Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Kalandyk (ur. 22 lutego 1898 w Niechobrzu, zm. 20 stycznia 1952 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Józef Kalandyk (ok. 1930) | |
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lutego 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1952 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
Urodził się 22 lutego 1898 w Niechobrzu, w rodzinie Stanisława i Katarzyny z Rzepków. Ukończył 6 klas gimnazjum klasycznego w Rzeszowie.
25 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał pierwszy przydział do 2 pułku piechoty[1]. Od 1915 walczył w szeregach I Brygady Legionów[1]. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej, wysłany na front włoski i tam walczył w szeregach austriackich 20 pp, 46 pp i 40 pp[1]. W sierpniu 1918 skierowany został do Oficerskiej Szkoły XV Korpusu w Mürzzuschlag k. Wiednia[1][2].
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, awansował na stopień podporucznika i został skierowany do 23 pułku piechoty na stanowisko dowódcy 6. kompanii[1][2]. Walczył na froncie polsko-ukraińskim i polsko-bolszewickim. W maju 1920 w bitwie pod Ambrozyjkami, siłami jednej kompanii zatrzymał atak wielokrotnie silniejszego przeciwnika i odrzucił go daleko w tył, ratując swym czynem mocno zagrożony odcinek. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej i nadal pełnił służbę w 23 pułku piechoty. W latach 1922–1927 był wykładowcą w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[1], pozostając oficerem nadetatowym 59 pułku piechoty w Inowrocławiu. W maju 1927 został przeniesiony do Departamentu Piechoty MSWojsk. na stanowisko referenta uzbrojenia[3][1]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 183. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W marcu 1931 został przeniesiony do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[5][1]. W marcu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6] i wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Czortków”[1]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Następnie został wyznaczony na stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Podoficerów KOP w Osowcu. Od września 1938 był zastępcą dowódcy 40 pułku piechoty, a 10 marca 1939 został jego dowódcą[8].
Na jego czele walczył w obronie Warszawy. Był dowódcą pododcinka „Zachód” (Wola)[9]. W „uznaniu zasług i wykazane męstwo” dowódca Armia „Warszawa” gen. dyw. Juliusz Rómmel odznaczył go Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari[10]. Za zasługi na polu walki został mianowany pułkownikiem[11]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich X A Itzehoe, Sandbostel i II C Woldenberg[2].
Po wyzwoleniu pracował w agencji morskiej w Gdyni. W 1949 przeprowadził się do Warszawy i tam zmarł. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 71F-I-6).
Był żonaty z Haliną Łopińską, z którą miał syna Kazimierza (1927–2007)[2][8][12], uczestnika powstania warszawskiego[13].
18 września 2021 pod Krzyżem Milenijnym w Niechobrzu zostały odsłonięte tablice upamiętniające ppłk. Józefa Kalandyka oraz kpt. Stanisława Kawę (1915–1988)[19].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
