Antoni Benedykt Lubomirski
generał major wojsk koronnych, dygnitarz I Rzeczypospolitej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Benedykt Konstanty Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. po 18 maja 1718 roku – zm. 25 lipca 1761 roku) – miecznik wielki koronny w 1754 roku, generał lejtnant wojsk koronnych od 1753 roku, generał major wojsk koronnych od 1743 roku, komendant Regimentu Piechoty hetmańskiego w latach 1743-1761[1], poseł, jeden z działaczy stronnictwa „republikańskiego”, protegowany Francji, starosta kazimierski w 1728 roku[2], starosta barski od 1727 roku[3], starosta lipieński w 1733 roku[4].
 | |
 Herb Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci |
25 lipca 1761 |
| Ojciec | |
| Matka |
Magdalena Tarło |
| Żona |
Anna Zofia Ożarowska |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
     | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Syn Jerzego Dominika Lubomirskiego i jego drugiej żony Marianny z Tarłów. Został ochrzczony przez biskupa Konstantego Feliksa Szaniawskiego w kościele św. Trójcy benedyktynek radomskich.
Poseł województwa lubelskiego na sejm konwokacyjny 1733 roku[5]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na tym sejmie[6]. Jako deputat województwa lubelskiego podpisał pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego w 1733 roku[4]. Podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego (1733), był konsyliarzem i delegatem województwa podolskiego w konfederacji dzikowskiej[7]. Później pogodził się z Augustem III Sasem.
Wielokrotny poseł na sejm, mówca. Poseł na sejm nadzwyczajny pacyfikacyjny 1736 roku z województwa bracławskiego[8]. Na sejmie w 1738 r. żądał wyjścia wojsk rosyjskich. Poseł na sejm 1740 roku z województwa bracławskiego[9]. W 1744 roku domagał się zwiększenia liczby żołnierzy. Będąc marszałkiem sejmu w 1746 roku i nie mogąc przeprowadzić żadnej ustawy, nazwał go „zgromadzeniem bezdusznym".
Jako poseł ziemi czerskiej[10] na sejmie w 1748 roku wygłosił wiele mów w sprawie reform ekonomicznych i wojskowych, a także przeciw liberum veto.
Poseł na sejm 1761 roku z województwa bełskiego[11].
Odznaczenia
- Kawaler Orderu Orła Białego (3 sierpnia 1757)[12].
- Rosyjski Order Świętego Aleksandra Newskiego (1742)[13]
- Rosyjski Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania,
- Saski Order Wojskowy Świętego Henryka[14] (1745),
- Bawarski Order Świętego Huberta (1737)[12].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.