Itacaré
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Itacaré – miasto i gmina w Brazylii, w stanie Bahia. Znajduje się w Regionie Północno-Wschodnim, w mezoregionie Sul Baiano i mikroregionie Ilhéus-Itabuna.
| |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Stan | |||
Data założenia |
1732 | ||
Powierzchnia |
730,280[1] km² | ||
Wysokość |
29 m n.p.m. | ||
Populacja (2010) • liczba ludności • gęstość |
| ||
Nr kierunkowy |
73 | ||
Położenie na mapie Brazylii | |||
Położenie na mapie Bahia | |||
14°16′40″S 38°59′49″W | |||
Strona internetowa |
Itacaré leży 65 km na północ od Ilhéus, w części wybrzeża o nazwie Costa do Cacau (Kakaowe Wybrzeże) u ujścia rzeki Rio de Contas. Sąsiaduje z gminami Maraú, Aurelino Leal, Ubaitaba, Uruçuca, Ilhéus oraz z Oceanem Atlantyckim. Znajduje się w strefie klimatu tropikalnego ze średnią roczną temperaturą 27 stopni Celsjusza. Obszar gminy wynosi ok. 732 km².[3]
Liczy ok. 24 tys. mieszkańców, z czego ok. połowa zamieszkuje tereny wiejskie[4].
Występuje kilka możliwych źródeł pochodzenia nazwy Itacaré
Pierwszymi mieszkańcami Itacaré były plemiona indiańskie, żyjące z rybołówstwa i rolnictwa. Ok. 1000 r. region został podbity przez Indian tupi, którzy wypędzili plemiona zasiedlające wcześniej te ziemie w głąb kontynentu. Kiedy w te okolice przybyli kolonizatorzy portugalscy, żyli tu Indianie z grupy tupiniquim[7].
Ok. 1530 r. Portugalczycy rozpoczęli kolonizację tego regionu, dzieląc Brazylię na dziedziczne kapitanie. Wraz z Portugalczykami przybyli również jezuici, których zadaniem było wytyczanie granic nowo skolonizowanych ziem.[8]
Ok. 1720 r. jezuita Luis de Grã wzniósł tu kaplicę pod wezwaniem św. Michała Archanioła i nazwał całą osadę São Miguel da Barra do Rio de Contas. Osada uzyskała prawa miejskie 26 stycznia 1732 r., nadane jej przez Marię Athaíde e Castro, hrabinę Resende, donatariuszkę kapitanii Ilhéus[6].
Z okresu kolonialnego pochodzą główne zabytki Itacaré: Casa dos Jesuitas (Dom Jezuitów) i kościół Igreja Matriz (1723 r.), wpisany na listę zabytków stanu Bahia przez IPAC (Instituto do Patrimônio Ambiental e Cultural da Bahia). W miasteczku zachowały się też kamienice kolonialne, w których mieszczą się dzisiaj pensjonaty i sklepy[6].
W czasach kolonialnych zdarzały się ataki Indian, więc jezuici wybudowali tunel, łączący kościół z Domem Jezuitów, przez który w razie napadu mogli wydostać się na zewnątrz zabudowań i schronić w lesie[6].
Do lat 70. XX wieku podstawą gospodarki Itacaré i całego regionu była uprawa kakao, jednak zaraza czarciej miotły (vassoura de bruxa) spowodowała znaczne straty w uprawach i gospodarka oparta na plantacjach kakao podupadła[8].
Przez ponad 20 lat miasteczko było odizolowane, dopiero w 1998 r. po wybudowaniu drogi Estrada Parque da Serra Ilhéus-Itacaré, nastąpił rozwój turystyki. Droga łącząca Itacaré z oddalonym o 65 km Ilhéus jest ścieżką ekologiczną, przy której znajdują się punkty widokowe, plaże, wodospady oraz tunele dla dzikich zwierząt. Do drogi przylegają trzy obszary chronione: park stanowy Parque Estadual do Conduru oraz Unidades de Conservação da Lagoa Encantada i Serra Grande –Itacaré[9].
Przed wybudowaniem drogi, w 1993 r. wyznaczono tu Área de Proteção Ambiental (APA - obszar ochrony środowiska), dzięki czemu w Itacaré zaczęła się rozwijać ekoturystyka[10].
Obecnie gospodarka Itacaré opiera się w 90% na turystyce[11].
Miasteczko jest popularne wśród surferów, odbywa się tu kilka wydarzeń związanych z tym sportem, np. Eco Surf Festival[12] pod patronatem Secretaria do Turismo do Estado (Stanowego Sekretariatu ds. Turystyki) czy eliminacje Mistrzostw Świata w Surfingu, organizowane przez World Surf League (WSL)[13].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.