Diadochowie

Diadochowie (od stgr. διάδοχος diádochos – następca) – termin określający dowódców armii Aleksandra Wielkiego, którzy w powstałym imperium przejęli władzę po jego śmierci w 323 roku p.n.e.

Państwa diadochów około 303 p.n.e.

Wywodzili się w większości ze znacznych rodów macedońskich^[1]. Początkowo każdy z nich władał jedną z prowincji rozległego imperium. Wkrótce jednak pomiędzy nimi oraz ich następcami wynikły długotrwałe konflikty na tle dążeń do wzajemnego przejmowania ziem odziedziczonych po Aleksandrze^[2][3][4].

Okresem diadochów nazywany jest czas od 323 p.n.e. do 281 p.n.e., w którym na najbliższe stulecie zostały ustalone główne granice państw nowego świata hellenistycznego^[5].

Do kategorii diadochów zaliczani są:^[2][3]

• Antygonos (zapoczątkował dynastię Antygonidów)^[6]
• Antypater i jego syn Kassander (zapoczątkowali dynastię Antypatrydów)
• Lizymach
• Ptolemeusz (zapoczątkował dynastię Ptolemeuszów)^[6]
• Seleukos (zapoczątkował dynastię Seleucydów)^[6]
• Eumenes z Kardii;
• Leonnatos
• Perdikkas
• Krateros

Pewną rolę, choć krótkotrwałą, odegrał również Poliperchon, nominowany przez Antypatra na jego następcę z pominięciem syna Kassandra^[2][4].

Spośród wyżej wymienionych tylko czterej założyli własne dynastie panujące w trzech wielkich monarchiach hellenistycznych^[6]: Lagidów w Egipcie, Seleukidów z centrum władzy w Syrii oraz Antygonidów w Macedonii^[3].

Następcy diadochów określani są mianem epigonów^[6][1].