Bonifacy Krupski

Bonifacy Krupski (ur. 15 lipca 1822 w Ihnatowie, gubernia mińska, zm. 12 stycznia 1903 w Maciewiczach) – polski działacz narodowy i społeczny, ziemianin, zesłaniec, komisarz powiatu ihumeńskiego w powstaniu styczniowym.

Bonifacy Krupski

Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1822 Ihnatowo
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1903 Mieciewicze
Narodowość	polak
Alma Mater	Petersburski Uniwersytet
Majątek	Mieciewicze
Rodzice	Urban Krupski, Katarzyna Antoniewicz
Małżeństwo	Stefania Świda
Dzieci	syn Sigmund, córki

Życiorys

Urodził się 15 lipca 1822 w majątku ziemskim w Ihnatowie w guberni mińskiej^[1][2]. Syn Urbana i Katarzyny z Antoniewiczów. Ukończył gimnazjum w Słucku i wydział przyrodniczy na uniwersytecie petersburskim. Po ukończeniu nauki w Petersburgu pomagał ojcu w prowadzeniu folwarków w powiecie bobrujskim. W 1861 osiadł w majątku ziemskim w Nowosiółkach^[3] w powiecie ihumeńskim, zakupionym przez jego ojca od Ratyńskich^[1]. Ożenił się ze Stefanią Świdówną^[1][4].

W swoim majątku utworzył szkołę ludową. W 1861 został powołany na stanowisko pośrednika w sprawach włościańskich. Znany był ze sprawiedliwych sądów i rozstrzygania spraw na korzyść chłopów^[1]. Działał w Towarzystwie Rolniczym Litewskim, był jednym z autorów statutu towarzystwa^[5][6][7].

Przeciwnik wybuchu powstania styczniowego. Uważał, że powstanie nie ma szans i pochłonie ogrom ofiar. Pomimo tego działał w organizacji powstańczej^{[potrzebny przypis]}. W 1863 został mianowany powstańczym komisarzem powiatu ihumeńskiego^[1]. Wskutek donosu prawosławnego duchownego zarzucającego mu niepożądany wpływ na lud przeniósł się z Nowosiółek do Ihumenia. Tam został aresztowany i osadzony w więzieniu w Mińsku. Skazano go za działalność powstańczą na konfiskatę majątku Nowosiółki^[3] i osiem lat ciężkich robót w guberni irkuckiej^[1][3]. Karę odbywał w ciężkich warunkach w osadzie Usole^[8]. Żona Stefania podążyła dobrowolnie za mężem na zesłanie^[1]. Po pięciu latach Krupskich przeniesiono do Tobolska, a potem do Carewa w guberni astrachańskiej. W 1874 otrzymał zezwolenie na osiedlenie się w Warszawie. Po przywróceniu mu praw obywatelskich osiadł w Mieciewiczach – byłym majątku ojca zakupionym w 1856 od Korsaków. Tamże zmarł 12 stycznia 1903^[1].