Loading AI tools
rosyjska tenisistka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anna Siergiejewna Kurnikowa, ros. А́нна Серге́евна Ку́рникова (ur. 7 czerwca 1981 w Moskwie) – rosyjska tenisistka, posiadająca również obywatelstwo amerykańskie.
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Anna Siergiejewna Kurnikowa |
|---|---|
| Państwo | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1981 |
| Wzrost |
173 cm |
| Gra |
praworęczna |
| Status profesjonalny |
październik 1995 |
| Zakończenie kariery |
2003 |
| Trener |
Larysa Preobrażenska |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 WTA, 2 ITF |
| Najwyżej w rankingu |
8 (20 listopada 2000) |
| Australian Open |
QF (2001) |
| Roland Garros |
4R (1998, 1999) |
| Wimbledon |
SF (1997) |
| US Open |
4R (1996, 1998) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
16 WTA, 0 ITF |
| Najwyżej w rankingu |
1 (22 listopada 1999) |
| Australian Open |
W (1999, 2002) |
| Roland Garros |
F (1999) |
| Wimbledon |
SF (2000, 2002) |
| US Open |
QF (1996, 2002) |
| Strona internetowa | |
Mistrzyni Australian Open z lat 1999 i 2002 w grze podwójnej; finalistka Wimbledonu w 1999 i US Open w 2000 w grze mieszanej; dwukrotna zwyciężczyni mistrzostw WTA w grze podwójnej (1999, 2000); liderka rankingu gry podwójnej; reprezentantka Rosji w Pucharze Federacji i na letnich igrzyskach olimpijskich.
Anna Kurnikowa rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. Pomiędzy 1992 a 1997 trenowała w Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie w Stanach Zjednoczonych. W 1994 rozpoczęła występy w rozgrywkach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. Jeszcze w tym samym sezonie zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu, zatrzymana przez Martinę Hingis. Rok później w Londynie była w półfinale, pokonana przez Tamarine Tanasugarn. W 1995 w parze z Polką Aleksandrą Olszą odnotowała wicemistrzostwo US Open. Według notowań z 31 grudnia 1995 była najlepszą juniorką świata w rankingu singlowym.
Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1995 roku. We wrześniu tego roku zadebiutowała w turnieju WTA w grze pojedynczej, przechodząc pomyślnie eliminacje w Moskwie. Pierwszy mecz w ramach drabinki głównej rozegrała z Niemką Marketą Kochta i wygrała 6:4, 3:6, 6:3; w drugiej rundzie po wyrównanym pojedynku musiała uznać wyższość Sabine Appelmans (28 WTA). Przełom w jej karierze nastąpił w sierpniu 1996, kiedy to po przejściu kwalifikacji doszła do czwartej rundy wielkoszlemowego US Open – był to jej wielkoszlemowy debiut i dopiero drugi zawodowy występ. W trzeciej rundzie ograła Barbarę Paulus (14 WTA), a uległa Steffi Graf. Awansowała do czołowej setki rankingu WTA.
W maju 1997 w Berlinie ograła Arantxę Sanchez Vicario, a wkrótce w swoim wimbledońskim debiucie doszła aż do finału. To był drugi przypadek w erze open, gdy kobieta w pierwszym swoim występie osiągnęła półfinał (poprzednia była Chris Evert, 1976, a następna Alexandra Stevenson w 1999). Na liście wyeliminowanych przez Kurnikową tenisistek znalazły się Anke Huber, Helena Suková i Iva Majoli; przegrała natomiast z Hingis. W Miami w 1998 po raz pierwszy w karierze awansowała do indywidualnego finału. Ograła same wybitne rywalki: Mirjanę Lučić, Monicę Seles, Conchitę Martinez, Lindsay Davenport i Arantxę Sanchez Vicario, nie dając rady jedenastej w światowym rankingu Venus Williams. Występ ten dał jej miejsce w gronie dwudziestu najlepiej grających kobiet świata. W maju po raz pierwszy zwyciężyła Hingis (ówczesną liderkę tenisa damskiego, stało się to w ćwierćfinale w Berlinie). Była to pierwsza porażka Szwajcarki z tenisistką młodszą od niej. W Eastbourne Rosjanka awansowała po raz pierwszy do półfinału na kortach trawiastych, po trzysetowym zwycięstwie z Graf oddała walkowerem mecz z Sanchez Vicario. Podczas pojedynku z Niemką niefortunnie upadła, czego skutkiem była kontuzja prawego nadgarstka i rozbrat z tenisem na kilka tygodni. Powróciła latem, dochodząc do czwartej rundy US Open. Po raz pierwszy zakwalifikowała się do mistrzostw WTA, rozgrywanych systemem pucharowym. W pierwszym meczu nie dała rady Monice Seles. Regularnie dochodziła przynajmniej do turniejowych ćwierćfinałów. W marcu 1999 zagrała w finale w Hilton Head, gdzie poległa z Hingis, swoją deblową partnerką. W Amelia Island wyeliminowała Jennifer Capriati i wiceliderkę klasyfikacji światowej, Lindsay Davenport. Odnotowała czwarte rundy trzech imprez wielkoszlemowych (w czwartej, US Open, nie wystąpiła; przyczyną była kontuzja prawej stopy, której nabawiła się w Kanadzie). Jednocześnie zakończyła rok jako najlepsza deblistka świata.
Po serii półfinałów, w październiku 2000 otrzymała kolejną szansę na zdobycie singlowego tytułu WTA. Zagrała w finale w Moskwie, ale na jej drodze do pucharu ponownie stanęła Hingis. Szwajcarka wyeliminowała też Kurnikową w półfinale mistrzostw WTA, choć i tak był to najlepszy jak dotąd występ Rosjanki w tej imprezie. W grze podwójnej Hingis i Kurnikowa zdobyły główne trofeum.
Kontuzja lewej stopy znacznie zredukowała kalendarz startów Anny w roku 2001. W styczniu osiągnęła ćwierćfinał Australian Open i półfinał w Tokio (obydwa mecze przegrała z Davenport). Po wielomiesięcznej przerwie dopiero w październiku w Luksemburg udało się jej wygrać mecz, doszła do ćwierćfinału pokonana przez Kim Clijsters. W styczniu 2002 doszła do jednej drugiej finału w Auckland, ale z kretesem przegrała w spotkaniu otwarcia w Melbourne z Justine Henin. Była w najlepszej czwórce w Tokio, Acapulco i San Diego. Jesienią w Szanghaju po raz ostatni doszła do finału zawodów WTA, jednak i tym razem nie zdołała sięgnąć po mistrzostwo, zdobywając tylko pięć gemów w konfrontacji z Anną Smasznową.
W sezonie 2003 walczyła z kontuzją pleców i seryjnie odpadała we wczesnych fazach imprez. Jej ostatni mecz w WTA Tour miał miejsce w kwietniu w Charleston w rundzie numer jeden; skreczowała w starciu z Conchitą Martinez przy stanie 4:6, 1:1. W maju próbowała jeszcze swoich sił w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej w Sea Island i Charlottesville; w tym drugim turnieju przegrała z Brazylijką Bruną Colosio (384 WTA) w trzech setach i to był jej ostatni oficjalny pojedynek.
Anna Kurnikowa to utytułowana deblistka. Passa jej sukcesów rozpoczęła się w 1995 roku finałem w Moskwie, osiągniętym w parze z Aleksandrą Olszą. Pierwsze mistrzostwo zdobyła w 1998 w Tokio w duecie z Monicą Seles. Jej drugi tytuł był jednocześnie jej pierwszym triumfem w Wielkim Szlemie – w finale Australian Open 1999 razem z Hingis pokonały Lindsay Davenport i Natallę Zwierawą. W tym samym sezonie wygrały Mistrzostwa WTA w Nowym Jorku po finale z Łarysą Sawczenko i Arantxą Sanchez Vicario. W tym samym turnieju okazały się najlepsze w edycji 2000, ale tym razem ograły w decydującym spotkaniu Nicole Arendt i Manon Bollegraf. W styczniu 2002 Kurnikowa wygrała swój ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. Finałowymi rywalkami Rosjanki i partnerującej jej niezmiennie Szwajcarki były Daniela Hantuchová i Sanchez Vicario. Ostatni tytuł Anna zdobyła we wrześniu 2002 w Szanghaju w parze z Tajwanką Janet Lee. Jej partnerkami deblowymi były również Julie Halard, Natalla Zwierawa, Barbara Schett i Lindsay Davenport. Rosjanka przez dziesięć tygodni, od 22 listopada 1999 do 30 stycznia 2000, zajmowała pierwsze miejsce w światowej klasyfikacji deblistek WTA; jak dotąd jest jedyną kobietą z Rosji, która była najlepszą deblistką globu.
Kurnikowa regularnie brała udział w rozgrywkach gry mieszanej, dwukrotnie kończąc swoje występy na finałach. W 1999 z Jonasem Björkmanem została wicemistrzynią Wimbledonu, przegrali wówczas z Lisą Raymond i Leanderem Paesem. Po raz drugi zagrała w decydującym meczu podczas US Open 2000 u boku Maksa Mirnego, nie sprostali Arantxy Sanchez Vicario i Jaredowi Palmerowi. Najlepszy wynik Rosjanki w Australian Open to półfinał (w edycji 1997 z Markiem Knowlesem i w 2000 z Björkmanem), a we French Open ćwierćfinał w 1997 z Knowlesem.
Reprezentowała Rosję w Pucharze Federacji w latach 1996–2000. Zadebiutowała w konfrontacji Rosjanek ze Słowenkami w ramach strefy Europy i Afryki. Dopiero cztery lata później miała szansę zagrać w Grupie Światowej, ale wygrała spośród sześciu pojedynków jedynie deblowy mecz z Australijkami w parze z Jeleną Lichowcewą. Jej bilans meczów singlowych w tym turnieju to 2-5, deblowych natomiast 10-2. Została najmłodszą tenisistką, która brała udział w tych zawodach.
W 1996 w Atlancie zadebiutowała w letnich igrzyskach olimpijskich. W grze pojedynczej przegrała w pierwszej rundzie w trzech setach z Belgijką Laurence Courtois. Podobnie zakończył się jej występ deblowy u boku Jeleny Makarowej, ale tu trafiły na dużo bardziej utytułowane przeciwniczki z Czech, Janę Novotną i Helenę Sukovą, które później sięgnęły po srebrne medale.
Kurnikowa otrzymała od WTA nagrody za Debiut Roku w 1996 oraz razem z Martiną Hingis dla Debla Roku w 1999.
Rosjanka zakończyła swoją sportową karierę w 2003 roku z powodu chronicznego urazu pleców. Mimo że zajmowała ósme miejsce w rankingu WTA (2000), nigdy nie wygrała turnieju zawodowego w grze pojedynczej (była w czterech finałach). Zdobyła szesnaście tytułów deblowych, w tym dwa wielkoszlemowe i dwa podczas mistrzostw WTA, była jedyną w dziejach rosyjską liderką deblowego rankingu kobiet. Dochodziła do finałów imprez Wielkiego Szlema w grze mieszanej.
Kurnikowa od 2003 roku występuje w ligowych rozgrywkach na terenie Stanów Zjednoczonych, znanych jako World Team Tennis. Do 2007 broniła barw Kansas City Explorers, potem przeniosła się do Sacramento Capitals, a obecnie gra dla St. Louis Aces.
Regularnie bierze udział w meczach pokazowych i charytatywnych. W 2004 była gościem trzech pokazówek zorganizowanych przez Eltona Johna z udziałem Sereny Williams i Andy’ego Roddicka. W styczniu 2005 zagrała po to, by zebrać pieniądze dla ofiar tsunami w Azji Południowo-Wschodniej; towarzyszyli jej Roddick, John McEnroe i Chris Evert. We wrześniu 2008 wzięła udział w Nautica Malibu Triathlon, który odbywał się na Zuma Beach w kalifornijskim Malibu. Wygrała ten wyścig dla kobiecego zespołu K-Swiss. W październiku grała w corocznym meczu charytatywnym, z którego dochód wspiera fundację Eltona Johna pomagającą ludziom chorym na AIDS. Zwyciężyła wówczas w spotkaniu mikstowym w parze z Andym Roddickiem.
2 maja 2009 wystąpiła w Legendary Night w Nowym Jorku razem z McEnroe, Tracy Austin i Jimem Courierem. W czerwcu 2010 po raz pierwszy od siedmiu lat zagrała w parze z Martiną Hingis. Panie wzięły udział w turnieju legend podczas wielkoszlemowego Wimbledonu.
Anna Kurnikowa uważana jest za jedną z najpiękniejszych kobiet świata. Jej urodę dostrzeżono podczas US Open 1995, gdy miała piętnaście lat. W 2002 magazyn FHM nazwał ją najseksowniejszą kobietą świata, w tym samym roku wystąpiła też w teledysku Enrique Iglesiasa do piosenki Escape. W roku 2000 zagrała epizod w filmie Ja, Irena i Ja. W 2003 zajęła szóste miejsce w zestawieniu magazynu Forbes na najbardziej zaangażowane w karierę medialną kobiety; wyżej od niej notowane były tylko dwie tenisistki – siostry Williams.
22 sierpnia 2003 prowadziła otwarcie NASDAQ Market razem z Jeffem Bezosem i Bobem Greifeldem, współprowadziła World Music Awards 2003 i była prezenterką podczas GQ Men of the Year Awards 2003. Występowała też w licznych filmach dokumentalnych o tematyce tenisowej.
W 2010 wystąpiła w programie telewizyjnym zatytułowanym Co masz do stracenia? jako instruktorka w jednym z tenisowych zadań, wykonywanych przez uczestników programu. W maju 2011 ogłoszono, że tenisistka będzie regularnym gościem dwunastej edycji tego programu w Stanach Zjednoczonych.
Anna Kurnikowa jest córką Siergieja Kurnikowa i jego żony Ałły. Ma młodszego brata Allana. Jej bliskim kuzynem jest kazachski tenisista pochodzenia rosyjskiego, Jewgienij Korolow. Wychowała się w Moskwie, ale po dziesięciu latach razem z rodziną emigrowała do Stanów Zjednoczonych. Mieszka w Miami. Jej brat otrzymał amerykańskie obywatelstwo pod koniec 2009 roku, ona sama rok później.
W 1997 porzuciła jedną z wyższych szkół rosyjskich i rozpoczęła studia na Rosyjskiej Akademii Wychowania Fizycznego.
Kurnikowa związana była z dwoma rosyjskimi hokeistami, Siergiejem Fiedorowem (pojawiły się nawet spekulacje o ich ślubie, który miał mieć miejsce w 2001, małżeństwo miało zakończyć się rozwodem dwa lata później) oraz starszym od niej o dziesięć lat Pawłem Bure. Od 2001 jest partnerką piosenkarza Enrique Iglesiasa, z którym ma troje dzieci – bliźnięta Lucy i Nicholasa oraz córkę Mary[1][2].
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
A, brak startu
| Turniej | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | Z-P | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | 1R | 3R | 4R | 4R | QF | 1R | 2R | 13 – 7 | ||||||||||||||||
| French Open | A | A | 3R | 4R | 4R | 2R | A | 1R | A | 9 – 5 | ||||||||||||||||
| Wimbledon | A | A | SF | A | 4R | 2R | A | 1R | A | 9 – 4 | ||||||||||||||||
| US Open | A | 4R | 2R | 4R | A | 3R | A | 1R | A | 9 – 5 | ||||||||||||||||
| Ranking na koniec roku | 281 | 65 | 32 | 13 | 12 | 8 | 74 | 35 | 305 | 40 – 21 | ||||||||||||||||
| Turniej | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | Tytuły | Z-P | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | 1R | 2R | W | SF | QF | W | 3R | 2 / 7 | 22 – 5 | ||||||||||||||||
| French Open | A | A | 3R | SF | F | 3R | A | A | A | 0 / 4 | 13 – 4 | ||||||||||||||||
| Wimbledon | A | A | 2R | A | A | SF | A | SF | A | 0 / 3 | 9 – 3 | ||||||||||||||||
| US Open | A | QF | 2R | 3R | A | 2R | A | QF | A | 0 / 5 | 10 – 5 | ||||||||||||||||
| Ranking na koniec roku | – | 78 | 40 | 10 | 1 | 4 | 26 | 11 | 176 | 2 / 19 | 54 – 17 | ||||||||||||||||
| Turniej | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | Tytuły | Z-P | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | SF | 2R | 1R | SF | 1R | A | 2R | 0 / 6 | 10 – 6 | ||||||||||||||||
| French Open | A | A | QF | 2R | A | A | A | A | A | 0 / 2 | 4 – 2 | ||||||||||||||||
| Wimbledon | A | A | 2R | A | F | 1R | A | QF | A | 0 / 4 | 9 – 4 | ||||||||||||||||
| US Open | A | A | 2R | A | A | F | A | A | A | 0 / 2 | 6 – 2 | ||||||||||||||||
| 0 / 14 | 29 – 14 | ||||||||||||||||||||||||||
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| 1988 – 2008 | |
| Kategoria I | |
| Kategoria II | |
| Kategoria III | |
| Kategoria IV | |
| Kategoria V | |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 29 marca 1998 | Miami | Twarda |  Venus Williams |
6:2, 4:6, 1:6 |
| Finalistka | 2. | 4 kwietnia 1999 | Hilton Head | Ceglana |  Martina Hingis |
3:6, 4:6 |
| Finalistka | 3. | 29 października 2000 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
3:6, 1:6 |
| Finalistka | 4. | 15 września 2002 | Szanghaj | Twarda |  Anna Smasznowa |
2:6, 3:6 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 24 września 1995 | Moskwa | Dywanowa |  Aleksandra Olsza |
Meredith McGrath Łarysa Neiland |
1:6, 0:6 |
| Finalistka | 2. | 15 lutego 1998 | Paryż | Twarda (hala) | Łarysa Neiland |
 Sabine Appelmans Miriam Oremans |
6:1, 3:6, 6:7(3) |
| Finalistka | 3. | 1 marca 1998 | Linz | Dywanowa (hala) | Łarysa Neiland |
 Alexandra Fusai Nathalie Tauziat |
3:6, 6:3, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 1. | 27 września 1998 | Tokio | Twarda | Monica Seles |
Mary Joe Fernández Arantxa Sánchez Vicario |
6:4, 6:4 |
| Finalistka | 4. | 11 października 1998 | Filderstadt | Twarda | Arantxa Sánchez Vicario |
Lindsay Davenport Natalla Zwierawa |
4:6, 2:6 |
| Zwyciężczyni | 2. | 31 stycznia 1999 | Australian Open | Twarda | Martina Hingis |
Lindsay Davenport Natalla Zwierawa |
7:5, 6:3 |
| Zwyciężczyni | 3. | 28 marca 1999 | Indian Wells | Twarda | Martina Hingis |
Mary Joe Fernández Jana Novotná |
6:2, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 4. | 9 maja 1999 | Rzym | Ceglana | Martina Hingis |
Alexandra Fusai Nathalie Tauziat |
6:2, 6:2 |
| Finalistka | 5. | 24 maja 1999 | French Open | Ceglana | Martina Hingis |
Venus Williams Serena Williams |
3:6, 7:6(2), 6:8 |
| Zwyciężczyni | 5. | 20 czerwca 1999 | Eastbourne | Trawiasta | Martina Hingis |
Jana Novotná Natalla Zwierawa |
6:4, krecz |
| Finalistka | 6. | 1 sierpnia 1999 | Stanford | Twarda |  Jelena Lichowcewa |
Lindsay Davenport Corina Morariu |
4:6, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 6. | 21 listopada 1999 | Chase Championships | Dywanowa | Martina Hingis |
Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario |
6:4, 6:4 |
| Zwyciężczyni | 7. | 9 stycznia 2000 | Gold Coast | Twarda | Julie Halard-Decugis |
Sabine Appelmans Rita Grande |
6:3, 6:0 |
| Finalistka | 7. | 19 marca 2000 | Indian Wells | Twarda | Natalla Zwierawa |
Lindsay Davenport Corina Morariu |
2:6, 3:6 |
| Zwyciężczyni | 8. | 7 maja 2000 | Hamburg | Ceglana | Natalla Zwierawa |
Nicole Arendt Manon Bollegraf |
6:7(5), 6:2, 6:4 |
| Finalistka | 8. | 6 sierpnia 2000 | San Diego | Twarda | Lindsay Davenport |
Lisa Raymond Rennae Stubbs |
6:4, 3:6, 6:7(6) |
| Zwyciężczyni | 9. | 8 października 2000 | Filderstadt | Twarda (hala) | Martina Hingis |
Arantxa Sánchez Vicario Barbara Schett |
6:4, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 10. | 15 października 2000 | Zurych | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
Kimberly Po Anne-Gaëlle Sidot |
6:3, 6:4 |
| Finalistka | 9. | 29 października 2000 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
Julie Halard-Decugis Ai Sugiyama |
6:4, 4:6, 6:7(5) |
| Zwyciężczyni | 11. | 12 listopada 2000 | Filadelfia | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
Lisa Raymond Rennae Stubbs |
6:2, 7:5 |
| Zwyciężczyni | 12. | 19 listopada 2000 | Chase Championships | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
Nicole Arendt Manon Bollegraf |
6:2, 6:3 |
| Zwyciężczyni | 13. | 13 stycznia 2001 | Sydney | Twarda | Barbara Schett |
Lisa Raymond Rennae Stubbs |
6:2, 7:5 |
| Finalistka | 10. | 4 lutego 2001 | Tokio | Dywanowa (hala) |  Iroda Tulyaganova |
Lisa Raymond Rennae Stubbs |
6:7(5), 6:2, 6:7(6) |
| Finalistka | 11. | 5 sierpnia 2001 | San Diego | Twarda | Martina Hingis |
 Cara Black Jelena Lichowcewa |
6:4, 1:6, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 14. | 7 października 2001 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Martina Hingis |
Jelena Diemientjewa Lina Krasnorucka |
7:6(1), 6:3 |
| Finalistka | 12. | 13 stycznia 2002 | Sydney | Twarda | Martina Hingis |
Lisa Raymond Rennae Stubbs |
walkower |
| Zwyciężczyni | 15. | 27 stycznia 2002 | Australian Open | Twarda | Martina Hingis |
 Daniela Hantuchová Arantxa Sánchez Vicario |
6:2, 6:7(4), 6:1 |
| Zwyciężczyni | 16. | 15 września 2002 | Szanghaj | Twarda |  Janet Lee |
Rika Fujiwara Ai Sugiyama |
7:5, 6:3 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 3 lipca 1999 | Wimbledon | Trawiasta |  Jonas Björkman |
Lisa Raymond Leander Paes |
4:6, 6:3, 3:6 |
| Finalistka | 2. | 9 września 2000 | US Open | Twarda | Maks Mirny |
Arantxa Sánchez Vicario Jared Palmer |
4:6, 3:6 |
| Rok | Rezultat | Rywalka | Wynik |
| 1998 | 1 runda | Monica Seles | 4:6, 3:6 |
| 1999 | 1 runda | Mary Pierce | 7:6(3), 6:7(5), 0:6 |
| 2000 | Półfinał | Martina Hingis | 6:7(2), 2:6 |
| Rok | Rezultat | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
| 1998 | Ćwierćfinał | Łarysa Neiland | Lindsay Davenport Natalla Zwierawa | 2:6, 3:6 |
| 1999 | Zwycięstwo | Martina Hingis | Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario | 6:4, 6:4 |
| 2000 | Zwycięstwo | Martina Hingis | Nicole Arendt Manon Bollegraf | 6:2, 6:3 |
| turnieje z pulą nagród 100 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 75 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 50 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 25 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 15 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 10 000 $ |
| Rezultat | Data | Turniej | Naw. | Przeciwniczka | Wynik |
| Zwyciężczyni | 18/02/1996 | Midland |
Twarda (hala) | Lindsay Lee-Waters |
7:6(2), 6:1 |
| Zwyciężczyni | 10/03/1996 | Rockford |
Twarda | Yuka Yoshida |
6:1. 6:4 |
| Rezultat | Data | Turniej | Naw. | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
| Finalistka | 10/03/1996 | Rockford |
Twarda | Ludmila Varmužová |
Elly Hakami Valda Lake |
2:6, 3:6 |
| Runda | Przeciwniczka | Wynik | |
|---|---|---|---|
| Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo Rosja | |||
| I runda | Belgia: Laurence Courtois |
6:1, 2:6, 2:6 | |
| Runda | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
|---|---|---|---|
| Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo Rosja | |||
| I runda | Jelena Makarowa |
Czechy: Jana Novotná / Helena Suková [2] |
2:6, 2:6 |
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
| Finalistka | 1995 | US Open |
Twarda | Aleksandra Olsza |
Corina Morariu Ludmila Varmužová |
3:6, 3:6 |
| Finalistka | 1996 | French Open |
Ceglana | Ludmila Varmužová |
Alice Canepa Giulia Casoni |
2:6, 7:5, 5:7 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
