Injun 1

Injun 1 – amerykański satelita naukowy zbudowany przez University of Iowa. Miał on badać ziemskie pasy radiacyjne, zorze polarne i inne zjawiska geofizyczne. Injun 1 został wystrzelony wraz z satelitami Transit 4A i Solrad 3. Injun 1 i Solrad 3 odłączyły się od Transita, ale nie odłączyły się od siebie. Statek zaprojektowano do „ułożenia się” zgodnie z ziemskim polem magnetycznym. Jednak z powodu obecności Solrada, blokującego pole widzenia fotometru, utrzymanie satelity w stałej pozycji względem pola magnetycznego było niemożliwe. Chaotyczny ruch obu połączonych ze sobą satelitów, o okresie kilku minut, monitorowano jednym z magnetometrów.

Injun 1

Satelity Transit 4A, Injun 1 oraz umieszczony na nim kulisty Solrad 3
Indeks COSPAR	1961-015B
Indeks NORAD	00117
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	University of Iowa
Rakieta nośna	Thor Able Star
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	882 km
Apogeum	999 km
Okres obiegu	103,85 min
Nachylenie	66,82°
Mimośród	0,007988
Czas trwania
Początek misji	29 czerwca 1961 04:22 UTC
Koniec misji	6 marca 1963
Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	średnica 41 cm, wysokość 33 cm
Masa całkowita	16 kg

Ostatnie dane Injun 1 nadesłał 6 marca 1963 roku. Szacuje się, że na orbicie pozostanie przez około 900 lat.

Ładunek

Start rakiety Thor Able Star z satelitami Transit 4A, Injun 1 i Solrad 3

• Licznik Geigera-Müllera (masa 5 kg; zużycie energii 1 W)

Licznik typu Anton 213 używany do detekcji promieniowania rentgenowskiego z zakresu 0,2 - 1,2 nm, elektronów o energiach powyżej 40 keV i protonów o energiach powyżej 500 keV. Detektor był próbkowany co jedną sekundę. Czas akumulacji wynosił 61 sekund. Mimo poprawnego działania instrumentu, odebrano jedynie 74 minuty danych, z okresu od 29 czerwca 1961 do 12 sierpnia 1962.

• Detektor promieniowania pasów radiacyjnych (masa 6 kg; zużycie energii 1 W)

Zestaw pięciu scyntylatorów (siarczek kadmu CdS) do badania promieniowania uwięzionego w pasach radiacyjnych. Dwa z nich umieszczono pod kątem 90 i 180° stopni do osi symetrii satelity. Były one wystawione bezpośrednio na działanie przestrzeni kosmicznej. Mierzyły energię całkowitą elektronów (200 eV - 500 keV) i protonów (1 keV - 10 MeV). Kolejne dwa detektory (umieszczone tak jak poprzednie, o takich samych parametrach) były sprzężone z małymi magnesami, które wyrzucały z wiązki padającej na kryształ elektrony o energiach mniejszych od 500 keV. Magnesy wytwarzały pole 0,005 T, o kącie bryłowym 0,5 sr. Piąty z detektorów (ułożony pod kątem 90° do osi symetrii statku, o takich samych parametrach co 4 poprzednie) posiadał osłonkę z kwarcu o grubości powierzchniowej 0,5 g/cm². Służył jako detektor światła i promieni X. Wszystkie czujniki miały wyjście stałoprądowe, proporcjonalne do energii padających molekuł. Detektor był próbkowany przynajmniej co sekundę, a czas akumulacji wynosił 9 lub 61 sekund.

• Spektrometr elektronów (masa 0,86 kg; zużycie energii 1 W)

Zestaw trzech liczników Geigera-Müllera typu Anton 213 do badania zórz oraz pasów radiacyjnych. Dwa liczniki wyposażone były w magnesy skupiające na nich wiązki elektronów o energiach, odpowiednio, 40 - 50 keV i 90 - 100 keV. Trzeci licznik służył jako monitor promieni X i fotonów światła widzialnego. Instrument był próbkowany co sekundę, a czas akumulacji wynosił 61 sekund.

• Fotometr zórz i poświaty atmosfery (masa 0,6 kg; zużycie energii 1 W)

Nastrojony na rejestrowanie fotonów o energii odpowiadającej zielonej linii tlenu atomowego, 557,7 nm. Nie zwrócił żadnych użytecznych danych, gdyż całe pole widzenia zajął satelita Solrad 3, który nie odłączył się od Injuna 1.

• Magnetometr typu fluxgate

Ten jednoosiowy magnetometr miał być używany do określania położenia statku względem ziemskiego pola magnetycznego i kierunku, w którym spoglądały inne przyrządy naukowe. Pomiary wykonywano co sekundę. Co czwarty pomiar służył kalibracji. Budowę i działanie instrumentu nadzorował James Van Allen.

• Detektor protonów

Zbudowany był z czterech krzemowych złącz p-n. Dwa zamontowano prostopadle do siebie. Mierzyły one kierunkowy przepływ protonów o energiach, odpowiednio, 1,4 - 17 MeV i 1,6 - 11 MeV. Pozostałe dwa służyły do pomiaru tła. Zliczenia detektorów były sumowane w ciągu niecałej sekundy, a potem wysyłane na Ziemię. Przyrząd działał prawidłowo do 9 lipca 1962, gdy dane o zliczeniach zostały zakłócone przez elektrony wygenerowane w wyniku próbnego wybuchu jądrowego przeprowadzonego w przestrzeni kosmicznej, Starfish 1.

Następca

Kontynuatorem badań prowadzonych przez Injuna 1 miał być statek Injun 2. Jego misja nie doszła jednak do skutku z powodu nieudanego startu 24 stycznia 1962. Rakieta nośna Thor Able Star, wraz z czterema innymi satelitami, nie osiągnęła orbity.

Bibliografia

• NSSDCA Master Catalog (ang.)
• Space 40 (cz.)