Józef Englicht

Józef Englicht (ur. 31 grudnia 1891 w Dąbrowie Górniczej, zm. 8 grudnia 1954 w Edynburgu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Englicht

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1891 Dąbrowa Górnicza, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1954 Edynburg, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	1914–1948
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Oddział II SG 79 Pułk Piechoty Oddział II SG Wyższa Szkoła Wojenna
Stanowiska	zastępca szefa oddziału dowódca pułku piechoty I zastępca szefa oddziału komendant szkoły
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Englicht jako żołnierz Legionów

Życiorys

Syn Władysława i Reginy z Waligórskich^[1] .

Podczas I wojny światowej walczył w 3 pułku piechoty II Brygady Legionach Polskich, 1 maja 1916 został awansowany do stopnia chorążego. Pełnił funkcję oficera Polskiej Siły Zbrojnej, a następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

1 marca 1924 został przydzielony z 70 pp w Jarocinie do Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie^[2] na stanowisko referenta w Referacie „Rosja”^[1] .

Awansował na szefa wydziału Oddziału II Sztabu Generalnego, a później zastępcę szefa Oddział II Sztabu Głównego. 24 grudnia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3].

Józef Englicht był zagorzałym piłsudczykiem, zaangażował się również w ruch prometejski. Od 1937 roku dowodził 79 pułkiem piechoty w Słonimiu. Na tym stanowisku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. 1 kwietnia 1939 roku powrócił do Sztabu Głównego na stanowisko I zastępcy szefa Oddziału II^[1] .

W 1939 roku poniósł klęskę zawodową, wywiad wojskowy w ZSRR nie przewidział wrogich planów tego kraju wobec Polski^[5], a on sam oficjalnie odrzucał jakiekolwiek zagrożenie ze strony ZSRR, w związku z czym został przez wielu uznany za spiskującego z tym krajem^[6].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku stał na czele II rzutu (krajowego) Oddziału II. W tym samym miesiącu przedostał się do Rumunii, a później do Francji. Początkowo został wyznaczony na stanowisko oficera do specjalnych zadań. Następnie, do 5 czerwca 1940 roku, pełnił służbę na stanowisku zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza. W latach 1940–1941 był szefem sztabu 7 Brygady Kadrowej Strzelców. W 1942 został powołany na komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1944 został szefem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, a od marca 1945 Wyższej Szkoły Wojennej. Od 1945 był redaktorem i stałym współpracownikiem ukazującego się w Londynie polskiego czasopisma wojskowego Bellona, gdzie publikowano jego felietony^[7]. W październiku 1948 został zwolniony z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 8 grudnia 1954 w Edynburgu^[1] .

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii^[8] .

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7360^[9]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[10][9]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[9]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[12][13]
• Krzyż Komandorski II klasy Orderu Wazów (Szwecja, 1937)^[14]
• Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 24 czerwca 1929)^[15]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1932)^[16]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 6 sierpnia 1929)^[17]