Loading AI tools
australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Digby Ioane (ur. 14 lipca 1985 w Wellington) – urodzony w Nowej Zelandii australijski rugbysta pochodzenia samoańskiego grający na pozycji środkowego lub skrzydłowego w zespole Stade Français. Triumfator Super Rugby w sezonie 2011 z Reds oraz zwycięzca Pucharu Trzech Narodów i zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011 z reprezentacją Australii.
 | |||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Digby Anthony Natu Ioane | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
182 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Masa ciała |
96 kg | ||||||||||||||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[infobox 1] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Reprezentacja narodowa[infobox 2] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Urodzony w Wellington zawodnik w wieku pięciu lat przeprowadził się z rodziną do Melbourne[1]. W dzieciństwie trenował zarówno rugby union, rugby league, jak i futbol australijski[2][3][4]. W celu zwiększania swych umiejętności wyjechał zatem do Queenslandu, gdzie uczęszczał następnie do St Joseph's College, Gregory Terrace i występował w pierwszej drużynie szkoły[2][5].
Jeszcze w trakcie nauki został objęty stypendium i szkoleniem Reds[2][6][7]. Związał się wówczas z klubem Sunnybank Rugby[7][8], w którego barwach zwyciężył w lokalnych rozgrywkach Queensland Premier Rugby w latach 2005 i 2007[9][10][11]. Wobec kontuzji podstawowych zawodników już w 2004 roku brany był pod uwagę przez selekcjonerów Reds, choć nie znalazł się wówczas w meczowym składzie[2][12], w kolejnym roku pojawił się jednak na boisku w przedsezonowym spotkaniu przygotowawczym z Brumbies[13][14]. Brał również udział w meczach rezerw Reds[3].
Po występach w kadrze U-21 został ściągnięty na dwa lata do nowo powstałego zespołu Western Force[3][15]. Wystąpił w przedsezonowym meczu z Crusaders[16] zaś w Super 14 zadebiutował, podobnie jak i zespół, przeciwko Brumbies 10 lutego 2006 roku[17][18]. W rozgrywkach tych w sezonach 2006 i 2007 zaliczył odpowiednio dwanaście i osiem spotkań[19][20][21][22], dla Force grał również w Australian Provincial Championship oraz przeciwko reprezentacji Samoa[19][23][24]. Sztab szkoleniowy doceniał wówczas jego szybkość, pracując jednocześnie na słabą grą ręką zawodnika[25]. W czasie pobytu w Perth na poziomie klubowym przypisany był do Wanneroo Rugby Club[26].
W kwietniu 2007 roku przedłużył kontrakt z Force o kolejne dwa lata[27], pod koniec tego miesiąca taką samą umowę podpisał jednak z Reds[28]. Mimo iż władze Western Force były przekonane o ważności kontraktu z zawodnikiem[28] zgodziły się na jego odejście bez batalii prawnych z przyczyn rodzinnych[29][30]. Pomiędzy sierpniem a październikiem tego roku wziął udział w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship. Przydzielony został do drużyny Melbourne Rebels[31], z którą doszedł do finału rozgrywek[2][32].
W 2008 roku opuścił przedsezonowe mecze przygotowawcze z powodu rehabilitacji po operacji kolana, powrócił zatem do gry na otwierający mecz z Highlanders[33][34]. W debiutanckim sezonie wystąpił łącznie w siedmiu spotkaniach[35], przerywany był on bowiem dwoma zawieszeniami za niebezpieczne szarże[36][37] oraz kontuzją dłoni[38]. Zakończył go występem dla Queensland przeciwko Australian Barbarians[39].
Rok 2009 rozpoczął mocnym akcentem – jego hat-trick w przedsezonowym meczu z Western Force dał zwycięstwo Reds[40][41]. Na rozpoczynające sezon Super 14 mecze w RPA wyjeżdżał jako podstawowy skrzydłowy zespołu, lecz w drugim spotkaniu, po kontuzji Charliego Fetoai, został przestawiony na środek ataku[42]. Jego postawa na tej pozycji spowodowała, że zagrał jeszcze tylko raz na skrzydle po powrocie Fetoai, po czym powrócił do gry jako „trzynastka”[43][44]. W połowie kwietnia doznał kontuzji ramienia, którą pogłębił na początku maja, a operacja i rehabilitacja wyeliminowała go z gry na kilka miesięcy[45][46]. Mimo iż opuścił ostatnie dwa mecze sezonu, wysoka forma dała mu Medal Pileckiego – wyróżnienie dla najlepszego gracza Reds przyznawaną przez samych zawodników zespołu[47][48][49]. Kończący się kontrakt spowodował nadejście ofert z zagranicy, przede wszystkim z Japonii, z kwotami sięgającymi 1,1 miliona AUD, Ioane poczuł się zatem obrażony, gdy Australian Rugby Union zaproponował mu 150 tysięcy, zwiększone następnie do 175 tysięcy AUD[50][51][52]. Rozważał następnie przejście do Waratahs[53][54], jednak ostatecznie przedłużył kontrakt z Reds o kolejne dwa lata[55][56].
W sezonie 2010 Ioane z powodu kontuzji opuścił jedynie spotkanie z Chiefs[57], zagrał natomiast w pozostałych dwunastu, a Reds, okupujący przez kilka poprzednich lat koniec tabeli, zajęli ostatecznie piątą pozycję[58]. Ligowy sukces nadszedł w kolejnym sezonie – Reds triumfowali w rozgrywkach pokonując w finale nowozelandzkich Crusaders, a Ioane zdobył wówczas jedno z przyłożeń[59]. W całym sezonie zawodnik zagrał w piętnastu z osiemnastu spotkań[60], pozostałe trzy opuścił z powodu kontuzji[61] i wstrząśnienia mózgu[62]. Decyzję co do klubowej przyszłości zawodnik odkładał czekając na zakończenie Pucharu Świata[63], a następnie wyprawy do Wielkiej Brytanii[64][65]. Ostatecznie podpisał trzyletnie przedłużenie kontraktu[66][67], odrzucając tym samym wartą milion AUD ofertę z japońskiego klubu Kubota Spears[68].
Ioane zaliczył przeciwko Blues swój pięćdziesiąty występ w barwach Reds pod koniec kwietnia 2012 roku[69] już po odbyciu pięciotygodniowego, czteromeczowego zawieszenia za niebezpieczną szarżę[70][71]. Kolejna dwutygodniowa przerwa w grze spowodowana była zapaleniem płuc, powrócił jednak na kończący fazę grupową pojedynek z Waratahs[72][73]. Reds nie udało się obronić tytułu, odpadli bowiem w fazie play-off po porażce z Sharks[74][75]. Na tym samym etapie drużyna zakończyła swój udział rok później[76], Ioane zaliczył zaś kolejny przerywany sezon. W marcu otrzymał bowiem jednomeczowe zawieszenie[77], a następnie opuścił dwa mecze z powodu urazu kolana[78]. Z końcówki sezonu wyeliminowała go zaś kolejna kontuzja kolana, która początkowo uznana za niegroźną[79][80], zakończyła się jednak operacją[81], a następnie wymagający interwencji chirurgicznej uraz ramienia odniesiony podczas meczu reprezentacyjnego[82].
Jeszcze w trakcie sezonu nieporozumienia pomiędzy Ioane a Queensland Rugby Union dotyczące jego zachowania oraz warunków finansowych w kontrakcie doprowadziły do tego, iż nie skorzystał z opcji pozostania w klubie na następny rok[83][84][85][86][87]. Jako że w przypadku zakończenia w tej sposób umowy zadziałała klauzula zabraniająca zawodnikowi w kolejnym sezonie gry w Australii poza Reds, mógł wybierać tylko spośród zagranicznych ofert – najpoważniejszymi kandydatami były francuskie Stade Français i Stade Toulousain, choć zainteresowanie wyrażały również zespoły z Japonii[88]. Ostatecznie na początku maja zawodnik zdecydował się na klub z Paryża wiążąc się z nim na dwa sezony za 2,5 miliona AUD[89][90]. Jego debiut w nowym zespole był przekładany ze względu na brak zgody na grę od lekarzy[91][92], ostatecznie po raz pierwszy zagrał 29 grudnia w meczu z USA Perpignan[93][94]. Wkrótce pojawiły się doniesienia prasowe, które sugerowały, iż zawodnik pragnie powrócić do Australii[95].
Objęty był stanowym programem szkoleniowym w kategorii U-16[96], Queensland reprezentował następnie w mistrzostwach kraju U-18 w latach 2002[97] i 2003[98]. W obu tych latach otrzymywał także powołania do kadry Australian Schoolboys[99][100], w której wystąpił we wszystkich pięciu rozegranych w tym okresie testmeczach[101][102][103].
Po występach w stanowym zespole U-19[2][104] w marcu 2004 roku otrzymał powołanie do reprezentacji U-19 na odbywające się w Południowej Afryce mistrzostwa świata[105][106]. Wystąpił na nich we wszystkich pięciu spotkaniach jako podstawowy skrzydłowy, a Australijczycy zajęli ostatecznie szóstą pozycję[107][108][109][110][111][112]. Dwa miesiące później znalazł się w składzie kadry U-21[113][114] na zakończone na czwartym miejscu mistrzostwa świata w tej kategorii wiekowej, podczas których zagrał w trzech meczach[112]. Rok później uczestniczył w zgrupowaniu[115], a następnie został wybrany do składu na kolejne mistrzostwa U-21[116], a jego trzy przyłożenia zdobyte w pięciu meczach pomogły zespołowi w dotarciu do finału, w którym ulegli rówieśnikom z RPA[117][118][119]. Po raz trzeci na zawodach tej rangi pojawił się w 2006[120], we wszystkich pięciu meczach wystąpił jako podstawowy skrzydłowy ataku[121][122][123][124][125], a młodzi Australijczycy w meczu o brązowy medal ulegli Nowozelandczykom[126]. Jego postawa w tym turnieju dała mu nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika w tej kategorii wiekowej na świecie według IRB[127], którą ostatecznie otrzymał Lionel Beauxis[128].
We wrześniu 2005 roku został przez Eddiego Jonesa powołany na zgrupowanie seniorskiej reprezentacji[129], z którą udał się następnie na listopadowe tournée do Europy[130]. Zagrał wówczas w spotkaniu kadry A przeciwko Barbarians Français[119][131]. W kolejnym sezonie John Connolly wystawił go w kadrze A na rozegrany w lipcu dwumecz z Fidżi[132], Ioane uczcił swoje dwudzieste pierwsze urodziny hat-trickiem i wyróżnieniem dla najlepszego gracza pierwszego spotkania, tydzień później zdobył zaś kolejne przyłożenie[126][133][134].
Jeszcze w grudniu 2006 roku został nominowany do szerokiego składu Wallabies przygotowującego się do Pucharu Świata 2007[135], udany sezon ligowy spowodował, że znajdował się następnie w węższej kadrze na pierwszą część sezonu[136][137][138]. Szansę debiutu otrzymał na początku czerwca w drugim testmeczu przeciw Walijczykom[139], w wysoko wygranym spotkaniu zdobywając przyłożenie[140][141]. Podczas gdy pierwsza reprezentacja rozpoczęła zmagania w Pucharze Trzech Narodów, Ioane został ponownie przeniesiony do kadry A[142], z którą wystąpił w dwóch kończących Puchar Narodów Pacyfiku 2007 spotkaniach z Junior All Blacks[143] i Fidżi[144]. Ostatecznie na Puchar Świata nie pojechał, choć brany był jeszcze pod uwagę na wypadek kontuzji innych zawodników[145].
Robbie Deans, nowy selekcjoner reprezentacji Australii, uwzględnił Ioane w swoich pierwszych powołaniach w 2008 roku[146], przekazał go jednak następnie do dyspozycji trenera kadry A, Phila Mooneya[147][148][149], pod wodzą którego zawodnik zagrał w Pucharze Narodów Pacyfiku z Tonga[150], Fidżi[151] i New Zealand Māori[152]. Pomimo dobrych opinii od Deansa[153], nie znalazł się w zespole wytypowanym do udziału w Pucharze Trzech Narodów[154][155]. Powrócił do drużyny na kończącą sezon reprezentacyjny serię spotkań na północnej półkuli[156] i wystąpił przeciw Włochom[157], Francuzom[158], Walijczykom[159] oraz w towarzyskim spotkaniu z Barbarians[160].
Po rekonstrukcji lewego ramienia wznowił treningi we wrześniu 2009 roku[161] i został powołany na trzecią część sezonu reprezentacyjnego obejmującą mecz Bledisloe Cup i pierwszą od dwudziestu pięciu lat próbę zdobycia Wielkiego Szlema na Wyspach Brytyjskich[162][163]. Ominął jedynie spotkanie ze Szkocją z powodu kontuzji ramienia, tym razem prawego[164], z Nowozelandczykami zagrał na skrzydle, a w pozostałych trzech jego partnerem na środku ataku był Quade Cooper[165][166][167][168]. Pozostał w składzie na zaplanowane na czerwiec 2010 roku mecze kadry[169] występując w meczu z Fidżi[170] i dwukrotnie przeciw Anglikom[171][172]. W tym ostatnim doznał zwichnięcia stawu ramiennego, które według pierwszych opinii oznaczało operację i kilkumiesięczną przerwę w grze[173]. Opuścił zatem mecz z Irlandią[174], a dalsze konsultacje lekarskie wykazały brak konieczności interwencji chirurgicznej i jedynie miesięczną rehabilitację[175][176]. Znalazł się zatem wśród zawodników wytypowanych do udziału w Pucharze Trzech Narodów[177], jednak jeszcze przed zawodami uraz się odnowił[178][179], a operacja i rehabilitacja spowodowały, iż podobnie jak rok wcześniej ominęła go większość sezonu reprezentacyjnego[180][181].
Reprezentacyjny sezon 2011[182][183] przekonując trenera[184] rozpoczął występem w niespodziewanie przegranym meczu z Samoa[185]. Zagrał następnie we wszystkich czterech spotkaniach Pucharu Trzech Narodów[186][187][188][189], a Wallabies pierwszy raz od dziesięciu lat zwyciężyli w tych rozgrywkach[190]. Pozostał również w trzydziestoosobowym składzie na Puchar Świata w Rugby 2011[191][192]. Już w pierwszym meczu złamał kciuk, co wyeliminowało go z dalszych spotkań grupowych[193][194]. Powrócił jednak na mecze fazy pucharowej[195] z RPA[196], Nową Zelandią[197] i Walią, a zwycięstwo w tym ostatnim dało Australijczykom brązowe medale[198]. Sezon zakończył wyjazdem na dwumeczowe minitournée do Europy[199] – zdobył dwa przyłożenia w spotkaniu z Barbarians[200] oraz uczestniczył w kolejnej wygranej nad Walijczykami[201].
Następne powołanie otrzymał na zaplanowane na czerwiec 2012 roku mecze kadry[202] – po niespodziewanej porażce ze Szkotami[203] wystąpił w serii trzech spotkań z Walijczykami[204][205][206]. Został również uwzględniony w składzie na inauguracyjną edycję The Rugby Championship[207], podczas której zagrał we wszystkich spotkaniach[208][209][210][211][212][213]. Po opuszczeniu trzeciego meczu Bledisloe Cup z powodu kontuzji kolana[214] udał się z australijską kadrą na tournée do Europy[215]. Ten sam uraz pozbawił go szansy gry przeciwko Francuzom[216], powrócił jednak do składu na mecz z Anglikami[217]. Następnie po raz pierwszy w reprezentacyjnej karierze wypadł w meczowym składzie z pierwszej piętnastki i w kolejnych dwóch spotkaniach wystąpił z ławki rezerwowych[218][219][220].
Po przejściu artroskopii lewego kolana w maju 2013 roku jego występ podczas tournée British and Irish Lions 2013 stał pod znakiem zapytania[221]. Zawodnik został jednak ujęty w szerokiej kadrze na te spotkania[222], a następnie, po szybszej niż zakładano rehabilitacji[223], w wyjściowej piętnastce na pierwszy z testmeczów[224][225]. W nieznacznie przegranym spotkaniu nabawił się kontuzji ramienia[226], która ostatecznie wyeliminowała go z pozostałych dwóch spotkań[227][228]. Z powodu tego urazu nie był też brany pod uwagę przez nowego selekcjonera, Ewena McKenzie, przy ustalaniu składu na resztę sezonu reprezentacyjnego[229].
W związku z wyjazdami do zagranicznych klubów trener Wallabies podkreślił, że powołania do kadry w perspektywie Pucharu Świata 2015 otrzymają jedynie gracze występujący w australijskich klubach w sezonie 2015[230].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
