Artur Olech

Artur Olech (ur. 22 czerwca 1940 we Lwowie, zm. 13 sierpnia 2010 we Wrocławiu) – polski bokser, dwukrotny wicemistrz olimpijski, oficer Milicji Obywatelskiej.

Artur Olech

Data i miejsce urodzenia	22 czerwca 1940 Lwów
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 2010 Wrocław
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Tokio 1964 boks (waga musza) srebro Meksyk 1968 boks (waga musza) Mistrzostwa Europy brąz Bukareszt 1969 waga musza Mistrzostwa Polski złoto Rzeszów 1962 waga musza złoto Warszawa 1963 waga musza złoto Kraków 1965 waga musza złoto Wrocław 1966 waga musza srebro Bydgoszcz 1964 waga musza

Życiorys

Walczył w wadze muszej i koguciej. Największe sukcesy odniósł w kategorii muszej. Dwukrotnie wystąpił na igrzyskach olimpijskich (w Tokio 1964 i Meksyku 1968), oba razy dochodząc do finału i zdobywając srebrny medal. Jego zwycięzca z Tokio Włoch Fernando Atzori był potem zawodowym mistrzem Europy.

Olech startował także w mistrzostwach Europy: w Bukareszcie 1969 zdobył brązowy medal w wadze muszej.

Czterokrotnie był mistrzem Polski (1962, 1963, 1965 i 1966) w wadze muszej, a raz wicemistrzem (1964 – przegrał w finale ze swym bratem bliźniakiem Zbigniewem).

Stoczył w ringu 315 walk, z których przegrał tylko 12.^[1]

Przez większą część kariery reprezentował Gwardię Wrocław, pozostawał na etacie milicyjnym, później w policji, gdzie jako oficer znalazł po zakończeniu kariery sportowej zatrudnienie (nauczyciel wychowania fizycznego).

Jego brat bliźniak Zbigniew także był czołowym pięściarzem w kategorii muszej, trzykrotnym mistrzem Polski.

Poza boksem ukończył pedagogikę na Uniwersytecie Wrocławskim. Przez wiele lat był oficerem Milicji Obywatelskiej (w stopniu majora^[2]).

Według przekazów^[3][4] podczas służby 31 sierpnia 1982 roku, w trakcie stanu wojennego, został zaangażowany do rozpędzania demonstracji zorganizowanej w drugą rocznicę podpisania porozumień sierpniowych przez NSZZ „Solidarność”. Miał być jedną z osób używających ostrej amunicji i odpowiedzialnym za zastrzelenie Kazimierza Michalczyka. Z uwagi na śmierć Olecha śledztwo w tej sprawie zostało umorzone^[3][4].

Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu^[5].

Grób Artura Olecha na Cmentarzu Osobowickim

Przypisy

1. Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 618. ISBN 83-7384-561-5.
2. JerzyJ. Paciorkowski JerzyJ., Gwardyjscy olimpijczycy, „Gazeta Policyjna”, 41, sierpień 2008 [dostęp 2023-01-22]. Brak numerów stron w czasopiśmie
3. PiotrP. Wilkowski PiotrP., 26 grudnia: Kazimierz Michalczyk – ofiara bitwy wrocławskiej [online] [dostęp 2023-01-22].
4. BogdanB. Rymanowski BogdanB., Dopaść Morawieckiego. Życie doczesne i wieczne Kornela Buntownika, wyd. 1, Zysk i S-ka, 2022, s. 261, ISBN 978-83-8202-697-9.
5. Artur Olech - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-08-16].strona główna serwisu

Bibliografia

• 50 lat wrocławskiego sportu – 1945 – 1995, Marek Ordyłowski, Zbigniew Schwarzer, Leonard Szymański, ISBN 978-83-89518-67-5

Linki zewnętrzne

• Profil zawodnika na portalu olympedia.org (ang.)
• Polski Komitet Olimpijski: Artur Olech – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-26]. (pol.).
• Artur Olech, mucha na medal – wspomnieniowy artykuł Wojciecha Koerbera w Polskiej Gazecie Wrocławskiej