Język jaćwiński

Język jaćwiński (jaćwieski, jaćwięski) – wymarły język z zespołu języków bałtyckich określany jako zachodniobałtycki, którym posługiwali się Jaćwingowie.

Jaćwiński

Obszar	Jaćwież
Liczba mówiących	język wymarły
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki bałtosłowiańskie Języki bałtyckie Języki zachodniobałtyckie Język jaćwiński
Kody języka
ISO 639-2	bat
ISO 639-3	xsv
IETF	xsv
Glottolog	brak
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z Prusami, zaliczali się do Bałtów. W średniowieczu zamieszkiwali tereny Jaćwieży – dzisiejszej północno-wschodniej Polski (Podlasie, Suwalszczyzna), południowej-zachodniej Litwy, części północno-zachodniej Białorusi. Ślady języka jaćwińskiego zachowały się w toponimii i słownictwie języków litewskiego i białoruskiego oraz w polskich gwarach północno-wschodnich. Z języka jaćwińskiego pochodzą m.in. nazwy jezior i rzek: Hańcza^[1], Netta, Necko, Sajno^[2], Kolno^[3], Rospuda^[4], Serwy^[5], Wigry^[6] , a także nazwiska Jeruć czy Dziądziak^[2]. Nie jest wykluczone, że język jaćwięski był językiem odmiennym od języka innych plemion pruskich^[7]

Przypisy

1. EwaE. Siatkowska EwaE., Rodzina języków zachodniosłowiańskich, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992, s. 23, ISBN 83-01-10061-3, OCLC 830057641.
2. Szlaszyński i Makowski 2007 ↓, s. 16.
3. Batura i Batura 1993 ↓, s. 118.
4. Batura i Batura 1993 ↓, s. 61.
5. Batura i Batura 1993 ↓, s. 156.
6. Ambrosiewicz i Ambrosiewicz 2006 ↓.
7. K.T.Witczak, Jaćw.wurszajtis 'starzec-ofiarnik'. Przyczynek do identyfikacji(...), Acta-Baltico-Slavica, t.20:1989, s.339-342

Bibliografia

• Anna Ambrosiewicz, Maciej Ambrosiewicz. Wigry i Magdalenowo. „Kwartalnik «Wigry»”. 4, 2006.
• Irena Batura, Wojciech Batura: Po Ziemi Augustowskiej. Przewodnik dla turysty i wczasowicza. Suwałki: Wydawnictwo "Hańcza", 1993. ISBN 83-900828-3-7.
• Jerzy Nalepa: Połekszanie (Pollexiani) – Plemię Jaćwięskie u północno-wschodnich granic Polski, „Rocznik Białostocki”, t. VII: 1966, Warszawa, 1967, s. 7-33.
• Jarosław Szlaszyński, Andrzej Makowski: Augustów. Monografia historyczna. Augustów: Urząd Miejski w Augustowie, 2007. ISBN 978-83-925620-0-9.
• Jerzy Nalepa: Z badań nad jaćwieskimi relikatami onomastycznymi Połeksza, [w:] „Studia linguistica slavica baltica”, red. K.-O. Falk, Lund, 1966, s. 185-202.
• Obyczaje, języki, ludy świata. Encyklopedia PWN, Warszawa, 2007.

Kontrola autorytatywna (język martwy):

• LIBRIS: mkz10n455jwk2sw

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3916233