Loading AI tools
włoska kompozytorka i wykonawczyni muzyki elektronicznej. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Caterina Barbieri (ur. 16 września 1990 w Bolonii) – włoska kompozytorka i wykonawczyni muzyki elektronicznej, eksperymentalnej i minimalistycznej. Aktywna od 2013 roku. Nagrała szereg albumów zarówno sygnowanych własnym nazwiskiem jak i we współpracy z innymi artystami. Występuje na wielu festiwalach muzyki eksperymentalnej na całym świecie.
Data i miejsce urodzenia |
16 września 1990 |
---|---|
Instrumenty | |
Gatunki |
ambient techno, techno, muzyka elektroniczna, muzyka eksperymentalna, minimalizm |
Zawód | |
Aktywność |
od 2013 |
Wydawnictwo |
Cassauna, Important Records, Editions Mego, Light-Years |
Instrument | |
syntezator modularny Buchla 200 | |
Strona internetowa |
Przez magazyn The Quietus ochrzczona mianem „gwiazdy specyficznie europejskiej minimalistycznej sceny elektronicznej”[1].
Caterina Barbieri urodziła się 16 września 1990 roku w Bolonii[2]. W wywiadzie dla magazynu Fact stwierdziła, że interesowała się muzyką klasyczną, dzięki której odkryła znaczenie dyscypliny, rygoru i konsekwencji. Nawet kiedy studiowała gitarę klasyczną, jej ulubionym repertuarem był repertuar współczesny, więc muzyka elektroniczna wydawała się jej całkiem naturalną kontynuacją[3]. Ukończyła dwa kierunki w konserwatorium w Bolonii: gitarę klasyczną (z dyplomem) oraz muzykę elektroakustyczną (ze stopniem Bachelor’s degree)[4].
Na początku 2013 roku Barbieri przeniosła się do Sztokholmu rozpoczynając współpracę z miejscową Królewską Akademią Muzyczną. Zetknęła się wówczas z syntezatorem modularnym Buchla 200. Jak stwierdziła w wywiadzie dla Johann Merrich z magazynu Digicult, nie miała przedtem żadnej wiedzy na temat syntezatorów analogowych. Zetknięcie się z nimi zmieniło w sposób nieodwracalny jej wizję muzyki stając się momentem zwrotnym w jej życiu[5]. Latem tego samego roku nagrala w Elektronmusikstudion EMS i w Królewskiej Akademii Muzycznej swój debiutancki album, Vertical. Przy jego realizacji wykorzystała syntezator modularny Buchla 200 oraz własne partie wokalne. Zastosowała dźwięk wielokanałowy. Gatunkowo album oscylował między drone, minimalizmem a techno[6] będąc, według jej własnych słów „medytacją nad surowymi kształtami fal i polirytmiami ich harmonicznych” i „wglądem w molekularny taniec cząsteczek wewnątrz syntetycznych kształtów fal”[3]. Album został wydany jako kaseta 16 września 2014 roku przez wytwórnię Cassauna (filię Important Records)[7]. W tym samym roku Barbieri uczestniczyła w programie wymiany z Królewską Akademią Muzyczną prezentując rozprawę „3D spatialisation and the perception of time, space and sound spectrum in vertical music”[4]. Od tego czasu występuje na wielu festiwalach muzyki eksperymentalnej na całym świecie[2].
Minimalizm oznacza eksplorację powtórzeń i psychofizycznych skutków powtórzeń. W muzyce minimalistycznej nacisk położony jest na proces, a nie na formę. Czasami materiał muzyczny w ogóle się nie zmienia lub zmienia się bardzo stopniowo, ale zmienia się sposób, w jaki go słuchasz. Muzyka jako proces to dla mnie jedna z najważniejszych nauk minimalizmu.
W lutym 2016 roku Barbieri i Carlo Maria nagrali w Elektronmusikstudion album Punctum - Remote Sensing wykorzystując do jego realizacji syntezator Roland TB-303, automat perkusyjny Roland TR-606 i elektroniczny harmoniczny oscylator Verbos. Album został wydany przez wytwórnię Σ 2 maja 2017 roku[8]. W sierpniu 2016 roku Barbieri, Ellen Arkbro i Kali Malone wystąpiły jako trio pod nazwą Upper Glossa na berlińskim festiwalu Atonal[9].
W 2017 roku nakładem Important Records ukazał się drugi długogrający album Barbieri, Patterns of Consciousness. Został doceniony przez magazyny FACT, Resident Advisor i The Wire. W 2018 roku ukazały się jednocześnie dwie płyty Barbieri: solowy album Born Again in the Voltage oraz Bestie Infinite / Wear Patterns – split zrealizowany z Elehem. W 2019 roku został wydany nakładem Editions Mego kolejny album Barbieri Ecstatic Computation[2], który znalazł się na listach Najlepszych Albumów/Wydawnictw Roku szeregu magazynów i webzine’ów muzycznych, w tym: A Closer Listen (1. miejsce)[10], Bleep (1.)[11], Boomkat (23.)[12], The Quietus (3.)[13], Resident Advisor (bez podanego miejsca)[14] i The Wire (41.)[15].
W 2020 roku Barbieri napisała muzykę do filmu John and the Hole w reżyserii Pascuala Sisto. Pierwotnie obraz był zgłoszony na 73. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes, zanim edycja ta została odwołana z powodu Pandemii COVID-19. Ostatecznie został zgłoszony do konkursu głównego Sundance Film Festival w roku 2021[16].
W 2021 roku ukazał się album Fantas Variations, składający się z przeróbek i interpretacji centralnego utworu Ecstatic Computation, „Fantas”[2].
W 2022 roku Barbieri założyła własną wytwórnię, Light-Years, której pierwszym oficjalnym wydawnictwem był jej kolejny album Spirit Exit, Płyta powstała w czasie pandemii, w pierwszych miesiącach lockdownu, kiedy artystka mogła w niemal ascetyczny sposób poświęcić się graniu muzyki. W wywiadzie dla Rolling Stone stwierdziła: „Spirit Exit to ewolucja, która ma swoje korzenie w moich poprzednich pracach, ale organicznie rozszerza się w bardziej hojny dźwiękowy wszechświat, w którym do mojego instrumentu, modularnego, dołącza barwa głosu, gitary, fortepianu”[17]. Zdaniem Linnie Greene z magazynu Pitchfork „Spirit Exit rozwija osobliwe połączenia elektroniki z elementami inspirowanymi minimalizmem, gitarą klasyczną i uczeniem maszynowym” oraz ujawnia „swoistość Barbieri – sacrum i profanum, starożytność i nowomodę, ekstazę i zagładę[18].
W czerwcu 2023 roku wyszedł kolejny album Barbieri, Myuthafoo, będący od strony muzycznej dopełnieniem Ecstatic Computation[19]. Powstał on w tym samym czasie (1919)., a do jego realizacji artystka użyła syntezatora modularnego Orthogonal 101[1].
Barbieri zgłębia w swojej twórczości tematy związane z inteligencją maszynową i percepcją obiektową w dźwięku, koncentrując się na minimalizmie. Jej praktyka kompozytorska wynika z refleksji nad pierwotnymi kształtami fal oraz eksploracji polifonicznego i polirytmicznego potencjału sekwencerów[20]. Spośród kompozytorów minimalistycznych, którymi się inspiruje, wymieniła Steve’a Reicha z jego osobistym podejściem do kontrapunktu, modeli addytywnych i subtraktywnych, permutacji i efektów fazowych (dając jako przykład jego utwór „Electric Counterpoint”) i La Monte Younga, u którego ceni filozofię dźwięku, estetykę długo utrzymywanych tonów i jego styl improwizacji, inspirowany praktykowaną przez niego północnoindyjską muzyką klasyczną i jej filozofią[3].
Słucha takich artystów jak: Max Eilbacher, COH, 6K, K. Leimer, Jesse-Osborne Lanthier, Mats Erlandsson, Charles Cohen, Claudio Rocchetti, Kelela i Kali Malone (z którą również współpracuje)[5].
Na podstawie strony artystki na Discogs[22]:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.