Andy Hug
Szwajcarski karateka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andy Hug (ur. 7 września 1964 w Zurychu, zm. 24 sierpnia 2000 w Tokio) – utytułowany szwajcarski karateka stylu kyokushin i zawodnik K-1. Wicemistrz świata (1988) oraz dwukrotny mistrz Europy IKO, mistrz K-1 World GP 1996.
| Pseudonim |
Niebieskooki Samuraj |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 września 1964 |
| Data i miejsce śmierci |
24 sierpnia 2000 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
180 cm |
| Masa ciała |
98 kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa | |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
47 |
| Zwycięstwa |
37 |
| Przez nokauty |
21 |
| Porażki |
9 |
| Remisy |
1 |
| Strona internetowa | |
Dzieciństwo
Urodził się w 1964 r. w Zurychu. Nigdy nie poznał swojego ojca, Arthura Huga, żołnierza Legii Cudzoziemskiej, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w Tajlandii. Matka, Madelaine Hug-Baumann, z powodu trudnej sytuacji życiowej i finansowej, nie będąc w stanie zapewnić godnych warunków do wychowywania dziecka, oddała Andy’ego do domu dziecka. Po trzech latach zabrali go stamtąd dziadkowie, z którymi zamieszkał w pasterskim, górskim mieście Wohlen (kanton Argowia)[1].
Kariera sportowa
Karate
W wieku 10 lat zaczął trenować karate kyokushin. Bardzo wcześnie zaczął startować w zawodach i osiągać coraz większe sukcesy. Zwrócił na siebie uwagę, kiedy wygrał mistrzostwa Szwajcarii, pokonując znacznie starszych i utytułowanych zawodników[2].
W wieku 19 lat wystartował w 3. Otwartych Mistrzostwach Świata Kyokushin. Przegrał w 1/8 finału z Shōkei Matsuim. Cztery lata później, w 1987 r. wystąpił w 4. Otwartych Mistrzostwach Świata. W drodze do finału wyeliminował tak uznanych zawodników, jak Akira Masuda czy Ademir da Costa. W ostatniej walce uległ jednak Matsuiemu. O wyniku walki zadecydowali sędziowie. Zdaniem części komentatorów to Andy Hug był najlepszym zawodnikiem turnieju i to on powinien był otrzymać złoto, a na decyzję sędziów wpłynęły naciski Masutatsu Oyamy[3]. Ostatecznie Hug zajął drugie miejsce, co było w tamtym czasie najlepszym osiągnięciem zawodnika spoza Japonii.
17 sierpnia 1988 r. zdobył pierwsze miejsce na organizowanym w Szwajcarii International Super-Cup, wygrywając w finale z Kenji Midori. W 1989 r. został po raz drugi mistrzem Europy. Wtedy też rozpoczął podróże po całym świecie, odwiedzając ośrodki kyokushin i prowadząc treningi oraz seminaria[2].
W 1991 r. na 5. Otwartych Mistrzostwach Świata doznał swojej największej porażki w kyokushin. Odpadł już w eliminacjach po tym, jak znokautował go okrężnym kopnięciem w głowę Francisco Filho[3].
W 1991 r. poznał na jednym z turniejów Kazuyoshi Ishiiego. Namówił on Szwajcara do startów w komercyjnych zawodach karate Seido-kaikan. Rok później Hug przeszedł na zawodowstwo i zadebiutował w barwach Seido-kaikan[4]. Równało się to z usunięciem Huga z organizacji Kyokushinkai.
W październiku 1992 r. wygrał Puchar Świata Karate Seido-kaikan, w finale pokonując Taiei Kina. Rok później został wicemistrzem, przegrywając w finale przez kontrowersyjną decyzję sędziów z Masaaki Satake[3].
K-1
W 1993 r. Ishii założył K-1 - organizację, której celem było umożliwienie przedstawicielom różnych sportów walki rywalizacji na jednym ringu na zasadach podobnych do kickbokserskich. Hug został wytypowany jako jeden z reprezentantów Seido-kaikan. Szybko przystosował się do nowego stylu walki i już rok po debiucie pokonał po emocjonującym 5-rundowym pojedynku mistrza K-1, Branko Cikaticia. Zwycięstwo to sprawiło, że Hug był upatrywany w gronie kandydatów do sięgnięcia po mistrzostwo K-1. W ćwierćfinale K-1 Grand Prix 1994 przegrał jednak niespodziewanie z Patrickiem Smithem, a rok później odpadł już w eliminacjach po ciężkiej klęsce z rąk Mike’a Bernardo (Hug w ostatniej rundzie walki był dwukrotnie liczony, po czym przyjął bez żadnej odpowiedzi 32 ciosy, zanim sędzia ringowy zdecydował się ją przerwać). Pół roku później stoczył z Bernardo walkę rewanżową - został znokautowany. Po tych niepowodzeniach pojawiły się opinie, że Szwajcar jest zbyt niskim zawodnikiem, żeby skutecznie rywalizować w K-1. Hug zaprzeczył temu w 1996 r., kiedy w ćwierćfinale K-1 World GP znokautował ponad 2-metrowego Duane'a van der Merwe, a w półfinale, po jednej z najbardziej wyrównanych i zaciętych walk w historii K-1, wyeliminował Ernesto Hoosta. W ścisłym finale zmierzył się z Bernardo. Tym razem to Hug okazał się lepszy - znokautował rywala w drugiej rundzie niskim kopnięciem z obrotu, zdobywając tytuł mistrza K-1 WGP. W 1997 i 1998 roku został wicemistrzem, przegrywając w finałach odpowiednio z Hoostem i Peterem Aertsem.
Hug jest uznawany za jednego z najwybitniejszych zawodników K-1. Trzy razy z rzędu (1996, 1997, 1998) dotarł do finału World Grand Prix. Nienaganna technika i charakterystyczny, widowiskowy styl walki zjednały mu rzesze fanów. Jego popisową techniką, wyniesioną z karate, było kopnięcie opadające (jap. kakato geri)[5].
Choroba
W sierpniu 2000 r. miał wystąpić na turnieju K-1 w Las Vegas, ale wycofał się z udziału w nim. Tłumaczył, że czuje się zmęczony i potrzebuje odpoczynku[6]. 31 lipca przybył do Szwajcarii z odwiedzinami do swej byłej żony Ilony (rozwiedli się miesiąc wcześniej) i ich pięcioletniego syna Seya. Fizycznie nie czuł się dobrze, uskarżał się na mdłości i częste krwotoki z nosa. Udał się na badania do szpitala, ale nie zdiagnozowano przyczyn dolegliwości. Pomimo rad lekarzy postanowił wrócić do Japonii. 14 sierpnia na lotnisku miał ciężki krwotok z nosa, jednak wciąż był zdecydowany powrócić do Kraju Kwitnącej Wiśni, gdyż miał wziąć udział w turnieju K-1 Grand Prix 2000 w Fukuoce. Również menadżer Huga bezskutecznie próbował wyperswadować mu tę podróż.
Będąc już w Tokio, zemdlał i został przewieziony do Nippon Medical School Hospital. Lekarze odkryli narastającego guza po lewej stronie szyi. Zdiagnozowano, że jest chory na ostrą białaczkę promielocytową[7]. Leczenie rozpoczęto natychmiast włączając chemioterapię.
21 sierpnia chorego odwiedził w szpitalu Kazuyoshi Ishii. Rozmawiali o turnieju K-1 w Jokohamie, który dzień wcześniej wygrał przyjaciel i sportowy rywal Huga, Francisco Filho. Szwajcar wyznał, że gdyby miał wkrótce umrzeć, to chciałby, aby stało się to w Japonii, którą uważał za swoją drugą ojczyznę. Wkrótce potem zapadł w śpiączkę[2].
Śmierć
Rano 23 sierpnia stan Huga nagle dramatycznie się pogorszył. Musiano podłączyć go do aparatury podtrzymującej oddychanie. Na jego ciele pojawiły się sińce i krwotoki. Zmarł w czwartek 24 sierpnia 2000 r. o godzinie 18:21 w wieku 35 lat. Jego serce zatrzymywało się trzykrotnie, jednak lekarzom udało się przywrócić puls. W końcu, za czwartym razem, ze względu na beznadziejność sytuacji, nie podjęto kolejnej próby reanimacji. Został pochowany zgodnie ze swoją ostatnią wolą w Tokio. W kondukcie pogrzebowym uczestniczyło ponad 12 tysięcy ludzi. Na uroczystość przybył Prezydent Konfederacji Szwajcarskiej[2].
Popularność
Andy Hug jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w środowisku sztuk walki. W Japonii, dokąd się na stałe przeprowadził, osiągnął status supergwiazdy. Wystąpił tam w licznych reklamach i programach TV[6]. Jest bohaterem filmów dokumentalnych, książek, komiksów i mang[7]. W badaniu opinii publicznej, przeprowadzonym w 2006 r. dla japońskiej stacji NTV, zajął 81. miejsce na liście 100 najbardziej popularnych postaci historycznych[8].
Kick-boxing
- 1998 - K-1 World GP 1998 - 2. miejsce
- 1997 - K-1 World GP 1997 - 2. miejsce
- 1996 - K-1 World GP 1996 - 1. miejsce
- 1996 - mistrzostwo świata WMTC w wadze superciężkiej
- mistrzostwo świata UKF w wadze superciężkiej
- mistrzostwo świata WKA w wadze superciężkiej
Karate
- 1993 - Karate World Cup '93 - 2. miejsce
- 1992 - Karate World Cup '92 - 1. miejsce
- 1991 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
- 1988 - International Super-Cup - 1. miejsce
- 1987 - 4. Otwarte Mistrzostwa Świata Kyokushin - 2. miejsce
- 1987 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 2. miejsce
- 1985 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
- Ibutsu Cup - 1. miejsce (1983, 1985, 1989)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
