Urodzony w Wellington zawodnik w wieku pięciu lat przeprowadził się z rodziną do Melbourne^[1]. W dzieciństwie trenował zarówno rugby union, rugby league, jak i futbol australijski^[2][3][4]. W celu zwiększania swych umiejętności wyjechał zatem do Queenslandu, gdzie uczęszczał następnie do St Joseph's College, Gregory Terrace i występował w pierwszej drużynie szkoły^[2][5].

Jeszcze w trakcie nauki został objęty stypendium i szkoleniem Reds^[2][6][7]. Związał się wówczas z klubem Sunnybank Rugby^[7][8], w którego barwach zwyciężył w lokalnych rozgrywkach Queensland Premier Rugby w latach 2005 i 2007^[9][10][11]. Wobec kontuzji podstawowych zawodników już w 2004 roku brany był pod uwagę przez selekcjonerów Reds, choć nie znalazł się wówczas w meczowym składzie^[2][12], w kolejnym roku pojawił się jednak na boisku w przedsezonowym spotkaniu przygotowawczym z Brumbies^[13][14]. Brał również udział w meczach rezerw Reds^[3].

Po występach w kadrze U-21 został ściągnięty na dwa lata do nowo powstałego zespołu Western Force^[3][15]. Wystąpił w przedsezonowym meczu z Crusaders^[16] zaś w Super 14 zadebiutował, podobnie jak i zespół, przeciwko Brumbies 10 lutego 2006 roku^[17][18]. W rozgrywkach tych w sezonach 2006 i 2007 zaliczył odpowiednio dwanaście i osiem spotkań^{[19][20][21][22]}, dla Force grał również w Australian Provincial Championship oraz przeciwko reprezentacji Samoa^[19][23][24]. Sztab szkoleniowy doceniał wówczas jego szybkość, pracując jednocześnie na słabą grą ręką zawodnika^[25]. W czasie pobytu w Perth na poziomie klubowym przypisany był do Wanneroo Rugby Club^[26].

W kwietniu 2007 roku przedłużył kontrakt z Force o kolejne dwa lata^[27], pod koniec tego miesiąca taką samą umowę podpisał jednak z Reds^[28]. Mimo iż władze Western Force były przekonane o ważności kontraktu z zawodnikiem^[28] zgodziły się na jego odejście bez batalii prawnych z przyczyn rodzinnych^[29][30]. Pomiędzy sierpniem a październikiem tego roku wziął udział w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship. Przydzielony został do drużyny Melbourne Rebels^[31], z którą doszedł do finału rozgrywek^[2][32].

W 2008 roku opuścił przedsezonowe mecze przygotowawcze z powodu rehabilitacji po operacji kolana, powrócił zatem do gry na otwierający mecz z Highlanders^[33][34]. W debiutanckim sezonie wystąpił łącznie w siedmiu spotkaniach^[35], przerywany był on bowiem dwoma zawieszeniami za niebezpieczne szarże^[36][37] oraz kontuzją dłoni^[38]. Zakończył go występem dla Queensland przeciwko Australian Barbarians^[39].

Rok 2009 rozpoczął mocnym akcentem – jego hat-trick w przedsezonowym meczu z Western Force dał zwycięstwo Reds^[40][41]. Na rozpoczynające sezon Super 14 mecze w RPA wyjeżdżał jako podstawowy skrzydłowy zespołu, lecz w drugim spotkaniu, po kontuzji Charliego Fetoai, został przestawiony na środek ataku^[42]. Jego postawa na tej pozycji spowodowała, że zagrał jeszcze tylko raz na skrzydle po powrocie Fetoai, po czym powrócił do gry jako „trzynastka”^[43][44]. W połowie kwietnia doznał kontuzji ramienia, którą pogłębił na początku maja, a operacja i rehabilitacja wyeliminowała go z gry na kilka miesięcy^[45][46]. Mimo iż opuścił ostatnie dwa mecze sezonu, wysoka forma dała mu Medal Pileckiego – wyróżnienie dla najlepszego gracza Reds przyznawaną przez samych zawodników zespołu^[47][48][49]. Kończący się kontrakt spowodował nadejście ofert z zagranicy, przede wszystkim z Japonii, z kwotami sięgającymi 1,1 miliona AUD, Ioane poczuł się zatem obrażony, gdy Australian Rugby Union zaproponował mu 150 tysięcy, zwiększone następnie do 175 tysięcy AUD^[50][51][52]. Rozważał następnie przejście do Waratahs^[53][54], jednak ostatecznie przedłużył kontrakt z Reds o kolejne dwa lata^[55][56].

W sezonie 2010 Ioane z powodu kontuzji opuścił jedynie spotkanie z Chiefs^[57], zagrał natomiast w pozostałych dwunastu, a Reds, okupujący przez kilka poprzednich lat koniec tabeli, zajęli ostatecznie piątą pozycję^[58]. Ligowy sukces nadszedł w kolejnym sezonie – Reds triumfowali w rozgrywkach pokonując w finale nowozelandzkich Crusaders, a Ioane zdobył wówczas jedno z przyłożeń^[59]. W całym sezonie zawodnik zagrał w piętnastu z osiemnastu spotkań^[60], pozostałe trzy opuścił z powodu kontuzji^[61] i wstrząśnienia mózgu^[62]. Decyzję co do klubowej przyszłości zawodnik odkładał czekając na zakończenie Pucharu Świata^[63], a następnie wyprawy do Wielkiej Brytanii^[64][65]. Ostatecznie podpisał trzyletnie przedłużenie kontraktu^[66][67], odrzucając tym samym wartą milion AUD ofertę z japońskiego klubu Kubota Spears^[68].

Ioane zaliczył przeciwko Blues swój pięćdziesiąty występ w barwach Reds pod koniec kwietnia 2012 roku^[69] już po odbyciu pięciotygodniowego, czteromeczowego zawieszenia za niebezpieczną szarżę^[70][71]. Kolejna dwutygodniowa przerwa w grze spowodowana była zapaleniem płuc, powrócił jednak na kończący fazę grupową pojedynek z Waratahs^[72][73]. Reds nie udało się obronić tytułu, odpadli bowiem w fazie play-off po porażce z Sharks^[74][75]. Na tym samym etapie drużyna zakończyła swój udział rok później^[76], Ioane zaliczył zaś kolejny przerywany sezon. W marcu otrzymał bowiem jednomeczowe zawieszenie^[77], a następnie opuścił dwa mecze z powodu urazu kolana^[78]. Z końcówki sezonu wyeliminowała go zaś kolejna kontuzja kolana, która początkowo uznana za niegroźną^[79][80], zakończyła się jednak operacją^[81], a następnie wymagający interwencji chirurgicznej uraz ramienia odniesiony podczas meczu reprezentacyjnego^[82].

Jeszcze w trakcie sezonu nieporozumienia pomiędzy Ioane a Queensland Rugby Union dotyczące jego zachowania oraz warunków finansowych w kontrakcie doprowadziły do tego, iż nie skorzystał z opcji pozostania w klubie na następny rok^{[83][84][85][86][87]}. Jako że w przypadku zakończenia w tej sposób umowy zadziałała klauzula zabraniająca zawodnikowi w kolejnym sezonie gry w Australii poza Reds, mógł wybierać tylko spośród zagranicznych ofert – najpoważniejszymi kandydatami były francuskie Stade Français i Stade Toulousain, choć zainteresowanie wyrażały również zespoły z Japonii^[88]. Ostatecznie na początku maja zawodnik zdecydował się na klub z Paryża wiążąc się z nim na dwa sezony za 2,5 miliona AUD^[89][90]. Jego debiut w nowym zespole był przekładany ze względu na brak zgody na grę od lekarzy^[91][92], ostatecznie po raz pierwszy zagrał 29 grudnia w meczu z USA Perpignan^[93][94]. Wkrótce pojawiły się doniesienia prasowe, które sugerowały, iż zawodnik pragnie powrócić do Australii^[95].

Objęty był stanowym programem szkoleniowym w kategorii U-16^[96], Queensland reprezentował następnie w mistrzostwach kraju U-18 w latach 2002^[97] i 2003^[98]. W obu tych latach otrzymywał także powołania do kadry Australian Schoolboys^[99][100], w której wystąpił we wszystkich pięciu rozegranych w tym okresie testmeczach^{[101][102][103]}.

Po występach w stanowym zespole U-19^[2][104] w marcu 2004 roku otrzymał powołanie do reprezentacji U-19 na odbywające się w Południowej Afryce mistrzostwa świata^[105][106]. Wystąpił na nich we wszystkich pięciu spotkaniach jako podstawowy skrzydłowy, a Australijczycy zajęli ostatecznie szóstą pozycję^{[107][108][109][110][111][112]}. Dwa miesiące później znalazł się w składzie kadry U-21^[113][114] na zakończone na czwartym miejscu mistrzostwa świata w tej kategorii wiekowej, podczas których zagrał w trzech meczach^[112]. Rok później uczestniczył w zgrupowaniu^[115], a następnie został wybrany do składu na kolejne mistrzostwa U-21^[116], a jego trzy przyłożenia zdobyte w pięciu meczach pomogły zespołowi w dotarciu do finału, w którym ulegli rówieśnikom z RPA^{[117][118][119]}. Po raz trzeci na zawodach tej rangi pojawił się w 2006^[120], we wszystkich pięciu meczach wystąpił jako podstawowy skrzydłowy ataku^{[121][122][123][124][125]}, a młodzi Australijczycy w meczu o brązowy medal ulegli Nowozelandczykom^[126]. Jego postawa w tym turnieju dała mu nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika w tej kategorii wiekowej na świecie według IRB^[127], którą ostatecznie otrzymał Lionel Beauxis^[128].

We wrześniu 2005 roku został przez Eddiego Jonesa powołany na zgrupowanie seniorskiej reprezentacji^[129], z którą udał się następnie na listopadowe tournée do Europy^[130]. Zagrał wówczas w spotkaniu kadry A przeciwko Barbarians Français^[119][131]. W kolejnym sezonie John Connolly wystawił go w kadrze A na rozegrany w lipcu dwumecz z Fidżi^[132], Ioane uczcił swoje dwudzieste pierwsze urodziny hat-trickiem i wyróżnieniem dla najlepszego gracza pierwszego spotkania, tydzień później zdobył zaś kolejne przyłożenie^{[126][133][134]}.

Jeszcze w grudniu 2006 roku został nominowany do szerokiego składu Wallabies przygotowującego się do Pucharu Świata 2007^[135], udany sezon ligowy spowodował, że znajdował się następnie w węższej kadrze na pierwszą część sezonu^{[136][137][138]}. Szansę debiutu otrzymał na początku czerwca w drugim testmeczu przeciw Walijczykom^[139], w wysoko wygranym spotkaniu zdobywając przyłożenie^[140][141]. Podczas gdy pierwsza reprezentacja rozpoczęła zmagania w Pucharze Trzech Narodów, Ioane został ponownie przeniesiony do kadry A^[142], z którą wystąpił w dwóch kończących Puchar Narodów Pacyfiku 2007 spotkaniach z Junior All Blacks^[143] i Fidżi^[144]. Ostatecznie na Puchar Świata nie pojechał, choć brany był jeszcze pod uwagę na wypadek kontuzji innych zawodników^[145].

Robbie Deans, nowy selekcjoner reprezentacji Australii, uwzględnił Ioane w swoich pierwszych powołaniach w 2008 roku^[146], przekazał go jednak następnie do dyspozycji trenera kadry A, Phila Mooneya^{[147][148][149]}, pod wodzą którego zawodnik zagrał w Pucharze Narodów Pacyfiku z Tonga^[150], Fidżi^[151] i New Zealand Māori^[152]. Pomimo dobrych opinii od Deansa^[153], nie znalazł się w zespole wytypowanym do udziału w Pucharze Trzech Narodów^[154][155]. Powrócił do drużyny na kończącą sezon reprezentacyjny serię spotkań na północnej półkuli^[156] i wystąpił przeciw Włochom^[157], Francuzom^[158], Walijczykom^[159] oraz w towarzyskim spotkaniu z Barbarians^[160].

Po rekonstrukcji lewego ramienia wznowił treningi we wrześniu 2009 roku^[161] i został powołany na trzecią część sezonu reprezentacyjnego obejmującą mecz Bledisloe Cup i pierwszą od dwudziestu pięciu lat próbę zdobycia Wielkiego Szlema na Wyspach Brytyjskich^[162][163]. Ominął jedynie spotkanie ze Szkocją z powodu kontuzji ramienia, tym razem prawego^[164], z Nowozelandczykami zagrał na skrzydle, a w pozostałych trzech jego partnerem na środku ataku był Quade Cooper^{[165][166][167][168]}. Pozostał w składzie na zaplanowane na czerwiec 2010 roku mecze kadry^[169] występując w meczu z Fidżi^[170] i dwukrotnie przeciw Anglikom^[171][172]. W tym ostatnim doznał zwichnięcia stawu ramiennego, które według pierwszych opinii oznaczało operację i kilkumiesięczną przerwę w grze^[173]. Opuścił zatem mecz z Irlandią^[174], a dalsze konsultacje lekarskie wykazały brak konieczności interwencji chirurgicznej i jedynie miesięczną rehabilitację^[175][176]. Znalazł się zatem wśród zawodników wytypowanych do udziału w Pucharze Trzech Narodów^[177], jednak jeszcze przed zawodami uraz się odnowił^[178][179], a operacja i rehabilitacja spowodowały, iż podobnie jak rok wcześniej ominęła go większość sezonu reprezentacyjnego^[180][181].

Reprezentacyjny sezon 2011^[182][183] przekonując trenera^[184] rozpoczął występem w niespodziewanie przegranym meczu z Samoa^[185]. Zagrał następnie we wszystkich czterech spotkaniach Pucharu Trzech Narodów^{[186][187][188][189]}, a Wallabies pierwszy raz od dziesięciu lat zwyciężyli w tych rozgrywkach^[190]. Pozostał również w trzydziestoosobowym składzie na Puchar Świata w Rugby 2011^[191][192]. Już w pierwszym meczu złamał kciuk, co wyeliminowało go z dalszych spotkań grupowych^[193][194]. Powrócił jednak na mecze fazy pucharowej^[195] z RPA^[196], Nową Zelandią^[197] i Walią, a zwycięstwo w tym ostatnim dało Australijczykom brązowe medale^[198]. Sezon zakończył wyjazdem na dwumeczowe minitournée do Europy^[199] – zdobył dwa przyłożenia w spotkaniu z Barbarians^[200] oraz uczestniczył w kolejnej wygranej nad Walijczykami^[201].

Następne powołanie otrzymał na zaplanowane na czerwiec 2012 roku mecze kadry^[202] – po niespodziewanej porażce ze Szkotami^[203] wystąpił w serii trzech spotkań z Walijczykami^{[204][205][206]}. Został również uwzględniony w składzie na inauguracyjną edycję The Rugby Championship^[207], podczas której zagrał we wszystkich spotkaniach^{[208][209][210][211][212][213]}. Po opuszczeniu trzeciego meczu Bledisloe Cup z powodu kontuzji kolana^[214] udał się z australijską kadrą na tournée do Europy^[215]. Ten sam uraz pozbawił go szansy gry przeciwko Francuzom^[216], powrócił jednak do składu na mecz z Anglikami^[217]. Następnie po raz pierwszy w reprezentacyjnej karierze wypadł w meczowym składzie z pierwszej piętnastki i w kolejnych dwóch spotkaniach wystąpił z ławki rezerwowych^{[218][219][220]}.

Po przejściu artroskopii lewego kolana w maju 2013 roku jego występ podczas tournée British and Irish Lions 2013 stał pod znakiem zapytania^[221]. Zawodnik został jednak ujęty w szerokiej kadrze na te spotkania^[222], a następnie, po szybszej niż zakładano rehabilitacji^[223], w wyjściowej piętnastce na pierwszy z testmeczów^[224][225]. W nieznacznie przegranym spotkaniu nabawił się kontuzji ramienia^[226], która ostatecznie wyeliminowała go z pozostałych dwóch spotkań^[227][228]. Z powodu tego urazu nie był też brany pod uwagę przez nowego selekcjonera, Ewena McKenzie, przy ustalaniu składu na resztę sezonu reprezentacyjnego^[229].

W związku z wyjazdami do zagranicznych klubów trener Wallabies podkreślił, że powołania do kadry w perspektywie Pucharu Świata 2015 otrzymają jedynie gracze występujący w australijskich klubach w sezonie 2015^[230].

• Jest wujem reprezentanta Samoa, Ole Avei^{[27][28][231]} i kuzynem występującego w Highlanders TJ Ioane^[232][233].
• Jest praktykującym katolikiem, część z jego tatuaży zawiera motywy biblijne^[234][235].
• W maju 2011 roku SANZAR nałożył na zawodnika karę finansową w wysokości 2000 AUD za niepochlebne komentarze na Twitterze w stosunku do sędziego Keitha Browna^{[236][237][238]}
• W marcu 2013 roku zamieszany był w szamotaninę w Melbourne^[239][240]. Z uwagi na niestawienie się na rozprawie, pod koniec czerwca został wystawiony nakaz jego aresztowania^[241][242]. Gdy w końcu zgłosił się na policję, został ustalony nowy termin rozprawy^[243], a sprawa w sierpniu zakończyła się skierowaniem Ioane na program edukacyjny^[244][245]. Sam zawodnik potraktował cały ten incydent jako próbę wyłudzenia od niego pieniędzy^[246].