Bioakustyka

Bioakustyka – dział akustyki na pograniczu biologii i fizyki, zajmujący się rolą dźwięków w życiu zwierząt. Skupia się przede wszystkim na rozprzestrzenianiu dźwięku w elastycznych, często organicznych, ośrodkach, na jego interpretacji i postrzeganiu przez zwierzęta, z ludźmi włącznie. Wiąże się to z neurofizjologicznymi i anatomicznymi podstawami emisji i odbioru dźwięku. Ponadto bioakustyka zajmuje się badaniem zależności właściwości sygnału dźwiękowego, do rodzaju ośrodka, w jakim ten się porusza. Pozwala to uzyskać informacje o tym, jak przebiegała ewolucja mechanizmów akustycznych, a co za tym idzie ewolucja zwierząt, które ją wykształciły.

W akustyce podwodnej i rybactwie terminem „bioakustyka” określa się też wzmożony rozwój i płodność podwodnej flory i fauny pod wpływem działania sonaru używanego do badań szacunkowych biomasy^[1][2].

Za ojca nowoczesnej bioakustyki, jako dyscypliny naukowej uważa się słoweńskiego biologa Ivana Regena, którzy początkowo studiował dźwięki wydawane przez owady. Jego badania polegały na rejestrowaniu strydulacji świerszczy za pomocą wyspecjalizowanego mikrofonu^[3]. Jednym z jego najważniejszych odkryć było precyzyjne określenie funkcji narządu tympanalnego u owadów uskrzydlonych^[4].

Zobacz też

• akustyka fizjologiczna
• echolokacja
• muzykoterapia
• zoosemiotyka