H-moll

h-moll – tonacja muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest dźwięk h^[a]. Gama h-moll w odmianie naturalnej zawiera dźwięki: h, cis, d, e, fis, g, a. Równoległą gamą durową jest D-dur^[1], jednoimienną durową – H-dur.

h-moll

Tonacja jednoimienna	H-dur
Tonacja paralelna	D-dur
Tonika	h-moll
Subdominanta	e-moll
Dominanta	Fis-dur
Dźwięki składowe
h, cis, d, e, fis, g, a

Nazwa h-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (h), trzeciego (d) i piątego (fis) stopnia gamy h-moll.

Odmiana harmoniczna

Gama h-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

Odmiana dorycka

Gama h-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy h-moll naturalnej):

Znane dzieła oparte w tonacji h-moll

• Piotr Czajkowski – VI Symfonia op. 74 Patetyczna
• Felix Mendelssohn – uwertura Hebrydy (Grota Fingala)
• Nikołaj Rimski-Korsakow – solo fagotu w drugiej część Szeherezady
• Aleksandr Skriabin – Fantazja op. 28
• Franz Schubert – pierwsza część symfonii Niedokończonej
• Johann Sebastian Bach – Wielka msza h-moll
• Fryderyk Chopin – Scherzo h-moll

Zobacz też

Zobacz multimedia związane z tematem: H-moll

Zobacz hasło h-moll w Wikisłowniku

• pokrewieństwo tonacji
• skala molowa
• znaki przykluczowe

Uwagi

1. Nazewnictwo dźwięku H jest różne w różnych krajach, co może prowadzić do nieporozumień.
   W polskojęzycznej Wikipedii stosowane są nazwy polskie.

   Częstotliwość	Nazwa polskojęzyczna	Nazwa angielskojęzyczna
   493,883 Hz	H	B
   466,164 Hz	b	Bes