Dyslokacja (krystalografia)

Dyslokacja – liniowy defekt sieci krystalicznej^[1], zakłócający regularną kolejność płaszczyzn sieciowych^[2]. Dyslokacje występują prawie we wszystkich kryształach, a ich zdolność do przemieszczania się odpowiada za właściwości plastyczne materiałów krystalicznych, znacznie niższą wytrzymałość materiałów na ścinanie niż na ściskanie^[3].

Dyslokacja krawędziowa (linia niebieska to linia dyslokacji, a linia czarna to wektor Burgersa)

Dyslokacja śrubowa

Pod względem geometrycznym wyróżnia się proste typy dyslokacji:

• dyslokacja krawędziowa – defekt polegający na wystąpieniu półpłaszczyzny krystalicznej między płaszczyznami sieci krystalicznej o prawidłowej budowie
• dyslokacja śrubowa – defekt objawiający się przemieszczeniem części kryształu o sieci prawidłowej, w wyniku czego powstaje krawędź będąca osią (linią) dyslokacji śrubowej
• dyslokacja mieszana – suma (jednoczesne występowanie) dyslokacji krawędziowej i śrubowej.

Dyslokacje opisuje się za pomocą linii dyslokacji, wektora Burgersa i wektora stycznych do linii dyslokacji.

Zobacz multimedia związane z tematem: Dyslokacja (krystalografia)