Język filipiński

Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino^[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich^[1]. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.

Filipino

Obszar	Filipiny
Liczba mówiących	ok. 25 mln
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki austronezyjskie Języki malajsko-polinezyjskie Języki filipińskie[1] Język filipiński
Status oficjalny
język urzędowy	Filipiny
Organ regulujący	Komisyon sa Wikang Filipino
Ethnologue	1 narodowy↗
Kody języka
ISO 639-2	fil
ISO 639-3	fil
IETF	fil
Glottolog	fili1244
Ethnologue	fil
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Słownik języka filipińskiego w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.

Nazwa „język filipiński” kładzie nacisk na związek tego języka ze wspólną tożsamością filipińską, nie zaś konkretną grupą etniczną (Tagalami)^[3].

W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego^[4].

W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym^[5][6].

Zobacz też

• język cebuański