Feliksa Fornalska

Feliksa Fornalska, znana pod imieniem Felicja (ur. 17 października 1893^[1] w Łopienniku Lackim, zm. 6 kwietnia 1987 w Warszawie) – polska działaczka komunistyczna. Budownicza Polski Ludowej.

Felicja Fornalska

Feliksa Fornalska

Data i miejsce urodzenia	17 października 1893 Łopiennik Lacki, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1987 Warszawa, Polska
Zawód, zajęcie	działaczka komunistyczna
Odznaczenia

Felicja Fornalska i Marcjanna Fornalska na III Zjeździe PZPR, Warszawa 1959

Grób Feliksy Fornalskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Pochodziła z ubogiej rodziny, była córką Antoniego i Marcjanny ze Starzyńskich; matka działała w ruchu robotniczym (należała m.in. do SDKPiL) i tradycje te kontynuowało sześcioro dzieci Fornalskich, z których obok Felicji najbardziej znani byli Małgorzata i Aleksander. Felicja Fornalska wstąpiła do SDKPiL podczas pobytu w Carycynie w 1918, brała następnie udział w wydarzeniach wojny domowej w Rosji. W 1921 powróciła do Polski i podjęła działalność w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski; była wielokrotnie więziona. W 1929 wyjechała do ZSRR, gdzie pracowała w administracji Międzynarodówki Komunistycznej, była również słuchaczką Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie. W okresie "wielkiej czystki" aresztowana 16 grudnia 1936 przez NKWD (równolegle aresztowano jej brata Aleksandra, zaś w 1937 braci Stanisława i Leona). Skazana na 10 lat łagru, karę odbywała w obozie koncentracyjnym na Kołymie, w Magadanie. Jako jedyna z rodzeństwa przeżyła czystkę, uwolniona w 1945, dzięki osobistemu wstawiennictwu Bolesława Bieruta u Stalina.

W kwietniu 1945 powróciła do Polski, podjęła pracę w Komitecie Centralnym Polskiej Partii Robotniczej. W 1946 przeszła do Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP Bolesława Bieruta, gdzie pełniła funkcję naczelnika Wydziału Kadr; analogiczne stanowisko zajmowała następnie w kancelarii Rady Państwa (do 1957). Należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, już w podeszłym wieku jako weteranka polskiego ruchu robotniczego została wybrana do Komitetu Centralnego PZPR (1981–1986). W październiku 1981 powołana przez Plenum Komitetu Centralnego PZPR w skład Zespołu dla przygotowania naukowej syntezy dziejów polskiego ruchu robotniczego^[2].

Była odznaczona m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972)^[3], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954)^[4], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952)^[5] i Srebrnym (1946)^[6] i Złotym (1949)^[7] Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[8] oraz Złotą odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)^[9]. W 1986 roku wyróżniona przez Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR Medalem im. Ludwika Waryńskiego^[10].

Została pochowana 13 kwietnia 1987 w Alei Zasłużonych na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A25-tuje-2/3)^[11]. W imieniu kierownictwa PZPR w pogrzebie wziął udział m.in. przewodniczący Zespołu KC PZPR do spraw zasłużonych działaczy ruchu robotniczego gen. bryg. Władysław Honkisz^[12].

Przypisy

1. Akt urodzenia. Szukaj w Archiwach. [dostęp 2017-08-26].
2. Trybuna Robotnicza, nr 208, 19 października 1981, s. 2
3. Lista odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 201 z 22 lipca 1972.
4. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1571
5. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1149
6. M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 134
7. M.P. z 1949 r. nr 62, poz. 833
8. M.P. z 1955 r. nr 92, poz. 1195
9. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 10 marca 1967, s. 2.
10. Życie Partii, styczeń–marzec 1987, str. 55
11. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze [online] [dostęp 2019-11-14] (pol.).
12. "Trybuna Robotnicza", nr 85 (14.157), 14 kwietnia 1987, s. 2

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 710152932534309830003
• GND: 1160891931