Bill Hicks
amerykański komik i satyryk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bill Hicks, właśc. William Melvin Hicks (ur. 16 grudnia 1961, zm. 26 lutego 1994) – amerykański komik i satyryk. Często uważany był za niepoprawnego politycznie ze względu na ostry język jego występów, otwarte popieranie używek, w tym narkotyków oraz zachęcanie do samodzielnego myślenia[1]. Kariera Billa została przerwana ciężką chorobą (rak trzustki) w połowie 1993 roku i nagłą śmiercią w lutym 1994. Pośmiertnie udało mu się jednak uzyskać o wiele większą sławę, a inni komicy ogłosili go 13. Najlepszym Komikiem w Historii w głosowaniu brytyjskiego Kanału 4 Komik Komików[2].
_cropped.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1961 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 lutego 1994 |
| Zawód, zajęcie |
komik |
 | |
Życie prywatne
Urodzony w Valdoście, z rodzicami i dwójką rodzeństwa przenosił się z Florydy, Alabamy i New Jersey, zanim osiadł w Houston w wieku 7 lat. Wychowywany blisko Kościoła, lecz podczas niedzielnych spotkań wygłupiał się przed innymi dziećmi[3]. Zainteresował się komedią już jako nastolatek. Rodzice zaniepokojeni jego zachowaniem zaprowadzili go do psychoterapeuty, a ten zażartował, że być może to oni potrzebują terapii bardziej niż ich syn[3]. W początkowym okresie kariery zaczęły się jego problemy z narkotykami i alkoholem. W jednym z okresów swojego życia spotkał Colleen McGarr, która została jego dziewczyną, a potem narzeczoną.
Kariera
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesne lata
We wczesnych latach wzorował się na Woodym Allenie, jego pierwsze występy miały miejsce w 1978 w Comedy Workshop w Houston. Był on wówczas na tyle młody, że potrzebował specjalnego zezwolenia na wejście do klubu. Po skończeniu liceum zamieszkał w Kalifornii i zaczął występy w Comedy Store. W tym samym czasie występowali tam Jay Leno oraz Jerry Seinfeld.
Kalifornia i Nowy Jork
W 1986, kiedy Hicks był w bardzo trudnej sytuacji materialnej, udało mu się wystąpić u Rodney Dangerfielda w Programie Specjalnym z młodymi komikami, co dźwignęło go z problemów finansowych. Przeniósł się też do Nowego Jorku i przez następne 5 lat dawał około 300 pokazów rocznie. W 1989 wyszła pierwsza taśma Billa, Świadomy człowiek[4]. W 1990 wydał swój pierwszy album Niebezpieczny, wystąpił w programie specjalnym HBO One Night Stand i przed publicznością festiwalu Tylko dla śmiechu w Montrealu[5]. Występował także w londyńskim Teatrze West End w listopadzie. Bill odniósł duży sukces na Wyspach i pozostawał tam do 1991. Nagrał też drugi album Nieugięty. W listopadzie 1992 znowu odwiedził wyspy i nagrał tam wideo Apokalipsa dla Channel 4. Nagrał też podwójny album Zbawienie i w początkach 1993 przeniósł się do Los Angeles.
Choroba i śmierć
W kwietniu 1993, podczas podróży po Australii, Hicks zaczął narzekać na bóle w boku i 16 czerwca zdiagnozowano u niego raka trzustki, który dał przerzuty do wątroby[6]. Jednocześnie z podjętym leczeniem nagrał album Zatoka Arizona. W czasie swoich ostatnich występów lubił żartobliwie sugerować widzom, że przyszli na ostatni show. Karierę Billa Hicks'a zwieńczył występ z 6 stycznia 1994, który miał miejsce w klubie Caroline's Comedy Club w Nowym Jorku. Potem przeniósł się do rodziców, gdzie oczekiwał śmierci i 26 lutego o 11:20 zmarł[7]. Został pochowany w rodzinnej katakumbie. Prosił też o przekazanie fanom swoich ostatnich słów:[6]
Odchodzę w miłości, śmiechu, i z prawdą i gdziekolwiek prawda, miłość i śmiech trwają razem, tam jestem duchem.
Styl
Sam siebie określał jako Chomskiego z "dowcipami o fiutach"[1]. Świadomie używał czarnego humoru, krytykował pop, a ludzi zaangażowanych w jego tworzenie i marketing nazywał "sługami Szatana", którzy próbują otumaniać ludzi. Grał na emocjach publiczności, nawiązywał z nią świetny kontakt, na scenie często towarzyszył mu też papieros – charakterystyczny "rekwizyt". Poruszał tematy o społeczeństwie, religii, polityce, i konsumpcjonizmie. Zdarzało mu się też mówić o zamachu na Johna F. Kennedy’ego. Wyśmiewał Raport Komisji Warrena i wersję z Lee Harvey Oswaldem jako samotnym strzelcem. Niektóre z występów kończył taką imitacją zabójstwa własnej osoby i padał na scenę. Zapytany o własny pogląd na swoją twórczość w wywiadzie dla BBC powiedział kiedyś: "Spotykamy się w połowie drogi: to jest klub nocny, a to są dorośli ludzie"[8].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.