Injun 1 – amerykańskisatelita naukowy zbudowany przez University of Iowa. Miał on badać ziemskie pasy radiacyjne, zorze polarne i inne zjawiska geofizyczne. Injun 1 został wystrzelony wraz z satelitami Transit 4A i Solrad 3. Injun 1 i Solrad 3 odłączyły się od Transita, ale nie odłączyły się od siebie. Statek zaprojektowano do „ułożenia się” zgodnie z ziemskim polem magnetycznym. Jednak z powodu obecności Solrada, blokującego pole widzenia fotometru, utrzymanie satelity w stałej pozycji względem pola magnetycznego było niemożliwe. Chaotyczny ruch obu połączonych ze sobą satelitów, o okresie kilku minut, monitorowano jednym z magnetometrów.
Szybkie fakty Indeks COSPAR, Indeks NORAD ...
Injun 1
Satelity Transit 4A, Injun 1 oraz umieszczony na nim kulisty Solrad 3
Licznik typu Anton 213 używany do detekcji promieniowania rentgenowskiego z zakresu 0,2 - 1,2 nm, elektronów o energiach powyżej 40 keV i protonów o energiach powyżej 500 keV. Detektor był próbkowany co jedną sekundę. Czas akumulacji wynosił 61 sekund. Mimo poprawnego działania instrumentu, odebrano jedynie 74 minuty danych, z okresu od 29 czerwca 1961 do 12 sierpnia 1962.
Zestaw pięciu scyntylatorów (siarczek kadmu CdS) do badania promieniowania uwięzionego w pasach radiacyjnych. Dwa z nich umieszczono pod kątem 90 i 180° stopni do osi symetrii satelity. Były one wystawione bezpośrednio na działanie przestrzeni kosmicznej. Mierzyły energię całkowitą elektronów (200 eV - 500 keV) i protonów (1 keV - 10 MeV). Kolejne dwa detektory (umieszczone tak jak poprzednie, o takich samych parametrach) były sprzężone z małymi magnesami, które wyrzucały z wiązki padającej na kryształ elektrony o energiach mniejszych od 500 keV. Magnesy wytwarzały pole 0,005 T, o kącie bryłowym 0,5 sr. Piąty z detektorów (ułożony pod kątem 90° do osi symetrii statku, o takich samych parametrach co 4 poprzednie) posiadał osłonkę z kwarcu o grubości powierzchniowej 0,5 g/cm2. Służył jako detektor światła i promieni X. Wszystkie czujniki miały wyjście stałoprądowe, proporcjonalne do energii padających molekuł. Detektor był próbkowany przynajmniej co sekundę, a czas akumulacji wynosił 9 lub 61 sekund.
Zestaw trzech liczników Geigera-Müllera typu Anton 213 do badania zórz oraz pasów radiacyjnych. Dwa liczniki wyposażone były w magnesy skupiające na nich wiązki elektronów o energiach, odpowiednio, 40 - 50 keV i 90 - 100 keV. Trzeci licznik służył jako monitor promieni X i fotonów światła widzialnego. Instrument był próbkowany co sekundę, a czas akumulacji wynosił 61 sekund.
Fotometrzórz i poświaty atmosfery (masa 0,6 kg; zużycie energii 1 W)
Nastrojony na rejestrowanie fotonów o energii odpowiadającej zielonej linii tlenu atomowego, 557,7 nm. Nie zwrócił żadnych użytecznych danych, gdyż całe pole widzenia zajął satelita Solrad 3, który nie odłączył się od Injuna 1.
Ten jednoosiowy magnetometr miał być używany do określania położenia statku względem ziemskiego pola magnetycznego i kierunku, w którym spoglądały inne przyrządy naukowe. Pomiary wykonywano co sekundę. Co czwarty pomiar służył kalibracji. Budowę i działanie instrumentu nadzorował James Van Allen.
Zbudowany był z czterech krzemowychzłącz p-n. Dwa zamontowano prostopadle do siebie. Mierzyły one kierunkowy przepływ protonów o energiach, odpowiednio, 1,4 - 17 MeV i 1,6 - 11 MeV. Pozostałe dwa służyły do pomiaru tła. Zliczenia detektorów były sumowane w ciągu niecałej sekundy, a potem wysyłane na Ziemię. Przyrząd działał prawidłowo do 9 lipca 1962, gdy dane o zliczeniach zostały zakłócone przez elektrony wygenerowane w wyniku próbnego wybuchu jądrowego przeprowadzonego w przestrzeni kosmicznej, Starfish 1.
Kontynuatorem badań prowadzonych przez Injuna 1 miał być statek Injun 2. Jego misja nie doszła jednak do skutku z powodu nieudanego startu 24 stycznia 1962. Rakieta nośna Thor Able Star, wraz z czterema innymi satelitami, nie osiągnęła orbity.
.jpg)
