Anna (Potto)

Anna, imię świeckie Anna Aleksandrowna Potto^[1] lub Patto^[2] (ur. 9 grudnia 1865 w Brześciu, zm. 29 sierpnia 1903 w Wirowie) – prawosławna mniszka, twórczyni i pierwsza przełożona monasteru Chrystusa Zbawiciela w Wirowie.

Anna

Anna Potto
ihumenia
Kraj działania	Rosja
Data i miejsce urodzenia	9 grudnia 1865 Brześć
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 1903 Wirów
Przełożona monasteru Chrystusa Zbawiciela w Wirowie
Okres sprawowania	1894–1903
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia chełmsko-warszawska
Śluby zakonne	1890

Nagrobek ihumeni Anny na cmentarzu monasterskim na Grabarce

Życiorys

Była córką wojskowego służącego w Twierdzy brzeskiej. Jako roczne dziecko straciła matkę. Wychowała się na pensji w Warszawie, zaś po ukończeniu w 1881 gimnazjum została pomocnicą wychowawczyni w szkole w Chełmie. Pracowała tam do 1887, następnie do 1889 była wychowawczynią w gimnazjum w Kaliszu. Decyzję o wstąpieniu do monasteru podjęła pod wpływem pielgrzymek do soboru Narodzenia Matki Bożej w Chełmie i rozmów z arcybiskupem chełmskim i warszawskim Leoncjuszem oraz lubelskim Flawianem. W 1889 została posłusznicą w monasterze Narodzenia Matki Bożej w Leśnej, gdzie pracowała w kancelarii i śpiewała w chórze. W 1890 złożyła wieczyste śluby mnisze^[1].

W 1894 razem z dziesięcioma mniszkami i posłusznicami udała się do Wirowa, gdzie miała zorganizować nowy żeński monaster^[1]. Powstanie żeńskiej wspólnoty wpisywało się w politykę rusyfikacji i krzewienia prawosławia wśród miejscowej ludności, byłych wiernych unickiej diecezji chełmskiej^[3]. Anna (Patto) uzyskała dla monasteru wsparcie finansowe od wielu prywatnych ofiarodawców, zaś w 1898 została przyjęta na audiencji przez cara Mikołaja II, który zobowiązał się do zaspakajania potrzeb materialnych klasztoru. Wspólnota otrzymała status monasteru I klasy, zaś mniszka Anna została podniesiona do godności ihumeni^[1].

Za sprawą działalności ihumeni Anny przy klasztorze otwarto przytułek dla dziewcząt, kilka szkół, aptekę, ambulatorium i szpital, rozwinięto szeroką działalność oświatową i dobroczynną. Zakonnice żyły według surowszej niż w innych rosyjskich monasterach żeńskich reguły^[1]. Z inicjatywy ihumeni Anny w kompleksie klasztornym powstały dwie cerkwie, sad i jedenaście budynków pełniących różne funkcje^[4].

W 1902 zachorowała na gruźlicę i rok później zmarła, leczenie we Włoszech nie przyniosło rezultatów^[2]. Została pochowana w sąsiedztwie monasteru w Wirowie. W XXI w. jej szczątki przeniesiono na cmentarz żeńskiego klasztoru prawosławnego na Grabarce. Jej nagrobek w Wirowie został zdewastowany^[5].

Przypisy

1. АННА ВИРОВСКАЯ
2. A. Troc, Monaster Wirów
3. Antoni Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.62
4. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 38. ISBN 978-83-7431-127-4.
5. M. Poleszuk, Wirów. Schody donikąd.... [dostęp 2008-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-04)].