Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu

Dawna Łaźnia Miejska – budynek usługowo-biurowy mieszczący się we Wrocławiu, na rogu ulic Marii Curie-Skłodowskiej i Władysława Nehringa, dawniej pełniący funkcję łaźni publicznej.

Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu

nr rej. 510/Wm z dnia 21 lutego 1993 r.
Wejście główne
Państwo	Polska
Miejscowość	Wrocław
Adres	Marii Curie-Skłodowskiej 1
Architekt	Max Berg, Albert Kempter
Kondygnacje	6
Ukończenie budowy	1914
Ważniejsze przebudowy	1993
Położenie na mapie Polski Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu
Położenie na mapie Wrocławia Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu
51°06′43,87″N 17°03′23,71″E

Relief nad wejściem do budynku przedstawiający trzy jego funkcje: dom dla samotnych matek – z lewej, łaźnia – w środku, i urząd skarbowy – z prawej

W roku 1912, w obliczu faktu wzrostu liczby ludności i konieczności poprawy warunków socjalnych, władze miasta zdecydowały się na budowę kolejnego budynku użyteczności publicznej, który miał spełniać funkcję zakładów kąpielowych dla mieszkańców, którzy nie posiadali łazienek w swoich domach. W tym samym budynku postanowiono ulokować także dom opieki dla samotnych matek i urząd podatkowy. Takie łączenie kilku instytucji w budynku łaźni nie było niczym nowym – cztery lata wcześniej na ulicy Suchej wybudowano np. obiekt, w którym oprócz łaźni mieściła się kasa oszczędności i biblioteka.

Misję przygotowania projektu nowej łaźni powierzono Maxowi Bergowi. Architekt zaprojektował budynek stosownie do możliwości, ze względu na to, że działka przeznaczona pod budowę miała plan trójkątny i znajdowała się u zbiegu dwóch ulic, architekt opracował projekt dwuskrzydłowego kompleksu na planie litery „V” o zaokrąglonym narożniku. Elementem łączącym oba skrzydła jest klatka schodowa na planie elipsy ze spiralnymi schodami. Tak jak w przypadku innych konstrukcji Berga realizowanych na początku XX wieku we Wrocławiu, w budynku łaźni zastosowano nowoczesne, jak na owe czasy, rozwiązania techniczne, takie jak żelbet, konstrukcja szkieletowa, czy prefabrykaty. Budynek posiada szkieletową konstrukcję z żelbetu, wypełnioną cegłami, a klatka schodowa wykonana jest z gotowych elementów żelbetowych. Bryła budynku jest również typowa dla stylu Berga, ma ona uproszczony charakter i podporządkowana jest funkcji wnętrza, ornament ograniczony jest do minimum, elewacja ma wyraźne podziały wertykalne, w środkowych kondygnacjach otwory okienne są zgrupowane po trzy i oddzielone lizenami. Geometryczne ornamenty między oknami elewacji są wynikiem inspiracji wrocławskich artystów ludową sztuką śląską. Max Berg był jednym z twórców, którzy próbowali w swojej działalności upowszechniać własny styl regionalny, odrzucając przy tym wpływy historyzujące i secesyjne. Ciekawym elementem budynku jest też portal drzwi wejściowych, wykonany przez rzeźbiarza Alfreda Vocke; przedstawia on kobietę z dzieckiem na rękach, kąpiących się ludzi i poborcę podatków. W ten prosty sposób ukazane zostały przechodniom trzy wspomniane wyżej funkcje budynku użyteczności publicznej. Uwagę zwraca również dbałość o dobre oświetlenie klatki schodowej – pięć okien na każdej kondygnacji oraz starannie opracowany układ wnętrz tak, aby możliwe było w przyszłości zmienianie ich funkcji przez przestawianie ścianek działowych.

Budynek nie ucierpiał w czasie wojny, po roku 1945, aż do końca lat 80 nadal pełnił nadal jedną ze swoich pierwotnych funkcji - łaźni miejskiej. Po zamknięciu zakładów kąpielowych wnętrza zostały przebudowane w celu przystosowania do funkcji biurowych, natomiast na parterze budynku urządzono restaurację.

Bibliografia

• Atlas architektury Wrocławia, pod red. Jana Harasimowicza, 1997, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław, ISBN 83-7023-592-1
• Beelitz K., Förster N., 2006, Breslau|Wrocław. Przewodnik po architekturze modernistycznej, Via Nova, Wrocław ISBN 83-60544-52-2
• JerzyJ. Ilkosz JerzyJ., Hala Stulecia i Tereny Wystawowe we Wrocławiu - dzieło Maksa Berga, StanisławS. Klimek, Wrocław: Wydawnictwo Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2005, ISBN 83-89262-22-3, OCLC 69450934. Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Dawna Łaźnia Miejska na starych i współczesnych fotografiach