Bronisław Hołub

Bronisław Hołub vel Bronisław Gołub^[1] (ur. 11 listopada^?/23 listopada 1890 w Mińsku Litewskim, zm. 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Bronisław Stanisław Hołub

Bronisław Gołub

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1890 Mińsk Litewski
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	15 pułk Strzelców Polskich 31 pułk Strzelców Kaniowskich 27 pułk piechoty 33 pułk piechoty PKU Włodzimierz Wołyński
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Haliny z Reutów. Absolwent gimnazjum w Mińsku^[2]. W latach 1909–1914 pracował jako urzędnik kolejowy. Wcielony do wojska, ukończył szkołę oficerską i został wysłany na front. Dwukrotnie ranny. W 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego. Za walki z bolszewikami odznaczony „amarantową wstążką” I Korpusu. Po demobilizacji udał się na Kubań i w grudniu 1918 wstąpił do 4 Dywizji. Brał udział w walkach w szeregach 15 pułku strzelców. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził kompanią 31 pułku piechoty. Został ranny w bitwie pod Borysowem. 11 lipca 1920 ciężko ranny pod Mińskiem, wzięty do niewoli. Zwolniony po ponownym zajęciu Mińska przez Polaków.

Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę w 31 pp w Łodzi. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy II batalionu^[3]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4][5]. W maju 1925 został przeniesiony do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko dowódcy II batalionu^[6]. Później został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu^[7]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 33 pułku piechoty w Łomży na stanowisko dowódcy batalionu^[8]. W marcu 1931 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Włodzimierz Wołyński na stanowisko komendanta^[9]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II^[10][11]. Z dniem 31 stycznia 1936 został przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchy wojny był dowódcą 11 batalionu Junackich Hufców Pracy

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na Liście Wywózkowej 032/1 z 14 kwietnia 1940 r. poz. 65.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Bronisław Hołub od 1925 był żonaty z Marią Grodkówną, z którą miał córki Jadwigę i Halinę^[13].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15][14]
• Amarantowa wstążka
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[16]

Upamiętnienie

Przy wileńskim Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w roku 2009 zasadzono „Dąb Pamięci Bronisława Hołuba zamordowanego w Katyniu w roku 1940”, a w grudniu 2012 odsłonięto kamień upamiętniający Bronisława Hołuba^[17].

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 257, sprostowano nazwisko z „Gołub” na „Hołub”.
2. Минская мужская гимназия: фотографические материалы / сост. С. Н. Рындин. - Минск : НИАБ, 2022. - С. 59. - 216 с. - (Архивное фото. Т. 1). ISBN 978-985-90566-2-8
3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 407.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200, 351.
6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 264, 269.
7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 43, 175.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27, 527.
12. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
13. Krystyna Adamowicz, Zawsze wierni „Piątce” II. Zranione serce córki w ciszy płacze Tygodnik Wileńszczyzny 7-13 grudnia 2017 r. nr 49 (wydanie internetowe nr 899) [dostęp 2022-10-14].
14. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27.
15. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
16. Na podstawie fotografii [1].
17. Kamień katyński przy wileńskim gimnazjum [online], Wilnoteka [dostęp 2022-10-14] (pol.).

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• MarekM. Tarczyński MarekM. i inni, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, ISBN 83-905590-7-2 [dostęp 2016-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-01].