Aleksander Kacprzyk

Aleksander Kacprzyk (ur. 29 listopada 1899 w Goździówce, zm. w 1967) – plutonowy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Aleksander Kacprzyk

plutonowy
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1899 Goździówka
Data śmierci	1967
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	15 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 29 listopada 1899 w Goździówce, w rodzinie Andrzeja (zm. 1906) i Katarzyny z Orłowskich (1866–1915)^[1][2]. Ukończył sześć klas szkoły powszechnej^[3]. Później wyuczył się zawodu stolarza^[4].

1 czerwca 1919 został powołany do Wojska Polskiego i wcielony do 7. kompanii 15 pułku piechoty^[5]. W jej szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się 5 września 1920 w bitwie pod Stepankowicami^[6]. Po zwolnieniu z wojska kontynuował pracę jako stolarz^[4].

W 1935 był właścicielem sześciu mórg ziemi ornej^[7]. W tym samym roku, dzięki poparciu szefa Biura Kapituły Orderu Virtuti Militari ppłk. Franciszka Sobolty, otrzymał pracę w warsztatach kolejowych w Pruszkowie, w charakterze stolarza z zarobkiem 6 zł dziennie^[8]. 10 listopada 1937 napisał do szefa Biura Kapituły, że zarobek ten „nie wystarcza mi nawet na skromne utrzymanie rodziny składającej się z żony i dwojga dzieci”^[9]. Mieszkał wówczas w Miłosnej przy ul. Niemojewskiego 7^[9]. Jego żoną była Felicja z domu Siporska (1915–1941)^[2]. Zmarł w 1967^[2]. Został pochowany na cmentarzu Parafii św. Katarzyny w Pustelniku^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1819 (1792)^{[uwaga 1][12][13]}
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[14]

Uwagi

1. Aleksander Kacprzyk w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari wpisał numer „1792”, wybity na lewej stronie krzyża, natomiast przyznano mu krzyż z numerem „1819”^[10]. Posiadaczami krzyża z identycznym numerem „1792” były dwie inne osoby. Antonina Śledziona, matka ppor. Michała Śledziona posiadała Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, na którego lewej stronie wybity był numer „1792” i legitymację wydananą 16 marca 1921, w której wpisany był numer krzyża „2467”^[11] i Jan Starybrat, ojciec poległego Leona, któremu przyznano krzyż z numerem „1143”.