Francesco Stifano
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francesco Stifano Garzone (ur. 19 lipca 1979 w Caracas) – wenezuelski piłkarz pochodzenia włoskiego, trener piłkarski.
 | |||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Francesco Stifano Garzone | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 lipca 1979 | ||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[infobox 1] | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Stifano wychowywał się w stołecznym Caracas, posiada pochodzenie włoskie (jego rodzina pochodzi z Salerno)[1]. Przez sześć lat był profesjonalnym piłkarzem, występując kolejno w klubach Caracas FC, Deportivo Italchacao i CS Marítimo de Venezuela. Mało owocną karierę zawodniczą zakończył już w wieku 24 lat[2].
W latach 2003–2009 Stifano z sukcesami trenował młodzież w stołecznej szkole średniej Colegio San Agustín El Paraíso. Trzy razy zdobył ze swoimi podopiecznymi szkolne mistrzostwo Wenezueli (Campeón Interregional) – dwa razy w kategorii do lat siedemnastu (2006, 2007) i raz w kategorii do lat dwudziestu (2008)[2]. Następnie w latach 2009–2013 pracował w akademii juniorskiej klubu Real Esppor, gdzie potwierdził swoją opinię jednego z najlepszych trenerów młodzieży w kraju[3]. Dwa razy w rzędu wywalczył z Esppor młodzieżowe mistrzostwo Wenezueli (2011, 2012), a w 2012 roku poprowadził drużynę w kontynentalnym turnieju Copa Libertadores U-20 (faza grupowa)[2]. Po rebrandingu drużyny Esppor i zmianie nazwy na Deportivo La Guaira, Stifano objął stery pierwszego zespołu – z kiepskim skutkiem prowadził go przez pięć miesięcy[4].
W styczniu 2014 Stifano został trenerem drugoligowego zespołu Portuguesa FC[5], z którym już w maju triumfował w rozgrywkach Segunda División i awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej[6]. We wrześniu 2014, niedługo po rozpoczęciu nowego sezonu, został jednak zwolniony wskutek różnicy zdań z zarządem klubu[7]. W marcu 2015 objął ligowego średniaka – ekipę Tucanes de Amazonas FC, gdzie pracował dwa miesiące, do końca sezonu (czternaste miejsce w tabeli)[8]. W czerwcu 2015 podpisał umowę z zespołem Zamora FC[9]. Młody szkoleniowiec od razu przywrócił niedawnemu ligowemu hegemonowi pozycję jednej z czołowych drużyn w kraju – już w sezonie 2015 wywalczył z Zamorą tytuł mistrza Wenezueli[10]. W lipcu 2016 przedłużył o dwa sezony kontrakt z ekipą z Barinas[11], natomiast na koniec rozgrywek 2016 zdobył z nią kolejne mistrzostwo Wenezueli[12]. W grudniu 2016 został nominowany przez urugwajski dziennik „El País” do szerokiej listy prestiżowego plebiscytu na trenera roku w Ameryce Południowej[13]. Z Zamorą wziął udział w kontynentalnych rozgrywkach Copa Sudamericana 2016 (druga runda) i Copa Libertadores 2017 (faza grupowa)[2]. W czerwcu 2017 zrezygnował ze stanowiska z powodów personalnych[14].
W październiku 2017 Stifano zastąpił Santiago Escobara na stanowisku trenera krajowego potentata – klubu Deportivo Táchira[15]. Z kiepskim skutkiem prowadził go przez siedem miesięcy (dopiero dziesiąte miejsce w tabeli), wziął z nim również udział w Copa Libertadores 2018 (druga runda)[2]. Opuścił Táchirę w maju 2018, rozwiązując kontrakt za porozumieniem stron[16]. Miesiąc później objął ekipę Zulia FC[2], z którą w październiku wywalczył puchar Wenezueli – Copa Venezuela[17]. Po zakończeniu sezonu został zaproszony przez tymczasowego selekcjonera reprezentacji Boliwii, Wenezuelczyka Césara Faríasa (równocześnie był on właścicielem Zulii), do jego sztabu szkoleniowego i w listopadzie 2018 towarzyszył mu jako asystent w sparingach z ZEA (0:0) i Irakiem (0:0)[18].
W 2019 roku prowadzeni przez Stifano piłkarze Zulii zanotowali sensacyjny występ w rozgrywkach Copa Sudamericana, gdzie niespodziewanie dotarli aż do ćwierćfinału. Kolejno wyeliminowali wówczas boliwijski Nacional Potosí (pierwsza runda), chilijskie Palestino (druga runda) i peruwiański Sporting Cristal (1/8 finału), aby następnie ulec argentyńskiemu Colónowi[19]. Był to najlepszy rezultat osiągnięty kiedykolwiek przez klub z Wenezueli w Copa Sudamericana[20]. Podkreślano wielką rolę Stifano w tym osiągnięciu, który dobrze przygotował drużynę do spotkań od strony taktycznej[21]. W lidze wenezuelskiej dotarli natomiast do półfinału decydującej o mistrzostwie fazy play-off (najlepszy wynik od trzech lat). Za sprawą osiąganych sukcesów 40-letni szkoleniowiec był wymieniany przez media w gronie ewentualnych kandydatów do objęcia reprezentacji Wenezueli po Rafaelu Dudamelu[20]. We wrześniu 2019 odszedł z Zulii za porozumieniem stron[22].
W styczniu 2020 Stifano przeniósł się zagranicę, zostając trenerem kolumbijskiego zespołu Rionegro Águilas, mającego za cel utrzymanie w lidze[23].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
