Loading AI tools
Gustav von Wittenburg (ur. 1882 w Słokowie, zm. 30 marca 1961 w Kilonii[1]) – niemiecki szlachcic, ostatni właściciel pałacu w Słokowie.
Syn Paula von Wittenburga i Doroty von Falkenhausen. Studiował rolnictwo i prawo we Wrocławiu. W 1910 wziął ślub z Ruth von Raczeck (1885–1968)[2] z Czekanowa, z którą miał pięcioro dzieci: dwie córki: Margueritę Dorothę (1911–1994)[3] i Sophie Dorothę (1912–1995)[4] oraz trzech synów: Rudolfa (1913–1945)[5], Johannesa (1916–1944)[6] i Carla Gustava (1919–1977)[7].
W czasie I wojny światowej był rotmistrzem rezerwy przy raciborskim 6 Pułku Huzarów im. Hrabiego Goetzena (2 Śląski)[8]. Jego majątek obejmował duży folwark w Słokowie, folwark w Laskowicach oraz pola w okolicach Olbrachcic[1] (330 hektarów gospodarstwa rolnego oraz 8 hektarów lasów[8]). Po włączeniu Kraju Sudetów do III Rzeszy w październiku 1938 kupił posiadłość w Slezskich Pavlovicach jako prezent ślubny dla syna[9]. Marianna Sikora, mieszkanka Słokowa, która jako nastolatka opiekowała się wnuczką Wittenburga[1], wspominała go następująco[8]:
U barona von Wittenburga były osobne budynki dla gospodarza oraz pracowników. [...] Baron[uwaga 1] był bardzo dobrym człowiekiem. Ludzie pracujący w jego majątku byli ubezpieczeni. Była specjalna sekretarka, która obliczała wszystkie wpłaty oraz wypłaty. Baron o godzinie 6 rano wstawał i chodził po podwórzu. Razem z nim był inspektor, który zajmował się futrowaniem koni oraz przydziałem roboty dla kobiet. Było dużo pracy w magazynach, spichlerzach. W czasie wojny pojawili się w majątku ludzie z Polski oraz Ukrainy.
Był podejrzany za udział w zamachu na Adolfa Hitlera, przez co został osadzony w więzieniu w Prudniku. Został zwolniony z więzienia dzięki interwencji jednego z synów[1].
W czasie trwania walk o Prudnik między Armią Czerwoną i Wehrmachtem, w nocy z 17 na 18 marca 1945 Gustav von Wittenburg rozdał mieszkańcom Słokowa swoje konie, które pomogły im w ucieczce w kierunku pobliskich Gór Opawskich, a następnie na teren późniejszej Czechosłowacji. Sam Wittenburg opuścił Słoków dzień później, przedzierając się na koniu przez zamykające się okrążenie wojsk radzieckich[1].
Po wojnie zamieszkał w Kilonii wraz z żoną. Pracował jako zarządca u zaprzyjaźnionych właścicieli ziemskich, poznanych przez niego w czasach studiów. Jego majątek w okolicy Prudnika przeszedł na własność państwa w 1947[8].
- Wittenburg nie miał tytułu barona; był tak nazywany przez swoich pracowników.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
