Remove ads
Charlie Pasarell (właśc. Charles Manuel Pasarell, ur. 12 lutego 1944 w San Juan) – amerykański tenisista i komentator sportowy portorykańskiego pochodzenia. Od 2013 członek Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1944 |
| Gra |
praworęczna |
| Status profesjonalny |
1968 (od 1960 jako amator) |
| Zakończenie kariery |
1979 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
2 |
| Najwyżej w rankingu |
35 (3 czerwca 1974) |
| Australian Open |
3R (1976, I 1977) |
| Roland Garros |
3R (1973) |
| Wimbledon |
QF (1976) |
| US Open |
QF (1965) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
5 |
| Najwyżej w rankingu |
22 (23 sierpnia 1977) |
| Australian Open |
F (I 1977) |
| Roland Garros |
F (1970) |
| Wimbledon |
QF (1976) |
| US Open |
F (1965, 1969) |
Pasarell jest znany także jako Charlito (hiszp. Mały Charlie), ponieważ jego ojciec również miał na imię Charlie i był uzdolnionym tenisistą oraz sześciokrotnym mistrzem Portoryko (w latach 1950, 1951, 1953, 1956, 1957 i 1958). Pasarell junior mistrzem Portoryko został raz – w 1960[2]. Charlito był również pięciokrotnym mistrzem juniorów Stanów Zjednoczonych. W 1962 wystąpił w Caribe Hilton Championships – największym turnieju w Ameryce Południowej, Środkowej i na Karaibach. W wieku 18 lat pokonał tam Ronalda Holmberga, siódmego wówczas Amerykanina. Następnie wygrał z najwyżej sklasyfikowanym Meksykaninem – Mario Llamasem 6:0, 6:0 w meczu ćwierćfinałowym. Był to rewanż za wygraną Llamasa w tym samym stosunku z ojcem Charlito 14 lat wcześniej. W 1967 został finalistą tego turnieju[3]. W tym samym roku został najwyżej sklasyfikowanym Amerykaninem. Reprezentował USA w Pucharze Davisa w latach 1966-1968 i 1974. W 1969 podczas Wimbledonu grał przeciwko Pancho Gonzálezowi. 41-letni wówczas Amerykanin pokonał 25-latka 22:24, 1:6, 16:14, 6:3, 11:9[4][5] w meczu trwającym 5 godzin i 12 minut[5]. Było to spotkanie z największą ilością gemów w historii Wimbledonu aż do 2010 roku, kiedy rekord został pobity w trakcie Wimbledonu 2010 przez Nicolasa Mahuta i Johna Isnera.
Schyłek kariery
Rok 1977 był ostatnim dobrym rokiem w karierze Pasarella. Dotarł on do trzeciej rundy Australian Open. Ostatecznie zakończył rok na 77. miejscu w rankingu ATP. 1978 był początkiem końca kariery Amerykanina. Najgorszym momentem była porażka w trzeciej rundzie kwalifikacji do Wimbledonu z Janem Simberą 5:7, 3:6[6]. W 1979 zakwalifikował się zarówno do Wimbledonu jak i US Open i rozpoczął starty w zawodach weteranów. Ostatni raz próbował się zakwalifikować do turnieju wielkoszlemowego w 1984 roku. W wieku 40 lat odpadł wtedy w trzeciej rundzie eliminacji do Wimbledonu, przegrywając z Jeffem Turpinem 2:6, 4:6[7].
Remove ads
Charlito ma żonę Shireen Fareed, z którą ożenił się w listopadzie 1971[8]. Mają dwoje dzieci: Faraha i Charlesa.
Przez długi czas był dyrektorem i właścicielem turnieju Indian Wells[9]. Pod jego okiem turniej ten stał się jednym z najważniejszych w kalendarzu[9]. W grudniu 2009 sprzedał turniej Larry′emu Ellisonowi, współzałożycielowi Oracle Corporation[10]. Ze stanowiska dyrektora zrezygnował w 2012 roku[11][12][13] i wyjechał do Portoryko, by zająć się rozwojem ośrodka wypoczynkowego i klubu golfowego niedaleko Royal Isabela[11][12], którego jest współzałożycielem (razem z bratem)[14].
W 2001 roku odsłonięto jego gwiazdę na Alei Gwiazd w Palm Springs[15].
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads