Franciszek Rodziewicz (oficer kawalerii)

Franciszek Karol Rodziewicz (ur. 15 października 1894 w Bandyszówce, zm. po 1944) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ten artykuł dotyczy oficera kawalerii. Zobacz też: Franciszka Rodziewicza – oficera piechoty.

Franciszek Rodziewicz

Franciszek Karol Rodziewicz, mjr
major kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Franciszek Karol Rodziewicz
Data i miejsce urodzenia	15 października 1894 Bandyszówka
Data śmierci	po 1944
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Obszar Lwowski Armii Krajowej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w majątku Bandyszówka, w ówczesnym powiecie jampolskim, guberni podolskiej, w rodzinie Władysława i Kazimiery z Wysockich^[1].

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Do wiosny 1933 służył nieprzerwanie w 5 Pułku Ułanów Zasławskich^[2][3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 201. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[6], a 18 lutego 1928 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W kwietniu tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrza^[8], a w marcu 1930 przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego^[9]. W kwietniu 1933 został przeniesiony z 5 puł. na stanowisko rejonowego inspektora koni Czortków^[10]. Obowiązki na tym stanowisku wykonywał do 1939^[11]. Latem 1944 pełnił służbę w Komendzie Obszaru Lwowskiego Armii Krajowej na stanowisku szefa służby taborowej.

Był żonaty z Janiną Wandą z Grochowskich (1904–1955), z którą miał syna Stanisława Marię.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[12][13]
• Krzyż Walecznych^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[15][16][17]
• Medal Niepodległości – 3 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18][19][20]
• Medal Zwycięstwa^[21]

Przypisy

1. Oficjalna strona Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów - Nieznani [online], rodziewicz.waw.pl [dostęp 2021-10-28].
2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609, 680.
3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 602.
4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294, 342.
5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 144, 632.
6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 162.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 174.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 83.
11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 842.
12. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
13. Nowiński 1929 ↓, s. 44.
14. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 13.
16. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
17. M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
18. M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142.
19. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
20. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
21. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.