Ara modra
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ara modra[5] (Cyanopsitta spixii) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae); endemit Brazylii. Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Cyanopsitta[5]. Od 1994 do 2019 był klasyfikowany przez IUCN jako gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem[4]; w 2019, w oparciu o raport organizacji BirdLife International[6], IUCN przyznała gatunkowi kategorię zagrożenia wymarły na wolności[4].
Występowanie
Pierwotnie gatunek ten występował endemicznie we wschodniej Brazylii, w części stanu Bahia i Pernambuco. Jego zasięg ograniczony był do lasów galeriowych, a w szczególności do miejsc występowania drzewa z gatunku Tabebuia aurea, na którym gniazdował.
Charakterystyka
Osiąga długość około 55–57 cm; masę 300–400 g[7]. Pióra ciemnoniebieskie, z jaśniejszą szarą głową i szyją oraz spodem ciała z zielonkawym nalotem. Na kantarku i wokół żółtych oczu naga czarna skóra. Zjada nasiona, orzechy i owoce[7]. Można było widzieć je w małych stadach. Bardzo ostrożna; zaniepokojona natychmiast wzlatuje w powietrze.
Rozród
W zniesieniu 2–3 jaja o wymiarach 35 × 29 mm. Okres inkubacji trwa około 26 dni. Pisklęta są opierzone po około 8 tygodniach[8].
Status i reintrodukcja
Podsumowanie
Perspektywa
Ostatni osobnik ary modrej żyjący w środowisku naturalnym był widziany w roku 2000[6]. Do drastycznego spadku liczebności populacji ary modrej przyczyniły się polowania i kłusownictwo oraz utrata naturalnego siedliska, wskutek wycinki lasów oraz ekspansji rolnictwa[6]. Szacuje się, że na świecie żyje ponad 330 osobników[9]. Przez długi czas największa populacja była w rezerwacie Al Wabra w Katarze, lecz w 2018 zostały wszystkie przewiezione do Berlina[10]. Wówczas zostało przetransportowanych 120 osobników[10]. W 2020 zostało stamtąd przewiezionych 50 ar modrych do Brazylii, gdzie są przygotowywane do powrotu do naturalnego środowiska[11]. Pierwsze osiem osobników zostało wypuszczonych 11 czerwca 2022 roku[12]. W grudniu tego samego roku wypuszczono kolejne 12 osobników. W ciągu pierwszego roku, 4 ptaki padły ofiarą drapieżników oraz 3 znikły, pozostawiając 13 osobników na wolności (stan na październik 2023[9]). W 2023 roku ptaki te zaczęły się rozmnażać – po dwóch pierwszych nieudanych lęgach (jaja były niezapłodnione[9]), w październiku wykluły się dwa pierwsze młode na wolności[13][14]. Żadne z młodych nie przeżyło – jedno z nich zmarło przed opuszczeniem gniazda, a drugie kilka dni po opuszczeniu[15]. Kolejne trzy pisklęta wykluły się w marcu 2024[15]. Według aktualizacji z października 2024, 11 osobników jest na wolności, w tym dwa młode z udanego lęgu[16].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.