Huta Paprocka

Huta Paprocka – kuźnica żelaza założona w 1703 przez panującego w majoracie pszczyńskim barona Baltazara Erdmanna Promnitza^{[potrzebny przypis]} w pobliżu wsi Paprocany (obecnie dzielnica miasta Tychy, przy ul. Nad Jeziorem 44), działała do 1878 roku.

Huta Paprocka

Huta Paprocka

Budynek produkcyjny

Budynek gospodarczy

Dawny most dojazdowy do zespołu zabudowy Huty Paprockiej

Tama wraz z przejściem nad nią

W 1775 książę pszczyński Fryderyk Erdmann z Anhaltu-Köthen rozbudował hutę i nazwał ją imieniem swego syna – Ludwika(inne języki). W 1778 August Kiss (ojciec rzeźbiarza Augusta Kissa) został jej zarządcą. W 1835 inżynier John Baildon zmodernizował zakład. W 1856 zainstalowana została maszyna parowa. Huta została zamknięta w 1878^{[potrzebny przypis]}.

Pozostałości po Hucie Paprockiej, tj. 3 budynki, które umiejscowione są nad Jeziorem Paprocańskim oraz rzeką Gostynką, były w administracji Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w Tychach. Teren był własnością Skarbu Państwa; ma powierzchnię 4562 m². W 2009 po wyrażeniu zgody przez wojewodę śląskiego^[1]; ogłoszono przetarg z ceną wywoławczą 1,2 mln zł^[2][3], a 12 marca 2010 hutę sprzedano^[4].

21 listopada 2014 w wyremontowanych budynkach dawnej huty otwarto restaurację Huta Paprocka z salą konferencyjną^[5].

Zespół zabudowy Huty Paprockiej jest wpisany do rejestru zabytków województwa śląskiego od 10 lipca 1991 (nr rej. A/712/2020)^[6].

Zobacz też

• Lipy na Paprocanach w Tychach – pomnik przyrody w pobliżu