Edward Zinth

Edward Zinth^[a] ps. „Rzecki” (ur. 15 lutego 1892 w Pakście lub w 12 września 1893 w Szapach, zm. 20 lutego 1919) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Edward Zinth

„Rzecki”

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1892 Pakście
Data śmierci	20 lutego 1919
Przebieg służby
Lata służby	1914–1919
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	35 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska
Odznaczenia

Oficerowie VI batalionu w okopach nad Nidą (1915). Edward Zinth-Rzecki pierwszy z lewej

Edward Zinth-Rzecki wśród oficerów 5 pp LP

Życiorys

15 lutego 1892 w Pakście, w rodzinie Ignacego^[3][4] lub 12 września 1893 w Szapach^[5][6][7] ewentualnie Szatach^[8].

Ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie^[8]. Od 1911 studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie^[8]. Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego we Lwowie^[8].

Od 4 sierpnia 1914 służył w Oddziałach Strzeleckich Józefa Piłudskiego^[8]. Początkowo służył w batalionie Mieczysława Norwid-Neugebauera, a od 9 sierpnia 1914 był komendantem II plutonu w 3. kompanii III batalionu^[8]. Po utworzeniu IV batalionu został komendantem plutonu w 1. kompanii^[8]. 9 października 1914 Józef Piłsudski nadał mu stopień podporucznika w VI batalionie Kazimierza Piątka ps. „Herwina”^[9]. 17 listopada 1914 został ranny w bitwie pod Krzywopłotami^[8]. Od 23 grudnia 1914 w czasie bitwy pod Łowczówkiem dowodził 1. kompanią VI baonu^[8]. 2 lipca 1915 został mianowany porucznikiem w piechocie (komendantem plutonu w X randze)^[10]. 22 sierpnia tego roku został ranny pod Wysokiem Litewskim^[11].

17 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem awansu na kapitana, ogłoszonego w rozkazie ówczesnego generała majora Edwarda Śmigłego-Rydza^[12]. W czasie wojny z Ukraińcami dowodził kombinowanym batalionem operującym na Wołyniu^[13]. Poległ w styczniu 1919^[14] lub 20 lutego 1919^[7] ewentualnie 29 lutego 1919 pod Iwaniczami^[8]. 15 lipca 1920 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7091 – pośmiertnie 17 maja 1922^[16]
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17][7][18]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie – pośmiertnie 1923^[19]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych pośmiertnie^[20]

Uwagi

1. Także Edward Zinth-Rzecki^[1] lub Edward Rzecki-Zinth^[2].