Edward Szczeklik

Edward Szczeklik (ur. 18 czerwca 1898 w Pilznie, zm. 3 czerwca 1985 we Wrocławiu) – polski lekarz, specjalista chorób wewnętrznych, kardiolog, profesor medycyny.

Edward Szczeklik

Tablica ku czci Edwarda Szczeklika, Wrocław, ul. Pasteura 4
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1898 Pilzno
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1985 Wrocław
Profesor nauk medycznych
Specjalność: kardiologia
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1945
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński Akademia Medyczna we Wrocławiu
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Marcelego^[1] (1870–1939) i Bronisławy z Zawadzkich (1877–1948)^[2]. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1918–1923; podczas studiów odbywał także (w latach 1918–1921) służbę wojskową, m.in. podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po studiach pracował do 1924 pod kierunkiem Stanisława Ciechanowskiego w Zakładzie Anatomii Patologicznej UJ, a następnie (do 1931) jako asystent i potem adiunkt w II Klinice Chorób Wewnętrznych UJ u Witolda Orłowskiego, później u Józefa Latkowskiego. W latach 1931–1932 kontynuował studia medyczne w Paryżu i Wiedniu jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej.

Po powrocie do Krakowa, aż do wybuchu wojny w 1939 pracował na Oddziale IB Szpitala Św. Łazarza u Aleksandra Oszackiego. Podczas kampanii wrześniowej, w której brał udział jako oficer i lekarz wojskowy trafił jako jeniec wojenny do niewoli niemieckiej i po 3-miesięcznym pobycie w obozie jenieckim wrócił do Krakowa do pracy w swoim macierzystym oddziale. Po aresztowaniu Oszackiego przez gestapo Szczeklik został ordynatorem Oddziału i pozostał nim do końca wojny.

Po wojnie w 1945 habilitował się u Tadeusza Tempki; już jako docent kierował przez rok Zakładem Patologii Ogólnej UJ, po czym wyjechał do Wrocławia, gdzie objął w 1946 kierownictwo najpierw I Kliniki Chorób Wewnętrznych tworzącej się tu nowej uczelni (początkowo połączonych Uniwersytetu i Politechniki), a następnie III Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej. Na stanowisku tym pozostał aż do przejścia na emeryturę w 1968.

W latach 50. w okresie urlopu odwiedzał rodzinne Pilzno i przyjmował w domu prywatnie pacjentów, którzy przyjeżdżali z pobliskich miast.

Mąż Marianny z Gruszczyńskich^[3] (1902–1996). Ojciec profesorów medycyny Andrzeja i Jerzego (1939–2017^[4])^[5][2].

Zmarł we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu w Pilznie^[2].

Członkostwo w stowarzyszeniach

• Polskie Towarzystwo Lekarskie, przewodniczący Oddziału Wrocławskiego (1952–1958), członek honorowy (1970)
• Towarzystwo Internistów Polskich, przewodniczący Oddziału Wrocławskiego (1952–1958), prezes (1963–1970)^[6], członek honorowy (1970)
• Polskie Towarzystwo Hematologiczne
• Polskie Towarzystwo Kardiologiczne, członek honorowy (1976)
• Wrocławskie Towarzystwo Naukowe, przewodniczący Wydziału V (1952–1958), członek honorowy
• Związek Lekarzy Polskich
• Fundacja Polish Medical History and Science (USA; również członek honorowy)
• The International Society of Cardiology
• Societe Europeene d'Hematologie
• LAssociation Europeene de Medecine Inteme d'Ensemble
• członek honorowy Polish Medical Alliance, Chicago (1972)
• członek honorowy Societe Internationale de Medecine Inteme (1974)

Źródło:^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 lipca 1954)^[1]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1955)^[7]
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej

Źródło:^[2].

Upamiętnienie

8 września 2006 Poczta Polska wprowadziła do obiegu trzy znaczki prezentujące sylwetki: Antoniego Władysława Gluzińskiego, Witolda Eugeniusza Orłowskiego i Edwarda Szczeklika - lekarzy zasłużonych w 100-letniej historii Towarzystwa Internistów Polskich. Znaczkom towarzyszyła Koperta Pierwszego Dnia Obiegu FDC^[8].