Barbara (dopływ Wapienicy)

Barbara – potok^[2] w Polsce, w województwie śląskim, na obszarze powiatu grodzkiego Bielsko-Biała^[3] o długości 3,49 km^[4] i szerokości ok. 2 m, źródłowy odcinek Wapienicy, uchodzący do Jeziora Wapienickiego^{[5][uwaga 1]}. Przepływa przez mezoregion Beskid Śląski, będący częścią makroregionu Beskidy Zachodnie, na terenie Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego^[6][7]. Jest to ciek 4 rzędu^[5].

Barbara

Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Lokalizacja	Dolina Wapienicy Beskid Śląski
Potok
Długość	3,49 km
Powierzchnia zlewni	6,16 km²
Źródło
Miejsce	na pn. od Trzech Kopców, na pn. zach. od Szczyrku
Wysokość	ok. 935 m n.p.m.
Współrzędne	49°44′23″N 18°59′03″E
Ujście
Recypient	Wapienica, Jezioro Wapienickie
Miejsce	Wapienica, Bielsko-Biała
Wysokość	ok. 478 m n.p.m.[1]
Współrzędne	49°46′06″N 18°58′09″E
Położenie na mapie województwa śląskiego źródło ujście
Położenie na mapie Polski źródło ujście

Bierze początek na północny zachód od zachodnich zabudowań miasta Szczyrk, na północ od Trzech Kopców, na wysokości ok. 935 m n.p.m. Na całej długości płynie południkowo w kierunku północnym. Uchodzi do Jeziora Wapienickiego, na obszarze Wapienicy – dzielnicy Bielska-Białej, na wysokości ok. 580 m n.p.m.^[3]. Zlewnia zajmuje obszar ok. 6,16 km²^[5].

Nad potokiem położony jest rezerwat przyrody Stok Szyndzielni, utworzony w 1953 roku na powierzchni 54,96 ha, powołany w celu ochrony zbiorowisk leśnych^[8]. Dolina cieku cechuje się stromymi stokami, pokrytymi rumoszem skalnym, porośniętymi jaworzyną z miesiącznicą trwałą oraz acydofilną zachodniokarpacką świerczyną górnoreglową w górnej ich części^[9].

W zlewni potoku stwierdzono obecność puchacza zwyczajnego (Bubo bubo), puszczyka uralskiego (Strix uralensis), puszczyka zwyczajnego (Strix aluco) i uszatki zwyczajnej (Asio otus)^[10].

Właściwy w sprawach gospodarowania wodami jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwicach^[5].

Uwagi

1. Mapy rastrowe dostępne w Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej podają nazwę Jezioro Wielka Łąka.

Przypisy

1. Barbara na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-02-11].
2. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 5, ISBN 83-239-9607-5.
3. Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2016-04-02].
4. Barbara na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-02-11].
5. Geoportal Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2016-04-02].
6. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1. Brak numerów stron w książce
7. Centralna Baza Danych Geologicznych. Wojskowe Centrum Geograficzne. [dostęp 2016-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-07)]. (pol.).
8. Zarządzenie Ministra Leśnictwa z dnia 5 listopada 1953 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody.. Internetowy System Aktów Prawnych. [dostęp 2016-04-02]. (pol.). M.P. z 1953 r. nr 107, poz. 1438
9. Mirosław Barański: Beskid Śląski: przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2007. ISBN 978-83-89188-71-7. Brak numerów stron w książce
10. Jadwiga Jagiełko, Mirosław Wiśniewski. Liczebność i rozmieszczenie sów Strigiformes na powierzchni próbnej „Błatnia” w Beskidzie Śląskim w latach 2007–2012. „Ptaki Śląska”. 19, s. 49-57, 2012. Górnośląskie Koło Ornitologiczne. ISSN 0860-3022. (pol.).