Freddie Welsh

Freddie Welsh (właśc. Frederick Hall Thomas, ur. 5 marca 1886 w Pontypridd, zm. 29 lipca 1927 w Nowym Jorku^[1]) – walijski bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.

Freddie Welsh

Frederick Hall Thomas

Pseudonim	The Welsh Wizard
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1886 Pontypridd
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1927 Nowy Jork
Obywatelstwo	Walia
Wzrost	170 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	lekka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	169
Zwycięstwa	74
Przez nokauty	34
Porażki	5
Remisy	7

Wychował się w rodzinie należącej do klasy średniej. W wielu 16 lat po raz pierwszy wyjechał do Stanów Zjednoczonych, a podczas drugiego pobytu w tym państwie rozpoczął w 1905 karierę boksera zawodowego^[1]. Po serii walk w Filadelfii powrócił w 1907 do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował karierę pięściarską. W 1908 znowu walczył w Stanach Zjednoczonych. W tym roku m.in. przegrał i zremisował z Packeyem McFarlandem oraz pokonał Abe Attella. 23 sierpnia 1909 w Mountain Ash zdobył tytuł zawodowego mistrza Europy w wadze lekkiej po pokonaniu Henriego Pieta. Obronił ten tytuł oraz został brytyjskim mistrzem w tej kategorii po wygranej 11 listopada tego roku w Londynie z Johnnym Summersem. Uzyskał wówczas pas Lonsdale'a przyznawany brytyjskim championom. W 1910 m.in. zremisował z Packeyem McFarlandem i pokonał w obronie tytułu europejskiego innego wybitnego boksera walijskiego Jima Driscolla. W 1911 stracił oba tytuły po porażce 27 lutego z Mattem Wellsem. Potem znowu wyjechał do Ameryki, gdzie m.in. pokonał Williego Ritchiego.

11 listopada 1912 Welsh odzyskał pasy europejskiego i brytyjskiego mistrza wagi lekkiej po wygraniu rewanżowej walki z Mattem Wellsem, a 16 grudnia tego roku został mistrzem Wspólnoty Brytyjskiej po zwycięstwie nad Hughie Meheganem. Po tej walce zaczął być uważany w Wielkiej Brytanii za mistrza świata. Po udanych obronach tytułu europejskiego w 1913 Welsh znowu wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tam m.in. stoczył walkę no decision z Johnnym Dundee i pokonał Mexican Joe Riversa, a po powrocie do Wielkiej Brytanii zmierzył się 7 lipca 1914 w Londynie z Williem Ritchiem, który był uznawany w USA za mistrza świata, w pojedynku o zunifikowane mistrzostwo świata. Welsh zwyciężył po 20 rundach na punkty^[2]. Skutecznie bronił tego tytułu w wielu walkach, ale dokładne ustalenie, stawką których walk było mistrzostwo świata, jest trudne, ponieważ nie było w tym czasie organizacji zarządzającej prawami do tytułu mistrza świata. W dodatku Welsh walczył w tym okresie zwykle w formule no decision, w której nie ogłaszano zwycięzcy na punkty, mógł więc stracić mistrzostwo tylko w razie przegranej przed czasem. Poniżej znajduje się wykaz skutecznych walk Welsha w obronie mistrzostwa:

Data	Miejsce	Oponent	Wynik	Źródło
1914-10-27 27 października 1914(dts)	Boston	Matty Baldwin	wygrana na punkty	[3]
1914-11-26 26 listopada 1914(dts)	Syracuse	Young Abe Brown	no decision	[3]
1915-02-15 15 lutego 1915(dts)	Grand Rapids	Jimmy Anderson	no decision	[3]
1915-02-25 25 lutego 1915(dts)	Milwaukee	Charley White	no decision	[3][4]
1915-04-09 9 kwietnia 1915(dts)	Toledo	Billy Wagner	no decision	[3][5]
1915-05-24 24 maja 1915(dts)	Montreal	Frankie Fleming	no decision	[3]
1915-11-15 15 listopada 1915(dts)	Winnipeg	Johnny O’Leary	no decision	[3]
1916-03-31 31 marca 1916(dts)	Nowy Jork	Benny Leonard	no decision	[3][6]
1916-07-04 4 lipca 1916(dts)	Denver	Ad Wolgast	dyskwalifikacja w 11. rundzie	[3]
1916-09-04 4 września 1916(dts)	Colorado Springs	Charley White	wygrana na punkty	[3][7]
1916-09-22 22 września 1916(dts)	Seattle	Harry Anderson	wygrana na punkty	[3]
1917-04-17 17 kwietnia 1917(dts)	Saint Louis	Battling Nelson	no decision	[3][8]

W tym okresie Welsh walczył również z takimi pięściarzami, jak: Ad Wolgast (wygrana w 1914^[9] i no decision w 1916), Willie Ritchie (no decision w 1915^[10]), Benny Leonard (no decision w 1916^[11]), Rocky Kansas (no decision w 1917) i Johnny Kilbane (no decision w 1917^[12]).

Welsh (z lewej strony) i Benny Leonard w walce w 1917

Utracił tytuł mistrzowski po porażce z Bennym Leonardem przez techniczny nokaut w 9. rundzie 28 maja 1917 w Nowym Jorku^[13]. Po tej walce wycofał się z ringu, ale powrócił i stoczył sześć walk w latach 1920-1922.

Źle ulokowane inwestycje sprawiły, że stracił majątek i zmarł w 1927 w biedzie, w wieku zaledwie 41 lat. Został wybrany w 1997 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[14].