Asperitas

Asperitas (wcześniej znana jako Undulatus asperatus) – forma chmury wprowadzona do klasyfikacji przez założyciela Cloud Appreciation Society, Gavina Pretor-Pinney. Jest to pierwsza od 1951 chmura (po Cirrus intortus), dodana do Międzynarodowego Atlasu Chmur Światowej Organizacji Meteorologicznej, którego nowe wydanie ukazało się w 2017^[1][2][3]. Nazwa oznacza brak gładkiej powierzchni (ang. roughness)^[4].

asperitas

Asperitas nad Tallinnem w Estonii (2009)
Skrót nazwy	asp
Wysokość podstawy	poniżej 2000 m (lub wyżej wraz z altocumulusem)
Wygląd	falisty spód
Chmura opadowa	nie, ale może występować w pobliżu chmur burzowych

Asperitas nad Allier we Francji (2015)

Asperitas nad Pocahontas w stanie Missouri (2008)

Chmury asperitas są najbardziej podobne do rodzaju undulatus^[4]. Mimo że są ciemne i wyglądają na burzowe, rozchodzą się, nie prowadząc do burzy^[5]. Chmury te szczególnie często występują w rejonie Wielkich Równin w Stanach Zjednoczonych, przeważnie rano i po południu, jako następstwo konwekcji po burzy^[6]. Od czerwca 2009 Royal Meteorological Society w Reading w Anglii gromadzi materiały dotyczące warunków pogodowych, w których pojawiają się chmury asperitas, aby zbadać sposób ich powstawania i zdecydować, czy rzeczywiście różnią się od chmur undulatus^[4][5].

Historia obserwacji

Margaret LeMone, specjalistka od chmur w National Center for Atmospheric Research w USA przez 30 lat fotografowała chmury asperatus, i uważa je za możliwy nowy rodzaj chmur^[1].

20 czerwca 2006 Jane Wiggins zrobiła zdjęcie chmur asperitas z okna wieżowca w Cedar Rapids w stanie Iowa^[7] i wysłała swoje zdjęcie do Cloud Appreciation Society. Zostało ono opublikowane w galerii na stronie internetowej stowarzyszenia^[8], a następnie 3 czerwca 2009 na stronie internetowej National Geographic^[7][1].

Od 2006 członkowie stowarzyszenia nadesłali więcej zdjęć podobnych chmur, toteż w 2009 Gavin Pretor-Pinney rozpoczął współpracę z Royal Meteorological Society w sprawie uznania nowego typu chmury^[4]. Chmura asperitas miała zostać włączona do nowego wydania Międzynarodowego Atlasu Chmur w 2016^[9].