Język konjo pesisir

Język konjo pesisir (indonez. bahasa Konjo Pesisir)^[2], także: kondjo, tiro^[1] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowy w Indonezji (kabupateny Bantaeng, Bulukumba i Sinjai). Według danych z 1990 roku posługuje się nim 125 tys. osób^[1].

Konjo Pesisir

Obszar	Celebes Południowy (Indonezja)
Liczba mówiących	125 tys. (1990)[1]
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki austronezyjskie Języki malajsko-polinezyjskie Języki południowocelebeskie(inne języki) Języki makasarskie Język konjo pesisir
Status oficjalny
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-3	kjc
IETF	kjc
Glottolog	coas1295
Ethnologue	kjc
WALS	kjo
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jeden z dwóch języków bądź dialektów konjo (drugim z nich jest konjo pegunungan – konjo górski)^[2][3]. Na podstawie kryterium zrozumiałości i leksykostatystyki chodzi o dwa odrębne języki, jednakże cechy ich fonologii są prawie identyczne. Na płaszczyźnie morfologii, składni i morfofonemiki widoczne są niewielkie różnice (największe dotyczą słownictwa)^[3].

Języki konjo bywają określane jako dialekt języka makasarskiego, który jest z nimi blisko spokrewniony i dominuje pod względem socjopolitycznym (wraz z bugijskim)^[3]. Dodatkowo wykazują wpływy dalej spokrewnionego języka bugijskiego^[4]. Użytkownicy konjo pesisir zachowują jednak własną tożsamość etniczną^[5].

Tworzy złożony zespół odmian dialektalnych^[3]. Można wyróżnić dialekty: konjo pesisir (ara, bira), tana toa (black konjo, kadjang, kajang, tana towa), bantaeng (bonthain)^[1][5]. Terytorium dialektu tana toa jest odrębne kulturowo, ludność ta opiera się wpływom zewnętrznym^[3][6]. Dialekt bantaeng bywa natomiast klasyfikowany jako odmiana języka makasarskiego^[5][7].

Jeszcze w latach 80. XX w. był dominującym środkiem komunikacji w regionie^[5]. Nowsze doniesienia sugerują, że młodsze pokolenie w coraz większym stopniu używa języka indonezyjskiego^[1][5].

Jest zapisywany alfabetem łacińskim^[1].

Przypisy

1. David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Konjo, Coastal, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
2. Rahmatullah, Muhammad Hasan, Inanna: Pendidikan Ekonomi Berkarakter Untuk Pembangunan Berwawasan Lingkungan. Bandung: Media Sains Indonesia, 2021, s. 143. ISBN 978-623-6068-28-1. [dostęp 2024-03-18]. (indonez.).
3. Friberg 1995 ↓, s. 563.
4. Friberg 1996 ↓, s. 137.
5. David Mead: Konjo, Coastal. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
6. Grimes i Grimes 1987 ↓, s. 28.
7. Grimes i Grimes 1987 ↓, s. 27.

Bibliografia

• Timothy Friberg: Konjo. W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 563–571, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012.1.563. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. (ang.).
• Barbara Friberg: Konjo’s peripatetic person markers. W: H. Steinhauer (red.): Papers in Austronesian Linguistics No. 3. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1996, s. 137–171, seria: Pacific Linguistics A-84. DOI: 10.15144/PL-A84.137. ISBN 0-85883-430-8. OCLC 36390044. (ang.).
• Charles E. Grimes, Barbara D. Grimes: Languages of South Sulawesi. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1987, seria: Pacific Linguistics D-78; Materials in languages of Indonesia 38. DOI: 10.15144/PL-D78. ISBN 0-85883-352-2. OCLC 470252870. (ang.).