Loading AI tools
załogowa misja programu Apollo Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Apollo 9 – trzecia załogowa misja programu Apollo i druga wyprawa, która odbywała się po orbicie okołoziemskiej. Podczas lotu orbitalnego załoga statku po raz pierwszy przeprowadziła testy modułu księżycowego LM (Lunar Module) w czasie autonomicznego lotu oraz w konfiguracji przewidywanej do lotu na Księżyc (ze statkiem Apollo).
 | |
| Dane misji | |
| Indeks COSPAR |
1969-018A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Oznaczenie kodowe | |
| Pojazd | |
| Statek kosmiczny | |
| Masa pojazdu |
26 801 kg |
| Rakieta nośna |
Saturn V SA-504 |
| Załoga | |
 Załoga misji Apollo 9. Od lewej: James McDivitt, David Scott i Russell Schweickart. | |
| Dowódca | |
| Załoga | |
| Start | |
| Miejsce startu | |
| Początek misji |
3 marca 1969 |
| Orbita okołoziemska | |
| Liczba orbit |
151 |
| Apogeum |
509,3(orbita najwyższa) km |
| Perygeum |
208,2(orbita najwyższa) km |
| Inklinacja orbity |
32,57° |
| Lądowanie | |
| Miejsce lądowania |
Atlantyk 23°15′N 67°56′W (wodowanie) |
| Lądowanie |
13 marca 1969 |
| Czas trwania misji |
10 d 1 h 0 min 54 s |
| Przebyta odległość |
6,6 mln km |
| Program Apollo | |
W skład załogi misji Apollo 9 weszli: James McDivitt – dowódca, pilot modułu dowodzenia David Scott i pilot lądownika księżycowego LM Russell Schweickart.
Czas dostarczenia elementów:
Dla jej wykonania została użyta rakieta Saturn V i kompletny statek Apollo LM. Start, początkowo planowany na 28 lutego 1969 roku, został przełożony ze względu na infekcję dróg oddechowych, której ulegli wszyscy członkowie załogi. Decyzję podjęto na dzień przed startem, przesuwając datę rozpoczęcia misji na 3 marca 1969 roku. Start nastąpił o godzinie 16:00:00 UTC. Po godzinie i 43. minutach nastąpiła separacja Apolla od trzeciego członu rakiety nośnej i dokowanie z lądownikiem LM. Początkowo lot przebiegał na wysokości od 190 do 228 km. Uruchomienie silnika spowodowało zwiększenie prędkości zestawu i podniesienie apogeum do 346 km. W trakcie misji 5 marca 1969 roku astronauci: James McDivitt oraz Russell Schweickart przeszli (nie bez trudności) do kabiny statku wyprawowego i przeprowadzili kontrolę urządzeń. Następnie McDivitt włączył na sześć minut silnik członu lądującego LM. Eksperyment imitował lądowanie na Księżycu. Zmieniło to prędkość lotu całego zespołu, więc po powrocie do kabiny Apollo astronauta włączył na 41. sekund silnik członu serwisowego, aby przywrócić poprzednią prędkość lotu. W wyniku tych operacji zestaw zaczął poruszać się po orbicie prawie kołowej na wysokości 213 km. 6 marca 1969 roku McDivitt oraz Schweickart jeszcze raz przeszli do kabiny LM i ponownie przeprowadzili kontrolę urządzeń. Mniej więcej po dwóch godzinach kabina lądownika została rozhermetyzowana, po czym Schweickart wyszedł na znajdującą się na zewnątrz kabiny platformę, co naśladowało wyjście na powierzchnię Księżyca. W tym czasie Scott rozhermetyzował kabinę Apollo i otworzył właz, po czym zajął się fotografowaniem otoczenia i Schweickarta pracującego na zewnątrz lądownika księżycowego. W następnym dniu lotu – wykonano najważniejszy eksperyment. Astronauci jeszcze raz przeszli do lądownika i po kilkugodzinnej kontroli odłączyli się od Apollo 9 o godzinie 12:33. Następnie, uruchomiwszy silnik hamujący i silniki orientacyjno-korekcyjne, oddalili się na odległość 190 km, co naśladowało opuszczanie się ku Księżycowi. Po zrealizowaniu tego manewru odłączony został człon lądujący i rozpoczął się powrót kabiny statku wyprawowego do Apollo 9. Naśladowało to manewr spotkania w czasie lotu wokółksiężycowego. Po sześciu godzinach samodzielnego lotu człon wznoszący połączył się z kabiną Apollo. Po powrocie astronautów LM został odłączony. Zdalnie uruchomiono jego silnik, co spowodowało wzniesienie się kabiny na odległość około 5000 km ponad powierzchnię Ziemi. Manewr ten naśladował odlot z powierzchni Ziemi. Dalsze testy obejmowały wystrzelenie członu wznoszenia modułu księżycowego, jego silnik wyniósł go na orbitę o wysokości 235 × 6970 km. W ciągu ostatnich czterech dni misji załoga ćwiczyła manewry orbitalne, fotografowała powierzchnię Ziemi, śledziła satelitę Pegasus 3 służącego do wykrywania mikrometeoroidów oraz przygotowywała się do powrotu na Ziemię[2].
Niewątpliwym sukcesem astronautów były udane obserwacje za pomocą pokładowych instrumentów optycznych (COAS – Crewman Optical Alginment Sight). Dostarczyło to argumentów na rzecz tezy, że możliwości ludzkiego wzroku zwiększa się w przestrzeni kosmicznej. Jako przykład może posłużyć dostrzeżenie satelity Pegasus 3, dokonane z odległości prawie 2000 kilometrów[1].
Wodowanie modułu dowodzenia z astronautami odbyło się na Oceanie Atlantyckim 13 marca 1969 o godzinie 17:00:54 UTC. Załogę oraz kapsułę Apollo 9 ewakuowano na pokład okrętu ratowniczego USS Guadalcanal. Powrót nastąpił z pewnym opóźnieniem w stosunku do planowanego wywołanym złą pogodą w wybranym rejonie wodowania, w związku z czym konieczne stało się wodowanie w miejscu zapasowym[2].
Człon zniżania modułu księżycowego (numer COSPAR 1969-018D) spłonął w atmosferze ziemskiej 22 marca 1969 roku. Człon wznoszenia (numer COSPAR 1969-018C) spłonął w atmosferze ziemskiej dopiero 23 października 1981 roku.
Pomyślny przebieg misji Apollo 9 skłonił autorów programu Apollo do rozpatrzenia możliwości zrealizowania lądowania na Księżycu w zaplanowanym na maj 1969 roku locie statku Apollo 10. Ostatecznie jednak nie odważono się na to i zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, nadano misji Apollo 10 charakter jeszcze jednej – generalnej próby przed wyprawą na Księżyc[2].
EVA-1 – (Schweickart i Scott) – 6 marca 1969 – 1 godzina, 8 minut i 1 sekunda.
W misji brały udział dwa statki, aby uniknąć nieporozumień w łączności, NASA pozwoliła astronautom nadać nazwy obu pojazdom. Administracja zniosła w ten sposób zakaz wprowadzony, gdy Gus Grissom nadał kapsule Gemini 3 nazwę Molly Brown. Części urzędników nie podobały się nazwy, które wybrała załoga Apolla 9. Uważali je za zbyt zwyczajne w stosunku do wagi misji. Ze względu na kształt obu statków astronauci nazwali LM Pająkiem, a stożkowy statek Apollo – Gumisiem[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
