Język jaćwiński

Język jaćwiński (jaćwieski, jaćwięski) – wymarły język z zespołu języków bałtyckich określany jako zachodniobałtycki, którym posługiwali się Jaćwingowie.

Jaćwiński

Obszar	Jaćwież
Liczba mówiących	język wymarły
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki bałtosłowiańskie Języki bałtyckie Języki zachodniobałtyckie Język jaćwiński
Kody języka
ISO 639-2	bat
ISO 639-3	xsv
IETF	xsv
Glottolog	brak
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z Prusami, zaliczali się do Bałtów. W średniowieczu zamieszkiwali tereny Jaćwieży – dzisiejszej północno-wschodniej Polski (Podlasie, Suwalszczyzna), południowej-zachodniej Litwy, części północno-zachodniej Białorusi. Świadectwem języka jaćwieskiego jest najprawdopodobniej tzw. słowniczek Zinowa^[1][2][3]. Ślady języka jaćwińskiego zachowały się w toponimii i słownictwie języków litewskiego i białoruskiego oraz w polskich gwarach północno-wschodnich. Z języka jaćwińskiego pochodzą m.in. nazwy jezior i rzek: Hańcza^[4], Netta, Necko, Sajno^[5], Kolno^[6], Rospuda^[7], Serwy^[8], Wigry^[9] , a także nazwiska Jeruć czy Dziądziak^[5]. Nie jest wykluczone, że język jaćwięski był językiem odmiennym od języka innych plemion pruskich^[10].