Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eric Scott Esch, pseud. Butterbean (ur. 3 sierpnia 1966 w Bay City[1][2]) – amerykański bokser zawodowy wagi ciężkiej, a także kick-boxer i zawodnik MMA.
 | |
| Pseudonim |
Butterbean |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
180 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
90 |
| Zwycięstwa |
77 |
| Przez nokauty |
58 |
| Porażki |
9 (1 przez KO) |
| Remisy |
4 |
| Nieodbyte |
0 |
15 października 1994 stoczył pierwszy pojedynek na zawodowym ringu. Po 4 rundach pokonał na punkty Tima Danielsa[2]. 15 grudnia 1995 w swym szesnastym pojedynku doznał pierwszej porażki. W 2. rundzie przegrał przez techniczny nokaut z Mitchellem Rose'em. Była to jedyna przegrana Escha przed czasem[2].
12 kwietnia 1997 Esch zdobył pas federacji IBA w kategorii superciężkiej, pokonując w 2. rundzie przez techniczny nokaut Eda White'a. Pięciokrotnie obronił zdobyty pas, pokonując kolejno: 16 stycznia 1998 Harry'ego Funmakera (po 4 rundach jednogłośnie na punkty), 13 lutego 1999 Patricka Grahama (techniczny nokaut w 3. rundzie), 31 lipca 1999 Esch Tima Burgoona (nokaut w 2. rundzie), 18 września 1999 Kenny'ego Cravena (techniczny nokaut w 2 rundzie), 4 marca 2000 George'a Linbergera (nokaut w 1. rundzie).
27 lipca 2002 zmierzył się z byłym mistrzem świata federacji WBC i IBF w kategorii ciężkiej Larrym Holmesem. Po 10 rundach Esch przegrał jednogłośnie na punkty. Była to jedyna walka "Butterbeana", której długość wynosiła 10 rund[2]. 15 października 2005 Esch stoczył rewanżowy pojedynek z George'em Linbergerem. Tym razem po 4 rundach przegrał niejednogłośnie na punkty[2]. Stawką pojedynku był pas federacji NABC w kategorii superciężkiej.
3 października 2009 Esch powrócił na zawodowy ring, po dwuletniej przerwie, by stoczyć swój ostatni bokserski pojedynek. Po 4 rundach przegrał niejednogłośnie na punkty z Harrym Funmakerem[2][3][4].
13 stycznia 2012 Esch po raz kolejny powrócił na zawodowy ring. Po 4-rundowej walce przegrał jednogłośnie na punkty z Curtem Allanem. Był to 90 pojedynek Escha w bokserskiej karierze zawodowej[5].
 | |
| Wzrost |
180 cm |
|---|---|
| Masa ciała |
206 (2011) kg |
| Styl walki | |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
6 |
| Zwycięstwa |
2 |
| Przez nokauty |
2 |
| Porażki |
4 |
29 czerwca 2003 Eric Esch stoczył swoją pierwszą walkę kick-bokserską, gdy zadebiutował w organizacji K-1, nokautując w 1. rundzie Japończyka Yūsuke Fujimoto[6]. 21 września 2003 w swoim drugim pojedynku Esch doznał porażki. Przegrał w 2. rundzie przez nokaut z Mikiem Bernardo[7]. Ostatnią walkę w K-1 stoczył w 2008, gdy podczas GP Hawajów został znokautowany przez byłego zawodnika UFC Wesleya Correirę.
29 lipca 2009 na gali Moosin II znokautował w 1. rundzie Koreańczyka Bo Lam Moona.
31 grudnia 2003 Eric Esch stoczył swoją pierwszą walkę w formule MMA. Przegrał w 2. rundzie przez poddanie z Japończykiem Genki Sudo[8]. 9 grudnia 2005 Esch zanotował swoją pierwszą wygraną w MMA. W trzecim pojedynku zwyciężył swojego rodaka Walleya Keenbooma przez poddanie[9]. 18 września 2010 na XIV gali KSW w Łodzi zmierzył się z Mariuszem Pudzianowskim. Esch przegrał w 1. rundzie przez poddanie[10][11][12].
Eric Esch dwukrotnie wystąpił na galach wrestlerskich WWE. W 1997 podczas debiutu pokonał byłego amatorskiego boksera Marca Mero. W 1999, w swojej drugiej i jak na razie ostatniej walce, zwyciężył Barta Gunna[13].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
