Józef Droba

Józef Stanisław Droba (ur. 1 października 1892 w Mielcu, zm. 4 października 1965 tamże) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Józef Droba

pułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko	Józef Stanisław Droba
Data i miejsce urodzenia	1 października 1892 Mielec
Data i miejsce śmierci	4 października 1965 Mielec
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	3 dywizjon artylerii konnej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 1 października 1892 w Mielcu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Leokadii z Kołodziejów^[1][2]. Po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu matury w Krakowie studiował na Politechnice Lwowskiej^[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 45. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy^[3].

9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Służył wówczas w 4 pułku artylerii ciężkiej^[4]. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. W 1928 był dowódcą II dywizjonu 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach^[6]. W marcu 1931 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[7][8]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9][10]. Później został przeniesiony do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku^[11]. 15 czerwca 1939 objął dowództwo 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie^[12]. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej.

W październiku 1944 zgłosił się do Wojska Polskiego w Lublinie^[1]. W kwietniu 1945 został zdemobilizowany w stopniu pułkownika^[1]. Z Lublina wyjechał na Śląsk w poszukiwaniu pracy i został zatrudniony w administracji Kopalni Węgla Kamiennego „Bobrek” w Bytomiu^[1]. W 1957, po przejściu na emeryturę, wrócił do Mielca^[1]. Zmarł 4 października 1965^[1]. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza^[1].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[13][14]
• Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z mieczami na wstążce Medalu Waleczności^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi Cywilnej z koroną na wstążce Medalu Waleczności^[15]

Przypisy

1. Encyklopedia miasta Mielca. Agencja Wydawniczo-Reklamowa „Korso”. [dostęp 2024-07-22].
2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2024-07-22].
3. Ranglisten 1918 ↓, s. 459, 490.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 861.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 376, 456.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 119.
8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 670.
9. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 723.
12. Dobrowolski 2013 ↓, s. 46.
13. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
14. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181.
15. Ranglisten 1918 ↓, s. 490.

Bibliografia

• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Piotr Dobrowolski: Dywizjony Artylerii Konnej cz. 2. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-886-0.