Gustaw Bauerfeind

Gustaw Jan Bauerfeind (ur. 20 października 1886 w Gołkowie k. Warszawy, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major broni pancernych Wojska Polskiego, inżynier, ofiara zbrodni katyńskiej.

Gustaw Bauerfeind

major broni pancernych
Pełne imię i nazwisko	Gustaw Jan Bauerfeind
Data i miejsce urodzenia	20 października 1886 Gołków
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowa Szkoła Samochodowa w Łodzi, 4 Dywizjon Samochodowy
Stanowiska	dowódca szkoły, dywizjonu, pociągu pancernego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa

Życiorys

Urodził się w rodzinie Gustawa (1836–1924) i Zofii z Temlerów (1854–1934)^[1]. Absolwent Politechniki w Goethen w Austrii. Uzyskał tytuł inżyniera. Powołany do armii rosyjskiej, brał udział w I wojnie światowej. Od 1918 w Wojsku Polskim, w stopniu podporucznika^[2]. W latach 1918–1923 na kierowniczych stanowiskach w Wojskowej Szkole Samochodowej w Łodzi, mianowany na dowódcę szkoły. W 1923 dowódca 4 dywizjonu samochodowego. Z dniem 30 listopada 1924 na własną prosbę został przeniesiony do rezerwy^[3].

28 sierpnia 1939 roku zostaje zmobilizowany do wojska z przydziałem do Modlina, jako dowódca pociągu pancernego do obrony Warszawy. Przychodzi rozkaz wycofania się na wschód. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 015/2 z 1940 i liście PCK (AM) 0476. Podczas ekshumacji znaleziono pocztówkę od pani Marii Bauerfeind do Kozielska, ze stemplem Warszawa 8 lutego 1940^[4].

22 maja 1946 ukazało się w Monitorze Polskim takie ogłoszenie: "Sąd Grodzki w Warszawie, Oddział I, wzywa Gustawa Bauerfeinda, syna Gustawa i Zofii z Ternlerów, urodzonego w roku 1886 ostatnio zamieszkałego w Warszawie, Emilii Plater 23, który w roku 1939 powołany został do wojska i brał udział w działaniach wojennych, rozpoczętych 1 września 1939 roku, aby w terminie 3-ch miesięcy stawił się do Sądu, gdyż po tym terminie Sąd uzna go za zmarłego, oraz wzywa wszystkie osoby, które mogą udzielić jakichkolwiek wiadomości o zaginionym, aby w powyższym terminie doniosły o nich Sądowi"^[5]. Oficjalnie przez Państwo Polskie został uznany za zmarłego w 1946.

24 maja 1919 poślubił Marię z Rychterów, z którą miał syna Jerzego (ur. 1920) i córkę Krystynę (ur. 1922)^[1]. Mieszkał w Warszawie.

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska
• Kampania wrześniowa

Przypisy

1. Marek JerzyM.J. Minakowski Marek JerzyM.J., Gustaw Jan Bauerfeind [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2017-07-04].
2. Dziennik Rozkazów Wojskowych, 1919, R. 2, nr 6, s. 240.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 126 z 30 listopada 1924, s. 710.
4. MałgorzataM. Szturomska MałgorzataM., Zadzwoń do BAUERFEINDA – z dziejów ziemiaństwa piaseczyńskiego | Piaseczno4u - Klikasz i Wiesz, „Piaseczno4u - Klikasz i Wiesz” [dostęp 2017-07-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-22] (pol.).
5. Monitor Polski nr 45 z dnia 22-05-1946

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных - узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.