IndyCar Series (dawniej Indy Racing League – IRL) – seria wyścigowa samochodów o otwartym nadwoziu w Stanach Zjednoczonych.
IRL powołano do życia w 1996 roku z inicjatywy właściciela toru Indianapolis Motor Speedway, Tony’ego George’a jako opozycję serii PPG CART Series. W założeniu mistrzostwa IRL miały być organizowane wyłącznie na torach owalnych w Stanach Zjednoczonych, jednak wraz z upływem lat sytuacja uległa zmianie i do kalendarza trafił wyścig w Japonii (od 2003) oraz tory uliczne i drogowe (od 2005). Sztandarowym wyścigiem serii niezmiennie pozostaje Indianapolis 500 – obok Super Bowl, największe wydarzenie sportowe w Stanach Zjednoczonych.
Początki IRL były dość trudne. Swoje miejsce znaleźli tutaj kierowcy nie odgrywający większej roli w mistrzostwach CART lub też tacy, którzy najlepsze lata swojej kariery mieli już za sobą.Seria nosiła początkowo nazwę USAC Indy Racing League. W 1998 pozyskano sponsora tytularnego firmę Pepe Boys. Przełom nastąpił w 2002 roku, gdy koncerny Honda oraz Toyota zdecydowały się opuścić CART i włączyć się do mistrzostw IRL. Przy okazji nie obyło się bez wzajemnych oskarżeń i wojny na słowa między Tonym George a szefami CART. Wraz z koncernami Hondy i Toyoty do IRL przeszły także najlepsze zespoły (Penske Racing, Ganassi Racing oraz Team Green). Od tego momentu notuje się wzrost prestiżu IRL, lecz większość fanów sportów motorowych ciągle marzy o powrocie do dawnych czasów, gdy o tytule mistrzowskim w Stanach Zjednoczonych decydowała tylko jedna seria wyścigowa.
W 2003 roku seria Indy Racing League dzięki ugodzie prawnej z serią CART uzyskała prawa do używania nazwy IndyCar i od tego sezonu oficjalna nazwa serii to IndyCar Series.
W 2006 roku Toyota wycofała się z IRL, rozpoczynając program startów w serii NASCAR.
22 lutego 2008 Indy Racing League połączyła się z konkurencyjną serią Champ Car (następcą CART) faktycznie ją wchłaniając. Zakończyło to 12-letni rozłam w amerykańskich wyścigach typu open-wheel.
Do serii IndyCar dołączyło pięć zespołów dotychczas startujących w Champ Car a w kalendarzu pojawiły się trzy nowe wyścigi na torach: Long Beach (tylko dla kierowców Champ Car ze względu na kolizję terminów z wyścigiem w Motegi), Edmonton oraz Surfers Paradise (niepunktowany w 2008).
16 października 2011 na torze w Las Vegas, podczas ostatniego wyścigu w sezonie, miał miejsce karambol z udziałem 15 kierowców. W jego wyniku śmierć poniósł mistrz sezonu 2005 Dan Wheldon. Był to czwarty śmiertelny wypadek w tej serii, a pierwszy podczas wyścigu[1].
Mistrzowie
Dane techniczne
Specyfikacja na lata 2007-2011
Nadwozie
- Typ: Bolid jednomiejscowy z odkrytymi kołami, odkrytym kokpitem, efektem przyziemnym, przednim i tylnym skrzydłem.
- konstrukcja: W skład monokoku wchodzi kokpit, zbiorniki paliwa i przednie zawieszenie. Silnik jest integralną częścią tylnej pokrywy, w skład której wchodzi także skrzynia biegów i tylne zawieszenie.
- Materiał: Włókno węglowe, kevlar i inne kompozyty.
- Waga: minimum 697,1 kg (tory owalne) i minimum 725,7 kg (tory drogowe). Waga bolidu bez paliwa i kierowcy, ze wszystkimi smarami oraz płynami.
- Długość: minimum 4877 mm (192 cale).
- Szerokość pomiędzy 1969 mm a 1994 mm (77,5 a 78,5 cala).
- Wysokość: około 965 mm (38 cali).
- Rozstaw osi: 3,086 mm – 3,099 mm (121,5 – 122 cale).
- Rozmiar kół: Przód – 381 mm (15 cali) średnicy, 254 mm (10 cali) szerokości, tył – 381 mm (15 cali) średnicy, 356 mm (14 cali) szerokości.
- Skrzynia biegów: XTRAC, sześciobiegowa, manualna, umieszczona na tylnej osi.
- Opony: Firestone Firehawk, średnica z przodu 635 – 660 mm (25-26 cali), z tyłu 673 – 699 mm (26,5 – 27, 5 cala).
- Pojemność baku paliwa: 83,5 litra (standardowo)
- Konstruktor: Dallara Automobili.
Silnik
- Typ: wolnossący V8 o pojemności 3,5 litra, 32-zaworowy z dwoma wałkami rozrządu w głowicy (DOHC).
- Masa: 127 kg (280 funtów), bez sprzęgła, elektronicznej jednostki sterującej itp.
- Obroty: 10 500 obr./min (ograniczone przepisami).
- Moc: 650 KM (485 kW)
- Paliwo: 100% bioetanol
- System wtrysku: elektroniczny
Specyfikacja od roku 2012
Nadwozie
- Typ: Bolid jednomiejscowy z odkrytymi kołami, odkrytym kokpitem, efektem przyziemnym, przednim i tylnym skrzydłem.
- Długość: 5012 mm (197 cali)
- Szerokość: 2011 mm (79 cali)
- Wysokość: 1127 mm (44 cale)
- Rozstaw kół: 1940 mm (76 cali)
- Rozstaw osi: 2997 mm (118 cali) i 3073 mm (121 cali)
- Waga: 710 kg (1565 funtów)
- Rozkład masy: Przód – 43%, tył 57%.
- Pojemność baku paliwa: 70 litrów (standardowo)
- Konstruktor: Dallara Automobili.
Silnik
- Typ: turbodoładowany V6 o pojemności 2,2 litra, cztery zawory na cylinder, jedna lub dwie turbiny.
Regulamin
- Kwalifikacje
W IndyCar obowiązują dwa różne systemy przeprowadzania kwalifikacji, jeden dla torów drogowych, drugi dla owalnych. Na torach drogowych odbywają się trzy sesje kwalifikacyjne. W pierwszej kierowcy podzieleni są na dwie grupy. Do drugiej sesji przechodzi 6 najszybszych z każdej grupy. Następnie z tej 12 sześciu najlepszych przechodzi do trzeciej sesji, podczas której walczą o pole position. Na owalach rozgrywana jest jedna sesja kwalifikacyjna, w której udział biorą wszyscy zawodnicy. Każdy zawodnik przejeżdża indywidualnie przeważnie dwa lub cztery okrążenia pomiarowe, zależnie od toru. Specyficzny system kwalifikacji występuje w wyścigu Indianapolis 500, gdzie odbywa się kilka sesji kwalifikacyjnych.
- Wyścig
W wyścigu kierowcy startują w dwóch rzędach, start do wyścigu jest lotny. Zakończenie wyścigu ma miejsce zwykle po przejechaniu całego dystansu wyścigu lub upływie 2 godzin od momentu startu.
- Punktacja
Zwycięzca wyścigu otrzymuje 50 punktów. Drugi na mecie dostaje ich 40, a trzeci 32. Kierowcy, którzy zajęli miejsca od czwartego do siedemnastego otrzymują punkty według systemu 28-26-24-23-22-21-20-19-18-17-16-15-14-13. Za miejsca od 18 do 26 jest 12 punktów, a za kolejne pozycje zawodnik otrzymuje 10 punktów. Od 2009 zawodnik, który przejechał najwięcej okrążeń na prowadzeniu, otrzymuje 2 punkty, a zwycięzca kwalifikacji 1 punkt. Od 2010 przyznawane są także dodatkowe punkty za kwalifikacje do wyścigu Indianapolis 500. Zdobywca pierwszego pola startowego otrzymuje 25 punktów, drugi 20, trzeci 15 i tak dalej. Każdy kierowca, który zajął miejsce dalsze od piątego otrzymuje 3 punkty.
Zobacz też
Uwagi
- Scott Sharp i Buzz Calkins zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji i obaj zostali mistrzami. Calkins miał jedno zwycięstwo (Sharp nie miał żadnego) w krótkim 3-wyścigowym sezonie, ale Foyt zdobył więcej punktów jako zespół
- Sam Hornish Jr i Dan Wheldon zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji. Hornish został mistrzem ponieważ zdobył więcej zwycięstw w sezonie
- Scott Dixon i Juan Pablo Montoya zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji. Dixon został mistrzem ponieważ zdobył więcej zwycięstw w sezonie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
