Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bob Dylan’s Greatest Hits – pierwszy album kompilacyjny Boba Dylana gromadzący jego najpopularniejsze nagrania z lat 1962–1966 i wydany w 1967 r.
Wykonawca kompilacji | ||||
Bob Dylan | ||||
Wydany |
27 marca 1967 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
1962–1966 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
40:44 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent |
John Hammond, Bob Johnston, Tom Wilson[1] | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
Jest to pierwszy zbiorczy album Boba Dylana. Dokonano wyboru jego najpopularniejszych utworów, zwłaszcza tych, które ukazały się na singlach.
Po motocyklowym wypadku Boba Dylana w lipcu 1966 r. i jego odosobnieniu się w Woodstocku, firma Columbia stanęła przed dylematem, co dalej robić, gdyż wszystkie kontrakty Dylana zostały zerwane. Nie wiadomo także było, kiedy w ogóle artysta pojawi się znowu w studiu nagraniowym i kiedy uda się na jakieś tournée. Równocześnie było to apogeum popularności muzyka w latach 60., jeszcze wzmocnionej przez jego nagłe zniknięcie.
Columbia postanowiła tę popularność wykorzystać i wydała jego pierwszą kolekcję 10 piosenek, z których właściwie wszystkie zostały uprzednio wydane na singlach.
Publiczność była tak spragniona nowego albumu Dylana, że kompilacja ta cieszyła się dużą popularnością. W USA dotarła do miejsca 10 i znajdowała się na liście najpopularniejszych albumów przez 21 miesięcy[4]. Był to pierwszy album Dylana, który osiągnął status platynowej płyty.
Tym samym cele Columbii zostały osiągnięte. Firma zarobiła pieniądze, utrzymała nazwisko artysty na rynku i roznieciła zainteresowanie jego ewentualnym następnym albumem.
Okładka i zdjęcie zostały wykonane przez Rowlanda Schermana. Scherman sfotografował Dylana podczas jego koncertu 28 listopada 1965 w Waszyngtonie. Po wydaniu albumu w marcu 1967 r. okładka i zdjęcie otrzymały nagrodę Grammy.
Wczesne wydania albumu zawierały „meduzowaty” plakat Dylana; jego czarną twarz (profil) okalały wijące się różnokolorowe włosy przypominające węże.
Wznowienie albumu w 1997 r. zawierało inną, dłuższą wersję „Positively 4th Street”.
1. | „Rainy Day Women #12 & 35” | 4:40 |
2. | „Blowin’ in the Wind” | 2:51 |
3. | „The Times They Are a-Changin’” | 3:16 |
4. | „It Ain’t Me Babe” | 3:38 |
5. | „Like a Rolling Stone” | 6:12 |
6. | „Mr. Tambourine Man” | 5:31 |
7. | „Subterranean Homesick Blues” | 2:22 |
8. | „I Want You” | 3:09 |
9. | „Positively 4th Street” | 4:12 |
10. | „Just Like a Woman” | 4:53 |
|
40:44 | |
Rok | Lista | Pozycja |
---|---|---|
1967 | Billboard USA. Albumy popowe | 10 |
1967 | Wielka Brytania. Albumy popowe | 3 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.