge, 2010. ISBN 978-0-415-42279-6. (ang.).