Studiował w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie grę na fortepianie pod kierunkiem Alessandra Bustiniego i Giovanniego Sgambatiego, grę organową u Remigia Renziego oraz kompozycję w klasie Cesarego De Sanctisa. Dyplom uzyskał w 1912 i objął katedrę estetyki i historii muzyki na tej uczelni^{[1] [2] [3]} .

Równocześnie studiował muzykologię na Uniwersytecie Rzymskim, gdzie w 1907 przedstawił doktorską dysertację monograficzną na temat historii oratorium we Włoszech Studi su la storia dell oratorio musicale in Italia (Turin, 1908)^[1] [3] . W 1911 ogłosił pracę L'armonia modernissima: le tonalità neutre e l'arte di stupore (Turyn, 1911)^[3]  na temat teorii modernizmu muzycznego oraz I moderni orizzonti della tecnica musicale: teoria della divisione dell'ottava in parti uguali (Turyn, 1911)^[3]  dotyczącą współczesnej harmonii^[1] [2] , zwłaszcza podziału oktawy na pięć równych części (indonezyjska pentatonika slendro)^[2] . Ten techniczny zabieg kompozytorski zastosował w swoim najbardziej ambitnym utworze – operze Mirra, będącej jednak kompozycją eklektyczną i nierównomierną^[4].

Jako dyrygent specjalizował się w muzyce chóralnej^[2] . W 1907–1911 wykładał chóralistykę w Instituto Nazionale di Musica w Rzymie^[1] . W 1926 roku założył Madrigalisti Romani, prowadził też Choral Società Guido Monaco z Livorno^[2] . Był również krytykiem muzycznym oraz działał w kierunku poprawy włoskiej edukacji muzycznej^[1] [4].

(na podstawie materiałów źródłowych^{[1] [2] [3]} )