Domenico Barbaja

Domenico Barbaja lub Barbaia (ur. około 1778 w Mediolanie, zm. 19 października 1841 w Posillipo^[1][2]) – włoski impresario operowy.

Domenico Barbaja

Data i miejsce urodzenia	ok. 1778 Mediolan
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	19 października 1841 Posillipo
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	impresario

Życiorys

Początkowo pracował w charakterze kelnera w barach i restauracjach, legenda przypisuje mu wynalezienie kawy lub czekolady z bitą śmietaną zwanej barbaiate lub granita di caffè^[2]. Później zbił majątek na hazardzie, w 1808 roku wynajął stoły do gry w foyer mediolańskiej La Scali^[2]. W 1809 roku został menadżerem teatrów operowych w Neapolu, później kierował działalnością Theater am Kärntnertor w Wiedniu (1821–1828) i La Scali (1826–1831)^[2]. W 1811 roku zaangażował do neapolitańskiego Teatro di San Carlo Isabellę Colbran, z którą łączył go romans zanim została ona żoną Gioacchino Rossiniego^[2]. Ze względu na swoje wpływy nazywany był „królem impresariów”^[1] i „wicekrólem Neapolu”^[2]. Promował i wystawiał opery Rossiniego, Mercadantego, Belliniego i Donizettiego^[1][2]. Jego postać stała się pierwowzorem głównego bohatera wydanej w 1937 roku powieści Emila Lucki Der Impresario^[2].