W Australii eukaliptusy tworzą wiecznie zielone lasy lub zarośla (skrub). Gatunki krzaczaste rosną w formacjach zaroślowych, kserofitycznych i wysokogórskich, gatunki drzewiaste tworzą lasy na obszarach o znacznej ilości opadów. Lasy eukaliptusowe zajmują w Australii ok. 8 mln ha[8]. Liście 19 gatunków eukaliptusów stanowią pożywienie koali[6]. Plantacje kilkudziesięciu gatunków pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku zajmowały na świecie 1,6 mln ha.
Pokrój
Wiecznie zielone (z wyjątkiem 10 gatunków tracących liście sezonowo) krzewy lub drzewa. Największe rozmiary – do ok. 100 m wysokości – osiągają drzewa z gatunku eukaliptus królewski (Eucalyptus regnans). W XIX wieku donoszono o okazach liczących 150 m wysokości, co jest jednak współcześnie uznawane za mało prawdopodobne[9].
Na siewkach i młodych roślinach liście ułożone są zwykle naprzeciwlegle, siedzące, częściowo obejmujące łodygę, o blaszce zaokrąglonej. Na starszych roślinach skórzaste liście ułożone są skrętolegle i są wąskie, zwykle lancetowate[10]. Są bardzo zmienne pod względem wielkości (osiągają od 3 do 40 cm długości), u części przedstawicieli ustawiają się brzegiem (równolegle) do słońca, dając mało cienia i unikając nagrzewania. W blaszce znajdują się gruczołki, w których gromadzone są olejki[5][8].
Obupłciowe, rzadko pojedyncze, częściej zebrane w główki i baldaszki[8]. Najczęściej białe, ale u niektórych gatunków żółte, różowe lub czerwone[5]. Działki kielicha i płatki są zrośnięte w postaci kapturka i odpadają na początku kwitnienia. Odsłaniają pręciki, które są okazałe i liczne. Ich nitki są białe, żółte, różowe lub czerwone[8]. Zalążnia jest dolna lub wpół dolna, powstaje z 2–7 owocolistków zawierających liczne zalążki. Szyjka słupka pojedyncza, zwieńczona drobnym znamieniem[10].
Drewno jest bardzo trwałe i twarde, wykorzystuje się je w budownictwie, meblarstwie, do budowy wagonów, podkładów kolejowych[8], statków[6]. Ze względu na szybki wzrost uprawiane są szeroko w strefie międzyzwrotnikowej w celu produkcji drewna opałowego[10].
Dużą zawartością tanin cechują się liście (do 16%) i kora (do 40%), dzięki czemu wykorzystywane są przy garbowaniu skór, nadając im elastyczność i barwiąc je na brązowo i czerwono[8].
Z liści części gatunków pozyskuje się olejek eukaliptusowy używany w przemyśle farmaceutycznym, perfumeryjnym i technicznym[8].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
GeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN3-8331-1916-0, OCLC271991134.
Elizabeth J. Hermsen, María A. Gandolfo i María del Carmen Zamaloa.The fossil record of Eucalyptus in Patagonia.„American Journal of Botany”.99(8),s.1356–1374,2012. DOI: 10.3732/ajb.1200025.(ang.).
Genus Eucalyptus LʼHér..[w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line].USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System.[dostęp 2022-01-23].
Nazwy polskie według Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński.Ludmiła Karpowiczowa (red.).Warszawa:Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego,1973. Brak numerów stron w książce.