Gino Frediani

Gino Frediani (ur. 1913, zm. 1984) – katolicki ksiądz z Gavinany w Toskanii (Włochy)^[1], sedewakantysta.

Gino Frediani

Kraj działania	Toskania
Data urodzenia	1913
Data śmierci	29 kwietnia 1984
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Sedewakantyzm

Od 1973 głosił, że miał widzenia proroków starotestamentowych. 5 września 1973 prorok Habakuk miał mu położyć rękę na głowie, mówiąc, że Frediani ma wypełnić wielką misję budowy Świętego Kościoła Serca Jezusowego. Fredianiemu mieli się także objawiać prorocy Nahum, Nehemiasz i Baruch^[1].

W 1974 Frediani ogłosił się papieżem, przyjmując imię Emmanuela I i założył własną wspólnotę Serca Jezusowego (Chiesa Novella Universale del Sacro Cuore di Gesú). Oprócz wiernych świeckich, dołączyło do niego trzech innych księży parafialnych. Początkowo pozostał w swoim kościele parafialnym, z którego jednak został usunięty przez biskupa. Wtedy, wraz ze swoją wspólnotą, przeniósł się do jednego z budynków w Gavinianie^[1].

Frediani nadal otrzymywał wizje, nie tylko od proroków, ale także od Maryi, Jana Ewangelisty i Trójcy Świętej. Zaczął publikować opisy tych widzeń, wraz z dodatkami do Starego i Nowego Testamentu i własnymi komentarzami^[2].

Nie uznawał papieży urzędujących w tym czasie w Watykanie. Zmarł 28 kwietnia 1984 roku. Jego następca, o. Sergio Melani nie używał tytułu papieża. Za jego „pontyfikatu” kolejnym antypapieżem ogłosił się Clemente Domínguez y Gómez^[3]. W 2000 do Kościoła należało ok. 15 wiernych z Gaviniany, i kilkadziesiąt poza nią^[4].

Publikacje

• Gino Frediani & Sergio Melani, La fine del mondo del peccato e del dolore. L’Anticristo, Gavinana: Casa Editrice Aggeo, 1983;
• Gino Frediani, Le ultime volontà di Dio per la Terra nascoste nei Profeti dell’Antico e del Nuovo Testamento, Gavinana: Casa Editrice Aggeo, 1984.
• Gino Frediani & Sergio Melani, Appendice scritturale ai profeti dell’Antico e del Nuovo Testamento. È suonata la settima tromba dell’Apocalisse per il Vaticano e peril mondo, Gavinana: Casa Editrice Aggeo, 1985.

Przypisy

1. Lundberg 2015 ↓, s. 35.
2. Lundberg 2015 ↓, s. 36.
3. Lundberg 2015 ↓, s. 37.
4. Lundberg 2015 ↓, s. 38.

Bibliografia

• MagnusM. Lundberg MagnusM., Modern Alternative Popes, Uppsala Universitet, 2015.