Guglielmo Ferrero
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Guglielmo Ferrero (ur. 21 lipca 1871 w Portici, zm. 3 sierpnia 1942 na Mont Pèlerin[1]) – włoski pisarz i historyk, interesujący się psychologią i socjologią.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
 | |
Życiorys
Krytyk faszyzmu i liberał, sygnatariusz Manifestu antyfaszystowskich intelektualistów (wł. Manifesto degli intellettuali antifascisti)[2]. W latach 1925–1929 osadzony w areszcie domowym. Został uwolniony po interwencji przedstawicieli Ligi Narodów i króla Belgów, Alberta I. W roku 1930 uzyskał stanowisko profesora historii na Uniwersytecie Genewskim, gdzie pracował aż do śmierci[3][4]. Zmarł na atak serca[5].
W latach 90. XIX w. ożenił się z Giną Lombroso córką Cesarego Lombroso, z którym współpracował nad książką „La donna delinquente” (1893). Najbardziej znanym dziełem Ferrero była pięciotomowa „Grandezza e decadenza di Roma” (1902–1907)[3][4]. W Polsce dwa pierwsze tomy „Wielkości i upadku Rzymu” w przekładzie Leopolda Staffa, wydane w roku 1935 przez Wydawnictwo Polskie R. Wegnera[6] zostały bardzo wysoko ocenione przez autora[7]:
Nareszcie otrzymałem egzemplarz polskiego wydania „Juliusza Cezara” [...]. Nie mogąc ocenić wartości przekładu, podziwiam wspaniałość wydania. Pod względem druku, papieru i ilustracji jest to najświetniejsze wydanie moich dzieł. Sprawiło mi wiele zadowolenia i składam Panom moje gratulacje.
Guglielmo Ferrero, 21 grudnia 1935
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.