punkt podłączenia, przez który strażacy mogą uzyskać dostęp do źródła wody Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hydrant – urządzenie, które umożliwia bezpośredni pobór wody z głównych przewodów sieci wodociągowej. Hydrant jest wyposażony w zawór i złącze do węża, ma zastosowanie w celach gospodarczych oraz przeciwpożarowych[1].
wewnętrzne (natynkowe lub wnękowe – na wewnętrznych instalacjach przeciwpożarowych budynku) – zaliczane do stałych urządzeń gaśniczych uruchamianych ręcznie
Nazwą hydrant określa się również elastyczny wąż pożarniczy służący do wyprowadzania wody z sieci wodociągowej lub zbiornika wody.
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z2022r. poz.1225),
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. z2023r. poz.822),
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 roku w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz.U. z2009r. nr124,poz.1030),
Polska Norma PN-EN 671-1 Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym.
Polska Norma PN-EN 671-2 Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Hydranty wewnętrzne z wężem płasko składanym.
Polska Norma PN-EN 671-3 Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Konserwacja hydrantów wewnętrznych z wężem półsztywnym i hydrantów wewnętrznych z wężem płasko składanym.
Polska Norma PN-EN 1074-6 Armatura wodociągowa. Wymagania użytkowe i badania sprawdzające. Część 6: Hydranty.
Polska Norma PN-EN 14384 Hydranty przeciwpożarowe nadziemne.
Polska Norma PN-EN 14339 Hydranty przeciwpożarowe podziemne.
