Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Anna Kurnikowa
rosyjska tenisistka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Anna Siergiejewna Kurnikowa, ros. А́нна Серге́евна Ку́рникова (ur. 7 czerwca 1981 w Moskwie) – rosyjska tenisistka, posiadająca również obywatelstwo amerykańskie.
Remove ads
Mistrzyni Australian Open z lat 1999 i 2002 w grze podwójnej; finalistka Wimbledonu w 1999 i US Open w 2000 w grze mieszanej; dwukrotna zwyciężczyni mistrzostw WTA w grze podwójnej (1999, 2000); liderka rankingu gry podwójnej; reprezentantka Rosji w Pucharze Federacji i na letnich igrzyskach olimpijskich.
Remove ads
Kariera tenisowa
Podsumowanie
Perspektywa
Anna Kurnikowa rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. Pomiędzy 1992 a 1997 trenowała w Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie w Stanach Zjednoczonych. W 1994 rozpoczęła występy w rozgrywkach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. Jeszcze w tym samym sezonie zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu, zatrzymana przez Martinę Hingis. Rok później w Londynie była w półfinale, pokonana przez Tamarine Tanasugarn. W 1995 w parze z Polką Aleksandrą Olszą odnotowała wicemistrzostwo US Open. Według notowań z 31 grudnia 1995 była najlepszą juniorką świata w rankingu singlowym.
Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1995 roku. We wrześniu tego roku zadebiutowała w turnieju WTA w grze pojedynczej, przechodząc pomyślnie eliminacje w Moskwie. Pierwszy mecz w ramach drabinki głównej rozegrała z Niemką Marketą Kochta i wygrała 6:4, 3:6, 6:3; w drugiej rundzie po wyrównanym pojedynku musiała uznać wyższość Sabine Appelmans (28 WTA). Przełom w jej karierze nastąpił w sierpniu 1996, kiedy to po przejściu kwalifikacji doszła do czwartej rundy wielkoszlemowego US Open – był to jej wielkoszlemowy debiut i dopiero drugi zawodowy występ. W trzeciej rundzie ograła Barbarę Paulus (14 WTA), a uległa Steffi Graf. Awansowała do czołowej setki rankingu WTA.
W maju 1997 w Berlinie ograła Arantxę Sanchez Vicario, a wkrótce w swoim wimbledońskim debiucie doszła aż do finału. To był drugi przypadek w erze open, gdy kobieta w pierwszym swoim występie osiągnęła półfinał (poprzednia była Chris Evert, 1976, a następna Alexandra Stevenson w 1999). Na liście wyeliminowanych przez Kurnikową tenisistek znalazły się Anke Huber, Helena Suková i Iva Majoli; przegrała natomiast z Hingis. W Miami w 1998 po raz pierwszy w karierze awansowała do indywidualnego finału. Ograła same wybitne rywalki: Mirjanę Lučić, Monicę Seles, Conchitę Martinez, Lindsay Davenport i Arantxę Sanchez Vicario, nie dając rady jedenastej w światowym rankingu Venus Williams. Występ ten dał jej miejsce w gronie dwudziestu najlepiej grających kobiet świata. W maju po raz pierwszy zwyciężyła Hingis (ówczesną liderkę tenisa damskiego, stało się to w ćwierćfinale w Berlinie). Była to pierwsza porażka Szwajcarki z tenisistką młodszą od niej. W Eastbourne Rosjanka awansowała po raz pierwszy do półfinału na kortach trawiastych, po trzysetowym zwycięstwie z Graf oddała walkowerem mecz z Sanchez Vicario. Podczas pojedynku z Niemką niefortunnie upadła, czego skutkiem była kontuzja prawego nadgarstka i rozbrat z tenisem na kilka tygodni. Powróciła latem, dochodząc do czwartej rundy US Open. Po raz pierwszy zakwalifikowała się do mistrzostw WTA, rozgrywanych systemem pucharowym. W pierwszym meczu nie dała rady Monice Seles. Regularnie dochodziła przynajmniej do turniejowych ćwierćfinałów. W marcu 1999 zagrała w finale w Hilton Head, gdzie poległa z Hingis, swoją deblową partnerką. W Amelia Island wyeliminowała Jennifer Capriati i wiceliderkę klasyfikacji światowej, Lindsay Davenport. Odnotowała czwarte rundy trzech imprez wielkoszlemowych (w czwartej, US Open, nie wystąpiła; przyczyną była kontuzja prawej stopy, której nabawiła się w Kanadzie). Jednocześnie zakończyła rok jako najlepsza deblistka świata.
Po serii półfinałów, w październiku 2000 otrzymała kolejną szansę na zdobycie singlowego tytułu WTA. Zagrała w finale w Moskwie, ale na jej drodze do pucharu ponownie stanęła Hingis. Szwajcarka wyeliminowała też Kurnikową w półfinale mistrzostw WTA, choć i tak był to najlepszy jak dotąd występ Rosjanki w tej imprezie. W grze podwójnej Hingis i Kurnikowa zdobyły główne trofeum.
Kontuzja lewej stopy znacznie zredukowała kalendarz startów Anny w roku 2001. W styczniu osiągnęła ćwierćfinał Australian Open i półfinał w Tokio (obydwa mecze przegrała z Davenport). Po wielomiesięcznej przerwie dopiero w październiku w Luksemburg udało się jej wygrać mecz, doszła do ćwierćfinału pokonana przez Kim Clijsters. W styczniu 2002 doszła do jednej drugiej finału w Auckland, ale z kretesem przegrała w spotkaniu otwarcia w Melbourne z Justine Henin. Była w najlepszej czwórce w Tokio, Acapulco i San Diego. Jesienią w Szanghaju po raz ostatni doszła do finału zawodów WTA, jednak i tym razem nie zdołała sięgnąć po mistrzostwo, zdobywając tylko pięć gemów w konfrontacji z Anną Smasznową.
W sezonie 2003 walczyła z kontuzją pleców i seryjnie odpadała we wczesnych fazach imprez. Jej ostatni mecz w WTA Tour miał miejsce w kwietniu w Charleston w rundzie numer jeden; skreczowała w starciu z Conchitą Martinez przy stanie 4:6, 1:1. W maju próbowała jeszcze swoich sił w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej w Sea Island i Charlottesville; w tym drugim turnieju przegrała z Brazylijką Bruną Colosio (384 WTA) w trzech setach i to był jej ostatni oficjalny pojedynek.
Anna Kurnikowa to utytułowana deblistka. Passa jej sukcesów rozpoczęła się w 1995 roku finałem w Moskwie, osiągniętym w parze z Aleksandrą Olszą. Pierwsze mistrzostwo zdobyła w 1998 w Tokio w duecie z Monicą Seles. Jej drugi tytuł był jednocześnie jej pierwszym triumfem w Wielkim Szlemie – w finale Australian Open 1999 razem z Hingis pokonały Lindsay Davenport i Natallę Zwierawą. W tym samym sezonie wygrały Mistrzostwa WTA w Nowym Jorku po finale z Łarysą Sawczenko i Arantxą Sanchez Vicario. W tym samym turnieju okazały się najlepsze w edycji 2000, ale tym razem ograły w decydującym spotkaniu Nicole Arendt i Manon Bollegraf. W styczniu 2002 Kurnikowa wygrała swój ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. Finałowymi rywalkami Rosjanki i partnerującej jej niezmiennie Szwajcarki były Daniela Hantuchová i Sanchez Vicario. Ostatni tytuł Anna zdobyła we wrześniu 2002 w Szanghaju w parze z Tajwanką Janet Lee. Jej partnerkami deblowymi były również Julie Halard, Natalla Zwierawa, Barbara Schett i Lindsay Davenport. Rosjanka przez dziesięć tygodni, od 22 listopada 1999 do 30 stycznia 2000, zajmowała pierwsze miejsce w światowej klasyfikacji deblistek WTA; jak dotąd jest jedyną kobietą z Rosji, która była najlepszą deblistką globu.
Kurnikowa regularnie brała udział w rozgrywkach gry mieszanej, dwukrotnie kończąc swoje występy na finałach. W 1999 z Jonasem Björkmanem została wicemistrzynią Wimbledonu, przegrali wówczas z Lisą Raymond i Leanderem Paesem. Po raz drugi zagrała w decydującym meczu podczas US Open 2000 u boku Maksa Mirnego, nie sprostali Arantxy Sanchez Vicario i Jaredowi Palmerowi. Najlepszy wynik Rosjanki w Australian Open to półfinał (w edycji 1997 z Markiem Knowlesem i w 2000 z Björkmanem), a we French Open ćwierćfinał w 1997 z Knowlesem.
Reprezentowała Rosję w Pucharze Federacji w latach 1996–2000. Zadebiutowała w konfrontacji Rosjanek ze Słowenkami w ramach strefy Europy i Afryki. Dopiero cztery lata później miała szansę zagrać w Grupie Światowej, ale wygrała spośród sześciu pojedynków jedynie deblowy mecz z Australijkami w parze z Jeleną Lichowcewą. Jej bilans meczów singlowych w tym turnieju to 2-5, deblowych natomiast 10-2. Została najmłodszą tenisistką, która brała udział w tych zawodach.
W 1996 w Atlancie zadebiutowała w letnich igrzyskach olimpijskich. W grze pojedynczej przegrała w pierwszej rundzie w trzech setach z Belgijką Laurence Courtois. Podobnie zakończył się jej występ deblowy u boku Jeleny Makarowej, ale tu trafiły na dużo bardziej utytułowane przeciwniczki z Czech, Janę Novotną i Helenę Sukovą, które później sięgnęły po srebrne medale.
Kurnikowa otrzymała od WTA nagrody za Debiut Roku w 1996 oraz razem z Martiną Hingis dla Debla Roku w 1999.
Rosjanka zakończyła swoją sportową karierę w 2003 roku z powodu chronicznego urazu pleców. Mimo że zajmowała ósme miejsce w rankingu WTA (2000), nigdy nie wygrała turnieju zawodowego w grze pojedynczej (była w czterech finałach). Zdobyła szesnaście tytułów deblowych, w tym dwa wielkoszlemowe i dwa podczas mistrzostw WTA, była jedyną w dziejach rosyjską liderką deblowego rankingu kobiet. Dochodziła do finałów imprez Wielkiego Szlema w grze mieszanej.
Remove ads
Po zakończeniu kariery tenisowej
Podsumowanie
Perspektywa
Kurnikowa od 2003 roku występuje w ligowych rozgrywkach na terenie Stanów Zjednoczonych, znanych jako World Team Tennis. Do 2007 broniła barw Kansas City Explorers, potem przeniosła się do Sacramento Capitals, a obecnie gra dla St. Louis Aces.
Regularnie bierze udział w meczach pokazowych i charytatywnych. W 2004 była gościem trzech pokazówek zorganizowanych przez Eltona Johna z udziałem Sereny Williams i Andy’ego Roddicka. W styczniu 2005 zagrała po to, by zebrać pieniądze dla ofiar tsunami w Azji Południowo-Wschodniej; towarzyszyli jej Roddick, John McEnroe i Chris Evert. We wrześniu 2008 wzięła udział w Nautica Malibu Triathlon, który odbywał się na Zuma Beach w kalifornijskim Malibu. Wygrała ten wyścig dla kobiecego zespołu K-Swiss. W październiku grała w corocznym meczu charytatywnym, z którego dochód wspiera fundację Eltona Johna pomagającą ludziom chorym na AIDS. Zwyciężyła wówczas w spotkaniu mikstowym w parze z Andym Roddickiem.
2 maja 2009 wystąpiła w Legendary Night w Nowym Jorku razem z McEnroe, Tracy Austin i Jimem Courierem. W czerwcu 2010 po raz pierwszy od siedmiu lat zagrała w parze z Martiną Hingis. Panie wzięły udział w turnieju legend podczas wielkoszlemowego Wimbledonu.
Remove ads
Kariera medialna
Anna Kurnikowa uważana jest za jedną z najpiękniejszych kobiet świata. Jej urodę dostrzeżono podczas US Open 1995, gdy miała piętnaście lat. W 2002 magazyn FHM nazwał ją najseksowniejszą kobietą świata, w tym samym roku wystąpiła też w teledysku Enrique Iglesiasa do piosenki Escape. W roku 2000 zagrała epizod w filmie Ja, Irena i Ja. W 2003 zajęła szóste miejsce w zestawieniu magazynu Forbes na najbardziej zaangażowane w karierę medialną kobiety; wyżej od niej notowane były tylko dwie tenisistki – siostry Williams.
22 sierpnia 2003 prowadziła otwarcie NASDAQ Market razem z Jeffem Bezosem i Bobem Greifeldem, współprowadziła World Music Awards 2003 i była prezenterką podczas GQ Men of the Year Awards 2003. Występowała też w licznych filmach dokumentalnych o tematyce tenisowej.
W 2010 wystąpiła w programie telewizyjnym zatytułowanym Co masz do stracenia? jako instruktorka w jednym z tenisowych zadań, wykonywanych przez uczestników programu. W maju 2011 ogłoszono, że tenisistka będzie regularnym gościem dwunastej edycji tego programu w Stanach Zjednoczonych.
Życie prywatne
Anna Kurnikowa jest córką Siergieja Kurnikowa i jego żony Ałły. Ma młodszego brata Allana. Jej bliskim kuzynem jest kazachski tenisista pochodzenia rosyjskiego, Jewgienij Korolow. Wychowała się w Moskwie, ale po dziesięciu latach razem z rodziną emigrowała do Stanów Zjednoczonych. Mieszka w Miami. Jej brat otrzymał amerykańskie obywatelstwo pod koniec 2009 roku, ona sama rok później.
W 1997 porzuciła jedną z wyższych szkół rosyjskich i rozpoczęła studia na Rosyjskiej Akademii Wychowania Fizycznego.
Kurnikowa związana była z dwoma rosyjskimi hokeistami, Siergiejem Fiedorowem (pojawiły się nawet spekulacje o ich ślubie, który miał mieć miejsce w 2001, małżeństwo miało zakończyć się rozwodem dwa lata później) oraz starszym od niej o dziesięć lat Pawłem Bure. Od 2001 jest partnerką piosenkarza Enrique Iglesiasa, z którym ma troje dzieci – bliźnięta Lucy i Nicholasa oraz córkę Mary[1][2].
Remove ads
Historia występów wielkoszlemowych
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
A, brak startu
Występy w grze pojedynczej
Występy w grze podwójnej
Występy w grze mieszanej
Remove ads
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 4 (0-4)
Gra podwójna 28 (16–12)
Gra mieszana 2 (0–2)
Remove ads
Występy w Turnieju Mistrzyń
W grze pojedynczej
| Rok | Rezultat | Rywalka | Wynik |
| 1998 | 1 runda |  Monica Seles | 4:6, 3:6 |
| 1999 | 1 runda |  Mary Pierce | 7:6(3), 6:7(5), 0:6 |
| 2000 | Półfinał |  Martina Hingis | 6:7(2), 2:6 |
W grze podwójnej
| Rok | Rezultat | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
| 1998 | Ćwierćfinał |  Łarysa Neiland | Lindsay Davenport Natalla Zwierawa | 2:6, 3:6 |
| 1999 | Zwycięstwo | Martina Hingis | Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario | 6:4, 6:4 |
| 2000 | Zwycięstwo | Martina Hingis | Nicole Arendt Manon Bollegraf | 6:2, 6:3 |
Remove ads
Turnieje rangi ITF
| turnieje z pulą nagród 100 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 75 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 50 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 25 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 15 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 10 000 $ |
Gra pojedyncza 2 (2-0)
| Rezultat | Data | Turniej | Naw. | Przeciwniczka | Wynik |
| Zwyciężczyni | 18/02/1996 | Midland |
Twarda (hala) | Lindsay Lee-Waters |
7:6(2), 6:1 |
| Zwyciężczyni | 10/03/1996 | Rockford |
Twarda |  Yuka Yoshida |
6:1. 6:4 |
Gra podwójna 1 (0-1)
| Rezultat | Data | Turniej | Naw. | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
| Finalistka | 10/03/1996 | Rockford |
Twarda |  Ludmila Varmužová |
Elly Hakami Valda Lake |
2:6, 3:6 |
Remove ads
Występy w igrzyskach olimpijskich
Gra pojedyncza
Gra podwójna
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych
Gra podwójna
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
| Finalistka | 1995 | US Open |
Twarda |  Aleksandra Olsza |
Corina Morariu Ludmila Varmužová |
3:6, 3:6 |
| Finalistka | 1996 | French Open |
Ceglana | Ludmila Varmužová |
 Alice Canepa Giulia Casoni |
2:6, 7:5, 5:7 |
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads